Tweede droom

Caroline vertelde niemand over haar droom. Logisch, ze zouden haar voor gek verklaren als ze zou zeggen dat ze van Klaus had gedroomd.

De avond voor hun vertrek deed ze een schietgebedje dat Klaus haar droom niet weer zou verstoren.
Haar gebeden leken verhoord te zijn. Zodra ze in dromenland haar ogen had geopend zat ze op een veldje. Stefan en Elena zaten tegenover haar. Zij lag tegen zijn zijde aangeleund en lachten over iets dat ze niet begreep.
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Een normale droom. Een gelukkige droom. Caroline nam een trosje druiven van en schaaltje en at er enkelen op. Ze keek naar de kinderen in de verte die aan het spelen waren. Alles was zo vredig. Het was even vredig als Mystic Falls voor alle ellende kwam.
‘Oké dus ik heb een hoorntje met een bol pistache en een bol vanille voor Stefan-‘ Caroline keek geschrokken op naar Klaus die vier hoorntjes in zijn hand had. Wat deed hij hier op een picknick met haar vrienden? Stefan nam het hoorntje aan van over Elena en mompelde een dank je. ‘-Elena een bol aardbeien.’ Elena nam ook eentje aan en gaf hem een glimlach.
Wat was dit? Ze háátten hem. Waarom namen ze nu glimlachend ijsjes aan? Dit sloeg nergens op.
‘Sweetheart’, zei Klaus aandringend. Hij was haar nu al een halve minuut het ijsje aan het voorhouden maar ze was verloren in gedachten. Caroline keek op. ‘Wat is het?’ ‘Je favorieten: Chocolade en kokosnoot.’
Caroline nam het hoorntje aan en Klaus zette zich naast haar. ‘Wat doe jij hier? Wacht, waarom stel ik die vraag. Ik weet toch al dat je gaat antwoorden dat je het niet weet… Maar… Waarom zijn we hier met Stefan en Elena? Ze haatten jouw… Eerst droom ik over dingen die ik absoluut niet wil en nu droom ik over dingen die gewoon onmogelijk zijn.’
‘Zijn ze onmogelijk? Ik kan me nochtans een moment oproepen dat Stefan en ik als vrienden aan tafel zaten vele jaren geleden.’ ‘Maar nu zou hij dat nooit meer doen. En Elena minacht je want na haar tante vermoord te hebben, broer bijna vermoord te hebben en haar zo vaak bedreigd te hebben kan ze gewoon niet meer vergeven.’
‘Dromen staan niet bekend om hun realiteit. Maar wat ze wel zeggen is dat een droom je grootste verlangens uitbeeld.’ Caroline schudde fanatiek haar hoofd. ‘Kom op Caroline, kun je niet gewoon het beste er van maken tot je wakker wordt?’ Ze rolde met haar ogen. ‘Ongelofelijk, zelfs als je weg bent uit Mystic Falls val je me nog lastig.’ ‘Wel, hoe kun je van me af zijn als je continu aan me denkt? Je denkt zelfs aan me als je slaapt. Caroline, ik ben slechts een droom… Maar dromen en de personen die erin voorkomen weten alles.’ Ze keek op naar hem en zijn baby blauwe ogen staarde intens naar haar. Zijn blik gleed naar beneden. ‘Je ijsje smelt.’ ‘Oh! Ze schrok op en likte snel enkele keren aan haar ijsje zodat het niet meer over het horentje liep. Wanneer ze terugkeek naar Klaus keek hij grijnzend naar haar. ‘Haal die grijns van je gezicht.’ ‘Verplicht me.’
Wat zou het? Als dit toch maar een droom was die ze later aan niemand zou vertellen kon ze evengoed zich even laten gaan en meespelen. Ze boog zich voorover en drukte haar lippen op Klaus de zijne.
Zijn lippen waren stevig, koel. Maar zijn kus was vurig. De blikken die hij haar wierp waren altijd zo intens geweest dat ze het gevoel kreeg dat hij haar uitkleedde met zijn ogen, maar zijn zoen was nog overweldigender.
Een gesmoorde kreun verliet haar lippen terwijl ze zich over gaf aan de zoen. Haar ijsje viel op de grond terwijl Klaus haar tegen de grond drukte en haar bleef zoenen. Het gevoel van verlangen was onbeschrijfelijk, de voldoening die het gaf ongeëvenaard. Alsof haar lichaam al die tijd naar dit had gezocht. Ze voelde zich als een drugsverslaafde die net een volle zak xtc had gekregen. Ze had niet geweten dat ze hier zo naar verlangde. ‘Hé jullie twee, nood aan een slaapkamer of zo? Serieus, er zitten hier nog andere mensen ook.’ Klaus trok zich terug en Caroline gloeide helemaal.
Elena keek haar geamuseerd aan. ‘Dus, Elena… Wat ging je ook al weer doen na school?’ vroeg Klaus die zich nu tegen een boom had gezet. ‘Uhm, Stefan en ik gingen naar de universiteit. Ik bedoel, op drie jaar verander je niet zoveel dus is het mogelijk om gewoon te studeren. Caroline glimlachte. Typisch Elena, zelfs nu ze een vampier was wou ze alles doen zoals het hoorde. Altijd opleven aan de verwachtingen en een normaal leventje leiden. Middelbare school, vriendje, college, afstuderen… Het enige wat niet zou gaan was een baan blijven houden en kinderen krijgen. Daar zou ze waarschijnlijk nog vaak om rouwen in de toekomst.
Ze wierp een blik naar Klaus en zag dat hij ook naar haar staarde. ‘Wij gaan de wereld verkennen, Caroline en ik. We hebben tijd. Ik heb nog genoeg hybrides rondlopen die tot mijn dienst staan als ik ze nodig heb. Ik heb ook nog genoeg van jou bloed voor als ik er nieuwe wil maken, mijn familie is veilig want de enige staken van de witte eik liggen hier in Mystic Falls en ondertussen is mijn familie overal behalve in Mystic Falls.
Zelfs Rebekah is weg, met een vriend van jullie:Matt Donovan.’ Rebekah en Matt? Lieve, onschuldige en menselijke Matt met Rebekah? Hoe vreselijk onwaarschijnlijk.
‘Naar waar gaan we eerst?’ vroeg ze voorzichtig. ‘Ik nam aan dat gezien het zomer is, je graag warme landen zou bezoeken. Dus we zouden eerst naar Italië kunnen gaan en alle interessante steden afgaan en op de stranden liggen.’ Caroline glimlachte. Het was jaren geleden dat ze naar het strand was gegaan en ze had altijd al gehouden van de cultuur van Italië. Dat was waarom ze naar Rome wou in de eerste plaats.
Klaus nam haar in zijn armen en Caroline sloot haar ogen. De wereld rondreizen, het strand, geen school, en een vriendje dat geweldig kon zoenen en alles voor haar wou doen… Dat klonk werkelijk veel beter dan een saai leventje in Mystic Falls. En zijn sterke armen om haar heen voelden zo veilig en goed dat ze het gevoel kreeg dat ze de hele wereld aankon.
Wanneer Caroline die ochtend wakker werd had ze een grote glimlach op haar gezicht. Eigenlijk zou ze niet mogen glimlachen. Ze zou van haarzelf moeten walgen. Maar het idee dat de droom werkelijkheid zou geweest kunnen zijn liet haar glimlachen. Tenminste de eerste tien minuten. Daarna realiseerde ze zich dat Klaus niet terugkwam en de kans dat ze hem tegenkwam bijzonder klein was. DroomKlaus had inderdaad gelijk gehad. Die droom was wat ze verlangende. Het was wat ze verlangende maar niet meer kon krijgen nu ze het eindelijk toegaf.