1O. Change of plans

'Are you sure?' vroeg mevrouw Walker me. Ik knikte. 'Yes, I'm sure,' zei ik. 'Okey. Than will Perrie en Tom represent our school. But you and Harry have to come with us to London in case something happen to Perrie en Tom. You'll be there understudies,' legde ze uit. Ik knikte. 'That's OK,' zei ik en ik glimlachte. 'It's a shame Olivia. The two of you really had a chance of winning this,' zei ze. 'I know,' zei ik zachtjes. 'But it's your dicision and I'm sure you really tought about it.' Ik knikte instemmend. 'Good, I'll see you in class tomorrow.' Ik bedankte mevrouw Walker voor ik het lokaal weer uit liep. Ik ging naar mijn kluisje waar ik mijn spullen pakte en mijn jas aantrok. Ik deed mijn kluisje weer op slot en liep naar buiten toe. Ik ging op het bankje zitten en kwam erachter dat mijn bus net een paar minuten weg was. Dat werd een half uur wachten op de volgende. Ik besloot Harry te sms'en om hem te laten weten dat we niet meer mee deden.

I talked to ma'am Walker. We don't have to sing anymore. We only have to go to London to be their understudies.

Ik drukte op verzenden en sloot mijn ogen even. Waarom was ik in mijn leven nooit ergens zeker over. Waarom kon ik nooit beslissingen nemen. Ik bleef altijd maar twijfelen en dingen meerdere malen overdenken. Ik werd soms zo moe van mezelf. Mijn telefoon trilde en ik opende het sms'je van Harry.

Tank you Olivia. You ruined my life.

Wat een onzin. Ik deed juist het tegenovergestelde. Ik vingers vlogen over de toetsen en al snel had ik hem een sms'je terug gestuurd.

No, I didn't. You would ruin your life by singing with me. I protect you from a mistake that can ruin you life.

Ik stopte mijn telefoon weg en haalde mijn iPod tevoorschijn. Ik zocht naar een leuk liedje en zette het volume hard aan. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op mijn muziek. Ik opende mijn ogen weer en zag dat het was gaan regenen. Fijn, dit paste perfect bij mijn stemming. Ik keek op mijn telefoon en zag dat Harry niet meer had gereageerd. Hopelijk had hij door dat ik gelijk had. Ik opende een spelletje en verveelde me daarmee tot de bus er was. Ik kocht een kaartje en ging achterin bij het raam zitten. In gedachten verzonken keek ik uit het raam. De regen had grote plassen gecreëerd. Als de bus erdoorheen reed spatte het water op. Veel mensen haasten zich door het verkeer. Fietsers voorovergebogen om tegen de wind in te kunnen fietsen en voetgangers met hun paraplu, alles plassen ontwijkend. Bij elke halte stapten er mensen in en uit. Het werd drukker en een oud vrouwtje was naast me zitten. Ik glimlachte even vriendelijk naar haar voor ik mijn blik weer naar buiten richtte. Het oude vrouwtje stapte drie haltes later weer uit. Ik drukte op de stopknop omdat ik er de volgende halte uit moest. De bus stopte bij mijn halte en ik stapte uit. Ik trok mijn capuchon over mijn hoofd, maar een paar plukken haar bleven ongestoord op mijn schouders liggen. Binnen een paar minuten stapte ik doorweekt het huis binnen. Ik trok mijn schoenen bij de deur uit en hing mijn jas over de verwarming. Ik liep meteen naar boven en nam een korte warme douche waarna ik droge kleren aantrok. Ik liep weer naar beneden en maakte een kop warme chocolademelk voor me klaar. Ik moest meteen denken aan vorige week, het moment dat Harry me kwam opzoeken en we samen warme chocolademelk hadden gedronken. Hij had me beloofd om me nooit alleen te laten, en nu liet ik hem in de steek. Ik ging aan de keukentafel zitten en klemde mijn handen om mijn warme mok heen. Ik wilde zo graag vrienden zijn met Harry, maar ik wilde gewoon niet dat hij veranderde voor mij, dat hij zijn vrienden in de steek liet, dat hij minder zou gaan voetballen. Misschien moest ik hem dat morgen zeggen. Ik zou hem kunnen helpen met wiskunde, hij zou mij gezelschap kunnen houden als mijn moeder weer eens weg was. Ik dronk het laatste beetje van mijn chocolademelk op en ging staan. Blij met het nieuwe plan dat ik had gemaakt, ging ik naar boven en begon aan mijn huiswerk.

Ik kreunde en drukte mijn wekken uit. Met tegenzin kwam ik mijn bed uit en slaapdronken liep ik naar de badkamer. Ik stelde de douche in op de juiste temperatuur en ontdeed me van mijn kleren. Ik stapte de cabine in en liet de stralen mijn huid verwarmen. Nadat ik mijn haar en huid had gewassen stapte ik de douche weer uit en droogde me af. Ik wikkelde mijn haren in een handdoek en liep weer terug naar mijn kamer. Snel trok ik de kleren aan die ik de dag ervoor al had klaargelegd. Ik liep weer terug naar de badkamer waar ik wat mascara op mijn wimpers deed. Ik haalde mijn haren uit de handdoek en föhnde ze droog. Ik maakte een vlechtje dat ik uiteindelijk met de rest van mijn haren in een rommelige staart stopte. Tevreden keek ik naar het resultaat. Ik pakte mijn schooltas en liep naar beneden waar ik brood voor mezelf smeerde. Ik stopte een appel en een flesje water in mijn tas en wierp een blik op de klok. Ik moest gaan. Ik pakte mijn jas en zocht mijn sleutels. Toen ik deze uiteindelijk in mijn jaszak had gevonden pakte ik mijn tas en liep het huis uit. Ik ging de het bushokje zitten en hoefde deze keer gelukkig maar een paar minuten te wachten. Ik liep de bus in, kocht een kaartje en wist een plekje bij het raam te bemachtigen. De hele rit staarde ik naar buiten. Ik had de scene waarin ik Harry zou vertellen dat ik nog wel vrienden met hem wilde zijn, maar niet meer met hem wilde zingen, al verschillende keren in mijn hoofd afgespeeld. Elke keer reageerde hij anders, en ik had geen idee wat ik kon verwachten. De bus stopte voor de school en ik stapte uit. Ik liep het schoolplein over en keek even naar de parkeerplaats. Harry's auto stond er in elke geval. Ik liep de school binnen, en liep meteen door naar mijn kluisje. Ik stopte mijn jas en de boeken die ik die middag pas nodig had weg en sloot mijn kluisje weer. Ik wilde naar het muzieklokaal lopen, maar de bel hield me tegen. Ik zuchtte zachtjes en nadat ik mijn rooster had bekeken liep ik naar het lokaal waar ik les had. Ik was er als een van de eerste en ging op mijn plaats zitten. Ik pakte mijn boeken voor me. Langzaam druppelde de rest van de klas binnen. Ik bleef naar de deur kijken tot Harry binnen kwam. Ik schrok. Hij was niet vrolijk, niet boos, niet verdrietig. Zijn gezicht stond emotieloos. Hij keek me niet aan en ging meteen op zijn plek zitten. Ik slikte. Was dit mijn schuld? Had ik echt zijn leven verpest. Mijn schuldgevoel groeide met de minuut. Toen de leraar hem iets vroeg, reageerde hij pas nadat de leraar drie keer zijn naam had gezegd. Ik zag Louis even naar mij kijken en ik kromp licht ineen. Dit was niet mijn schuld. Hij had het hier zelf naar gemaakt, bleef ik in mijn hoofd herhalen. Toen de les was aflopen hield Louis me staande toen ik het lokaal uit wilde lopen. 'This is your fault,' sneerde hij. Ik schudde mijn hoofd. 'I did what you told me. I am not friends with Harry anymore and we don't sing either. So this is your fault. You're gonna fix this,' zei ik en ik was verbaasd over mijn zelfvertrouwen. Louis wist hier duidelijk niks tegenin te brengen. Ik draaide me om en verliet alsnog het lokaal. Ja, Louis zou dit oplossen, niet ik. Hij wilde dat ik geen vrienden meer met Harry was. Hij wilde niet dat we samen zouden zingen. Nu moest hij er zelf maar weer voor zorgen dat de twinkeling in Harry's ogen terug kwam. Ik liep de kantine in en ging bij Eleanor, Danielle en Ali aan tafel zitten. Ze waren druk verzonken in een gesprek. Ik zat met mijn gedachten bij Harry, maar ze merkten het niet eens.