Chapter 5: Louis William Tomlinson

"Boterham... boterham... boterham," mompelde ik in mezelf toen ik de ijskast afzocht naar dat heerlijke stukje deeg. "We hebben toch zeker nog wel een boterham! Over drie maanden is het al kerstmis! Straks hebben we geen brood met kerst!" Ik had niet in de gaten dat ik het nu hardop riep, zo gefrustreerd raakte ik erdoor.
"Als jij je brood liever niet kwijt wilt, accepteer ik ook wel wat anders, hoor," hoorde ik Liam zeggen, die achter me in de deurpost stond. "Ik bedoel... wat zeg ik nou?" Hij schraapte zijn keel voordat hij zijn stem hief en riep: "Smeer me nu meteen een boterham, ik heb honger!"
Ik schrok van het volume in zijn stem, en snel begon ik te zoeken. Maar... hoorde ik nou net een sprankje twijfel in zijn stem? Ik wuifde de gedachte weg, en zocht voor de derde keer alle lade's en vakken af.
"Duurt lang!" riep Liam.
Ik werd steeds nerveuzer naarmate ik datgene wat ik zocht niet vond.
"W-we heb-heb-ben g-geen brood m-meer," stotterde ik. Ik draaide me om, om hem aan te kijken, en zijn norse blik liet me even kort huiveren. Even zag ik zijn blik wat milder worden, maar hij herstelde het snel weer. "Nonsens!" riep hij met een bekakte stem uit. "Iedereen heeft brood in huis!" Hij liep langs me door, en begon zelf te ijskast door te zoeken. "Hmm," mompelde hij na een tijdje. "Je hebt gelijk," beaamde hij. Zijn stem klonk zo zacht en teder, dat ik bijna niet kon geloven dat hij zojuist nog naar me had staan schreeuwen. Deze jongen hoorde niet te schreeuwen; het paste niet bij hem. Voor de tweede keer schraapte hij zijn keel, en pakte iets anders uit de ijskast. "Dan eet ik dit maar," zei hij, en wilde een hap nemen uit het stuk cake. Woest griste ik het stuk uit zijn hand, en botste tegen hem aan waardoor hij met een klap op het laminaat belandde. "Niet dit!" riep ik, nu nog harder dan hij eerder tegen mij geschreeuwd had. "Dit is voor mijn zusje!" Ik bekeek de minuscule hapjes die eruit genomen waren. Ik had dit stuk cake speciaal voor mijn zusje gebakken voor haar verjaardag. Het had me behoorlijk wat geld gekost, maar ik had het ervoor over. Iedere dag kon ze een minuscuul klein hapje eruit nemen. Als ze dat deed, zou ze er een jaar plezier van kunnen hebben. Ik draaide de cake rond en grimaste een beetje toen ik de groene uitslag zag. "Zou je dit echt eten, Liam? zei ik, en keek met eenzelfde grimas naar Liam, terwijl ik hem de schimmel liet zien. Ook al was het maar zo'n klein beetje dat je het er gemakkelijk af kon schrapen, Liam zag eruit als iemand die het niet zou eten, en ik had gelijk, want zijn gezicht betrok.
"Nee," fluisterde hij. Ik was niet zeker of het de bedoeling was dat ik het hoorde, maar ik hoorde het toch. Ik bleef hem een tidje aanstaren, maar zijn geizhct veranderde niet meer in een normale, of norse blik. Hij keek nog steeds net zo vies. Ik zette het stuk cake op het aanrecht, toen ik me bedacht dat hij niet zo keek omdat hij het vies vond, maar omdat hij pijn had.
"Liam..."
Hij gromde even ter bevestiging.
"Het spijt me zo,'" zei ik, en liep op hem af, om hem overeind te helpen. "Dat had ik niet mogen doen."
Hij sloeg mijn arm weg en stond geïrriteerd op. Nog steeds met een pijnlijk gezicht. "Weet je hoe hard die vloer wel niet is?!" Dat moest toch wel volume honderd zijn, of niet? Kon hij nog harder schreeuwen? "Ik had wel dood kunnen zijn!"
Ik staarde hem met grote ogen aan, tot zijn woorden tot me doordrongen. Ik probeerde mijn lach in te houden, maar dat was geen succes. "Dood?! Och kom aan!" riep ik lachend uit. Ik viel bijna op de grond van het lachen, en ik moest naar mijn buik grijpen, want het deed bijna pijn.
"Lach me niet uit!"
"Hoe kun je nu doodgaan omdat je op de grond valt, haha!"
Liam keek zo kwaad, dat het bloed naar zijn hoofd steeg. Ik zag hem op zijn lip bijten, en van mijn sociale intelligentie wist ik dat hij dat deed om boos te blijven kijken.
"Aha!" riep ik, en sloeg meteen een hand voor mijn mond.
Liam liet al zijn ingehouden adem ontsnappen en draaide zich om, en haalde een hand door zijn donkerblonde haren. "Wat aha?" bromde hij.
"Je moet moeite doen om boos te kijken. Ik zie het wel, hoor."
Liam ademde diep in door zijn neus, en draaide zijn hoofd om me aan te kijken. "Ik weet niet zo goed meer hoe ik moet reageren," zuchtte hij. "Ik mag eigenlijk niet met vreemden praten, en als ik wel met iemand praat die niet bij ons gezin hoort, moet ik laten zien wie er de baas is, maar ik weet niet wat het is, maar ik kan gewoon niet kwaad op je zijn. Nu ik zie hoe arm je wel niet bent, kan ik niet meer normaal reageren. Ik weet niet wat het is, maar het geeft me zo'n raar gevoel."
"Dat heet medelijden."
"Medelijden? Ja, daar heb ik wel eens van gehoord ja. Maar ik heb met niemand medelijden. Ik weet niet hoe dat moet, en ik wil het ook helemaal niet. Medelijden is voor barbaren."
"Er valt niets te weten hoe het moet. Je hebt het of je hebt het niet. Hoe kom je erbij dat het voor barbaren is?"
"Toch denk ik niet dat het medelijden is, Leo. Dit is anders. Iedereen weet toch dat medelijden voor barbaren is. Het is een teken van zwakte. Je trapt je er zelf de grond mee in. Bovendien is medelijden wekken een manier om iemands waardigheid af te nemen."
"Ik heet Louis."
"Sorry."
"En je vindt me dus een barbaar?" vroeg ik, en keek gekwetst naar mijn voeten.
"Hoe bedoel je? Jij hebt toch geen medelijden."
Ik keek op, recht in zijn diepbruine ogen. "Jawel. Met jou."
"Met mij? Hoezo met mij?"
"Nou, toen ik dat gebeuren met je vader zag, moet ik eerlijk bekennen dat ik toch wel even een brok in mijn keel had."
"Ach, is niets. Gebeurt wel vaker op een dag."
"Niets? Nou, als mijn stiefvader mij slaat, krijgt hij eentje terug, hoor," zei ik. "Al is dat meestal een beetje speels bedoeld. En al is het niet speels, hij vindt het toch niet erg. Hij weet dat ik er na een paar seconden er toch alweer spijt van heb, en mijn excuses aanbied."
"Excuses aanbieden," herhaalde Liam, met een minachtende toon. "Als in zeggen dat het je spijt, terwijl je twee seconden geleden de handeling wel degelijk uit wilde voeren? Dat klinkt als liegen."
Ik deed mijn mond open om wat te zeggen, maar Liam was me alweer voor.
"Bovendien. Als ik mijn vader zou slaan, komt hij waarschijnlijk met zijn laserpistool achter me aan."
"Bestaan die dingen serieus? Ik dacht dat die alleen maar in films voorkwamen," zei ik.
Liam knikte. "Ja, die bestaan. Die branden in je huid als azijnzuur," zei Liam, "en ik kan het weten." Hij deed zijn T-shirt wat omhoog, en liet het litteken op zijn buik zien. "Mijn zussen hebben er nog wel meer," zei hij toen hij mijn blik zag.
"Wat vreselijk. Heeft hij je echt geraakt? Oh mijn god."
"Ja, maar, niet met zo'n hele sterke. Hij heeft er die in één keer een heel gat in je arm of zo maken. Maar die gebruikt hij zelden. Niet op mij of mijn zussen. Deze veroorzaakte alleen wat brandwonden."
"Dat is geen excuus, vind ik. Lazerpistool is een lazerpistool. Je had de politie moeten bellen!"
"Ik heb het wachtwoord van de telefoon niet."
"De watte? Hoezo wachtwoord?"
Net op dat moment kwam mijn moeder de keuken binnen. "Louis, wat zijn jij en je vriendje aan het doen? Kom je er niet gezellig bij zitten?"
"Ehm, ja we komen zo," antwoordde ik, en ze knikte waarna ze de woonkamer weer inliep.
"Vriendje?" Liam keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat the hell is een vriendje?"
"Ehhhhh... verkleinwoord van vriend? Maak je niet druk. Mijn moeder noemt iedere jongen van rond mijn leeftijd waarmee ik het goed kan vinden 'vriendje'. Dus niet als in liefde of zo hoor. Zo denkt ze er niet over."
"Ehh,.. en wat is liefde?"
"Dat meen je toch niet? Weet je echt niet wat liefde is?"
"Nooit van gehoord," antwoordde hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.

Nou, een stukje cake bakken kostte Louis behoorlijk wat geld. Zegt dat niet iets over hoe arm hij wel niet is? En Liam die niet weet wat liefde is? Wat voor opvoeding heeft hij dan wel niet gehad? Extra lang stukje. Was dit het wachten waard? Sorry dat het zo lang heeft geduurd. xxx