24 # Overthinking

Na heel mijn boekje te hebben bijgewerkt, ben ik op een stoel voor het raam gaan zitten. Mijn ogen staren in de verte naar het bos. In het begin registreerde ik nog het zachte briesje die de bladeren liet ritselen of mensen die met hun hond door het bos liepen, nu staar ik naar buiten, maar zie niets. In mijn gedachten ben ik ergens, ver, ver weg van hier. Ik ben in de war, heel erg verward, weet niet meer precies wat ik moet doen. Ik dwing mezelf een paar keer diep in en uit te ademen en dwing mezelf dan even rustig na te denken. Ik moet alles op een rijtje hebben, maar ik weet dat ik daar veel tijd voor nodig heb. Ik weet ook dat ik genoeg tijd heb, ,maar dat ik dat niet wil gebruiken. Nee, ik wil mijn tijd anders gebruiken, maar toch moet ik dit eerst doen. Nogmaals adem ik een keer diep in en uit om mijn gedachte een beetje te temmen. Ze blijven maar in het rond vliegen. Erg onduidelijk en verwarrend.
Caroline is levensgevaarlijk. Okay, dat is alvast één ding die is vastgesteld. Overduidelijk, is vastgesteld.
Tyler zijn liefde voor mij maakt hem blind, maar doordat hij nu te horen heeft gekregen dat Stefan mij weg wil hebben, begint hij hierover na te denken. Tegen de tijd dat ik hem weer zie, zal hij wel al met Stefan gepraat hebben en dus zal hij me tegen die tijd ook wel niet meer mogen.
Stefan, tsja.. Ik weet niet waarom hij me plots zo graag weg wil hebben. Ik heb echt geen idee.
Klaus. Ongewillig krullen mijn mondhoeken omhoog. Ik mag hem wel, ondanks dat hij me al heeft bedreigd. Klaus. Duidelijk verliefd op Caroline, wat hem op dat gebied heel kwetsbaar maakt. Ik denk zelfs dat het de eerste keer is in al die jaren dat hij iemand leuk vindt. Ik heb dus opzich best een eerlijke kans gegeven, maar daar wilde ik nu niet over nadenken. Ik wilde nadenken over zijn voorwaarde. Hij heeft me voor iets nodig, maar voor wat?
En dan hebben we natuurlijk nog degene waar ik het liefst helemaal niet meer aan wil denken; Damon.
Hij zei niets toen ik wegmoest, maar waarschijnlijk weet hij dan ook wel dat ik niet weg zal gaan. Daarbij heeft hij me laten vergeten van die avond, terwijl hij had beloofd dat nooit te doen bij mij. Ik weet niet wat ik met hem aanmoet. Dit hele liefde-gedoe is voor mij ook nieuw. Ik moet mezelf toch wel laten bekennen dat niet dit stadje, maar voornamelijk hij degene is die me laat veranderen. Ik word weer.. menselijk, door hem. Misschien wil ik daarom juist wel zo graag van hem wegblijven, maar mijn hart laat me telkens terugrennen. Waarschijnlijk is hij de enige reden dat ik hier nog steeds ben.

Angstig draai ik me om wanneer ik geklop op de deur hoor. Het doorstak mijn diepe gedachten.
In de deuropening staat Klaus. Rustig tegen de deur geleund. Zijn hoofd iets schuin en naar beneden zodat zijn ogen me met puppy blik aankijken.
'Je schrok.' Mijn wenkbrauwen schieten de lucht in.
'Ik heb je verteld dat ik moest nadenken', reageer ik gelijk. Zijn mondhoeken krullen iets omhoog.
'Het verbaasd me dat je hier dúrft te slapen.'
'Dus nu ga je me vertellen wat voor bloedlust je hebt?' Zijn mondhoeken krullen nog iets verder omhoog.
'Misschien.' Nu glimlach ik ook.
Hij duwt zichzelf soepel van de muur af en loopt nonchalant naar me toe. Hij overhandigt een witte envelope. Mijn ogen registreren de goudkleurige letters die mijn naam vormen.
'Wat is dit?'
'Dit moest ik names een vriend geven.'
'Welke vriend?'
'Gewoon een vriend.'
Ik blijf hem aankijken, maar hij geeft niet zo snel op. Ik maak voorzichtig de brief open en lees die vluchtig door.
'Ik ben uitgenodigd voor hun schoolbal', mijn stem klinkt vol verbazing, 'Van wie is het?'
Hij negeert mijn vraag compleet. Heel even schiet er een emotie door zijn ogen heen waardoor ik weet dat ik hier weer over kan gaan brainstormen.
'Het is van jou', zeg ik. Hij glimlacht verrast.
'Je bent beter dan ik dacht.' Ik snuif.
'Maar nee, niet alleen van mij.' Ik frons mijn wenkbrauwen. Hij haalt een tweede brief tevoorschijn en overhandigt die aan mij.
'Ik heb je ook nodig, maar dat is meer omdat ik een.. gunst van je wil. Deze brief is de reden dat ik op het idee kwam.'
Ik zie dat de brief al is opengemaakt. Hij heeft hem dus inderdaad gelezen.
'Dat is privé!' Hij lacht alleen maar even, zodat ik snel de brief doorlees.
'Damon. Damon wil dat ik met hem mee ga.' Weer klinkt er verbazing door mijn stem wanneer ik de woorden uitspreek. Als ik Klaus afwachtend zie kijken, weet ik dat ik iets mis, dus pak ik de uitnodiging er nogmaals bij.
'18e eeuwse ball.'






> willen mensen toevallig een klaus/caroline stukje? <