• Eyes 023

‘Hola nena! Heb je zin om met mij mee te gaan naar Leo, om z’n kunstwerk te bewonderen?’

Ik schiet in de lach bij het lezen van dit bericht, echt weer iets voor Cesc om deze woorden te gebruiken. Snel antwoord ik dat ik dat een top idee vindt en loop dan naar mijn kast om een setje kleren uit te zoeken aangezien ik nog steeds in mijn pyjama loop om 4 uur ’s middags. Ik doe snel wat basic make-up op, en haal een borstel door mijn haar waardoor het losjes over mijn schouders danst. Tevreden kijk ik in de spiegel, zo kan ik best op kraamvisite.
Ik loop naar de woonkamer en raap onderweg wat tijdschriften op, die ik vervolgens weer op het keukenblad gooi. Ik ben hard bezig om Spaans te leren door veel tijdschriften te lezen, en de jongens helpen me ook heel goed. Vooral met David, Cesc en Lionel trek ik veel op, echt niet alle voetballers zijn zo vreselijk als ik dacht. Ik pak een glas uit de kast en vul hem met cola. Net als ik een slok wil nemen schalt het duintje van mijn telefoon-bel door het huis, snel haast ik me naar het apparaat en neem op, ‘Hola!’ gil ik iets te enthousiast in het ding, ik kan er nog steeds niet echt goed mee overweg. Waarschijnlijk heeft de persoon de beneden staat nu een gehoorbeschadiging opgelopen. ‘Jezus Elena, je hoeft niet zo te gillen’ klinkt het geïrriteerd en een klein giecheltje ontsnapt uit mijn mond ‘sorry’. Ik open de deur en loop terug naar mijn glas cola, die ik in een teug achterover gooi.
‘Ben je klaar?’ vraagt Cesc, hij tegen de deurpost geleund en ik knik. Snel pak ik mijn cadeau dat ik gisteren al gekocht heb en loop naar hem toe als teken dat we kunnen gaan. Als ik naast hem loop haakt hij zijn arm in de mijne, ‘Cesc, doe toch eens normaal’ klaag ik zuchtend. Hij grinnikt zachtjes en begint nu ook nog te huppelen, ‘Cesc pas op! Straks valt het cadeau’ onmiddellijk stopt hij en hij kijkt me schuldbewust aan ‘sorry’ piept hij als een klein kind.

‘Weet Leo eigenlijk wel dat we komen?’ vraag ik als we voor de deur van zijn villa staan, Cesc knikt en drukt op de bel, als snel wordt er opgenomen. ‘Leo, wij zijn het, Cesc en Elena’ er klinkt een zoemend geluid en het mega grote hek opent zich.
Het is niet de eerste keer dat ik hier ben maar mijn mond valt nog steeds open, de tuin is zo overweldigend, het kortgemaaide gras met hier en daar een madeliefje dat er vrolijkt uitsteekt.
Als we bij de voordeur zijn staat Lionel al in de deuropening, snel loop ik naar hem toe ‘Leo! Gefeliciteerd met je kleine voetballer!’ roep ik enthousiast, ik geef hem een knuffel en drie dikke zoenen op zijn wang, en geef hem het cadeau wat ik in mijn handen heb ‘wat lief Elena, dankjewel’ zegt hij oprecht. Ik zet een stap opzij zodat Cesc zijn vriend ook kan begroeten en loop naar binnen, waar zijn vriendin Antonella op schoot zit met het kleine wonder. ‘Hee’ begroet ik haar zachtjes en ze kijkt me glimlachend aan, voorzichtig hurk ik voor haar neer ‘Hola, kleine man.’ Ik wrijf zachtjes met mijn vingers over zijn kleine handje. Ik neem naast Antonella plaats, ‘ben je al een beetje bijgekomen van de bevalling?’ ze knikt en blikt vertedert omlaag naar het jongetje dat vredig ligt te slapen, ‘Ja, het is allemaal heel voorspoedig gegaan.’
Cesc en Lionel zijn inmiddels ook gaan zitten, en trots slaat Lionel zijn arm om zijn vriendin heen, het ziet er zo lief uit. Mijn hart smelt, en ik hoop dat ik ooit ook zoiets moois mag meemaken.
‘En, lijkt ie op me?’ vraagt Lionel en ik knik, ‘Ja, het is precies jou.’ Een trotse glimlach siert zijn gezicht. ‘Willen jullie iets te drinken?’ vraagt Antonella, ze wil opstaan maar Lionel houdt haar tegen, ‘ik doe het wel lieverd, blijf maar zitten mi amor’ ze werpt hem een dankbare blik. Op dat moment gaat de bel weer, verdwaasd kijkt Lionel om zich heen ‘Ja wat moet ik nu doen?’ ‘Ik doe de deur wel open, doe maar rustig aan’ antwoord ik geruststellend. Ik druk op het systeem om op te nemen, ‘Hola, Cristian’ klinkt het door de speaker, en ik open de deur.
Ik een verbaasde blik trekt over mijn gezicht als ik Janice na Cristian het terrein op zie lopen, ik houd de deur voor beiden op, en als ze beide de kamer in willen lopen trek ik Janice terug, wenkbrauwwiebelend kijk ik haar aan, ‘moet jij me nog iets vertellen?’ ze schudt haar hoofd en loopt snel achter Cristian aan de woonkamer in om aan mijn kruisverhoor te ontkomen. Iets klopt hier niet.
Net als ik de deur weer wil sluiten komt er nog een gast door het hek gelopen, eentje die ik uit duizenden herken.