O45 - I'm so sorry

Pov : Niall

Terug op kamp loopt Madison meteen terug naar haar hut. Er was wat anders aan haar. Had ik misschien iets fout gedaan?.
Het begon te schemeren. ‘’zeg Niall, zal ik voor ons een nummer spelen bij het kampvuur vanavond?’’vroeg Andrew die van achteren kwam. Ik draai me om ‘’natuurlijk’’. Hij grijnst ‘’dankje’’. Ik glimlach en loop richting m’n hutje en trek andere kleding aan. Ik gooi de bezwete kleding in de was.
Ik hoor voetstappen de slaapkamer in komen. Ik knoop de sluiting van m’n broek vast. ‘’ehm, ik zoek m’n borstel’’. Ik keek achterom en zie Madison staan. Ik pak de houten borstel van bed en gaf het aan haar.
Ik pak m’n shirt van bed en deed hem aan. Ik ging op bed zitten en keek toe terwijl ze haar haar borstelde. Ik strek m’n armen naar haar uit en trok haar dichter naar me toe ‘’wat is er toch? Je bent zo stil sinds vanochtend’’. Madison haalt haar schouders op ‘’er is niks’’. Ik keek haar aan ‘’is er wat gebeurd gisteravond?’’. Ze schud haar hoofd ‘’nee..’’.
Voorzichtig trek ik haar op schoot ‘’waarom wil je het me niet vertellen?’’. ‘’er is niks’’zucht ze geïrriteerd. Ik liet haar los ‘’sorry..’’. Snel staat ze op en loopt weg.
Wanneer de avond valt pak ik m’n gitaar uit m’n hut en ga tussen de kinderen bij het kampvuur zitten.
Madison zit tegenover me en maakt een tekening in het zand met een stok. Ik sloeg de eerste noot aan en begon te zingen :

Your hand fits in mine like it's made just for me
But bear this in mind, it was meant to be
And I'm joining up the dots, with the freckles on your cheeks
And it al makes sense to me

I know you've never loved the crinkles by your eyes when you smile
You've never loved your stomach or your thighs
The dimples in your back at the bottom of your spine
But i'll love them endlessly

I won't let these little things slip out of my mouth
But if I do, it's you, oh it's you
They add up to, i'm in love with you
And all these little things
[One Direction – Little Things]

Wanneer het nummer af was gelopen begon iedereen te klappen. Ik glimlach ‘’dankje’’. Ik keek naar Madison die me aankeek. Ik glimlach en knipoogde. Ze glimlacht kort en keek weer naar beneden.
De kinderen waren druk aan het praten. Ik zet m’n gitaar tegen de stam aan en sta op. Ik pak Madison’s hand en loop uit het zicht van de anderen. Ik ging recht voor haar staan en keek haar aan. ‘’Madison.. ik zie dat er wat is’’. Ze zucht en keek naar de grond ‘’beloof je niet boos te worden?’’. ‘’ok.. nou word ik bang’’. Ze zucht ‘’gisteravond.. ging Andrew eerder naar bed.. Mike zat er nog.. en toen.. heeft hij me gezoend..’’. Even bleef het stil en snel hervatte Madison zich ‘’maar ik heb hem niet terug gezoend, ik heb hem weggeduwt’’.
Ik bal m’n handen tot vuisten. ‘’het spijt me’’. Ik zucht en wist dat Madison geen ruzie wou de laatste week. Ik sloeg m’n armen om haar heen. Snel kroop ze weg in m’n armen ‘’sorry, ik wou het vertellen, maar ik wou niet dat je boos werd’’. Ik schud m’n hoofd ‘’je kunt er niets aan doen’’.