14 Clove

"Clove!" hoorde ik in de verte. Nog steeds alles was zwart. "Clove! Clove, word wakker!" de stem klonk steeds verder weg, en ik zakte weer weg. Dat gebeurde nog twee, drie keer, tot het bij de vierde keer dichterbij klonk. De stem was schor en toch herkende ik hem uit duizenden; Cato. Ik wilde reageren, maar deed rustig aan. De vorige keer dat ik hem zo wanhopig wilde laten weten dat alles goed was, stortte ik in, en dat was natuurlijk niet zo geruststellend. Ik deed mijn ogen open. Het kostte me meer kracht dat nodig zou moeten zijn, maar het lukte.
"Clove!" nog nooit had ik zoveel opluchting in één woord gehoord.
"Cato? Waar zijn Glimmer en Marvel en Peeta?" vroeg ik flauwtjes. Ik voelde me nog steeds niet 100%.
"Euuhm Marvel is bij de voorraden, hij houdt samen met Ian de wacht, wat volkomen overbodig is, maar ik wilde nergens heen, zolang jij hier nog lag. Peeta bleek een verrader te zijn. Ik wilde hem afmaken, maar hij kon wegkomen. Glimmer... Is gestorven aan de bloedzoekerssteken." Cato klonk verdrietig. Mooi, dan zouden ze tenminste geloven dat hij echt dol was op Glimmer. Het was natuurlijk ook sneu. Het bloedmooie, sterke meisje, was er niet meer. Maar daar was ik nu niet heel erg in geïnteresseerd. Ik wilde weten wat er met Peeta was.
"Hij rende terug naar de boom waar Katniss zat en Glimmer lag, de wespen gingen allemaal achter jou en Marvel aan. Ik was doodsbang dat jij het niet zou halen," Cato's stem trilt. "Ik dacht eerst dat hij Katniss wilde afmaken, want zij was ook al vaker gestoken en had zo te zien behoorlijke hallucinaties, maar hij riep dat ze moest rennen, waar ze mee bezig was, waarom ze hier nog stond. Ze kon ontsnappen en ik heb Peeta met een zwaard geraakt. Ik had ook hallucinaties en kon mijn zwaard amper vasthouden, maar ik heb hem in zijn been geraakt, en goed diep ook. Hij haalt het denk ik niet. Toen ging ik terug naar het meer en zag jou nergens. Ik vroeg Marvel waar je was, die zei dat je in het meer was, al meer dan drie minuten. Ik werd woedend, waarom had hij jou nog niet bovengehaald? Net op dat moment kwam jij het meer uit. Ik riep jou, en, nou ja, toen stortte je ineens op de grond. Ik dacht echt dat je dood was, maar je ademde nog. Je bent de rest van de nacht en de halve dag bewusteloos geweest. En nu... Ja, de rest weet je zelf."
Ik dacht na. Ik was inderdaad heel vaak gestoken, en nu ik mezelf goed zag zat ik onder de bulten. Ze waren behoorlijk pijnlijk, maar niemand wist wat we ertegen konden doen. Toen kwam Marvel aan lopen met een zilveren parachute in zijn hand. Een geschenk!
"Dit was voor Glimmer bedoeld. Het kwam vlak voordat ze werd opgehaald door de hovercraft aan. Ik heb het nog niet opengemaakt." Marvels stem klonk mat. Hij was zijn districtsgenoot kwijt. Ik hoopte dat Glimmer een beetje goede sponsors had, en er een pot zalf in zou zitten. Maar het enige dat er in zat was een brief. Lekkere sponsors had Glimmer. In de brief stond een tip;
Haal de angels eruit.
Dat hadden we nog niet gedaan. We begonnen aan de angels te pulken, terwijl Ian hielp met plekken waar we zelf niet bij konden. Kreten van pijn klonken over het veld, maar na een kwartier waren alle angels verwijderd. De pijn was gelijk een stuk minder, maar nog duidelijk aanwezig. Er stond ook een plaatje van een blad, een levensechte schets. Wat we daarmee moesten was me een raadsel. Maar ik ging -met de brief- op zoek naar de bladeren. Al snel had ik ze gevonden. Ik probeerde ze op de wond te leggen, om te kijken of dat hielp. Nee dus. Ik wist zeker dat ze in het Capitool in een deuk lagen. Een stom meisje dat probeerde haar pijn te verzachten maar geen idee hadden hoe dat moest. Zouden de bladeren wel echt helpen? De angels eruit trekken hielp ook, en waarom zouden de sponsors van Glimmer iets sturen waar ze niets aan had? Ik probeerde en probeerde, tot ik op de bladeren begon te kauwen, in de hoop dat ze niet giftig waren. De bladeren hadden een zoete smaak, wat mijn argwaan alleen maar vergrootte. Ik was bang dat ze toch giftig waren, maar ik was nog steeds niet dood. Ik nam het prutje uit mijn mond en drukte het op een bult. Een gevoel van verlichting ging door me heen. De pijn was bijna weg, de bult werd minder en ik had het uigevogeld. Ik plukte een stuk of 10 bladeren, en liep terug, terwijl ik ze triomfantelijk in de lucht hield.