Hoofdstuk 16

Hallo David,

Heb je de afgelopen tijd nog iets gehoord van je nieuwe vriendin? Of toch niet?
Ja, ik heb het haar verteld. Ik kan niet geloven dat je allebei zo hebt bedrogen. En ik was nog wel kwaad op haar. Ik heb nu alleen maar medelijden met haar. Jou kan ik daarentegen wel vermoorden en ik denk dat Kim daar hetzelfde over denkt. Hoe kon je?

Ik moest stoppen met schrijven, omdat ik zo kwaad werd. Ik was niet meer verdrietig om David, alleen zo ontzettend kwaad. Ik kon niet geloven dat ik Kim de schuld had gegeven van iets wat mijn leugenachtige ex had gedaan. Ik had hem nooit kunnen vertrouwen, blijkbaar.
Maar ik kon me niet meer zo focussen op de liefdes-drama de laatste tijd. De tentamens zouden even na kerst komen en ik kon deze tijd maar beter aan studeren besteden.
Ik was een paar uur lekker bezig geweest met studeren, toen ik bedacht dat ik Emma nog wilde inlichten over wat er gisteren was gebeurd. We hadden vanmorgen alleen college gehad en daarna had ik niet meer met haar kunnen praten. Dus ik stuurde haar een sms met de tekst: 'bel me even.'
Ik had bijna geen beltegoed meer en ik wist dat Emma me het wel zo vergeven. Bovendien had zij een vaste telefoonlijn en ik niet.
Even later belde ze.
'Hey Audrey. Ik neem aan dat je geen beltegoed meer had en je iets belangrijks te vertellen hebt.' Ze kende me te goed.
Ik grinnikte. 'Ja, dat klopt.'
'Vertel op.'
En zo begon ik mijn verhaal. 'Het begon allemaal toen ik gisteravond moest werken en er een nieuw meisje was...'

'Wauw,' zei Emma.
Ik knikte, maar bedacht me toen dat ze dat niet kon zien door de telefoon, dus ik humde wat.
'Nou, dat raadsel is dus ook opgelost,' besloot Emma. 'En ik heb jou ook iets te vertellen.'
Ik vroeg me af wat dat kon zijn als ze me niet eerst vroeg hoe het nu met me ging.
'Gisteren vroeg Rick me iets,' begon Emma mysterieus.
'Wat vroeg hij?'
'Hij vroeg wat je leuk vond. Ik vroeg natuurlijk waarom hij me die vraag stelde. En toen begon hij te blozen. Heel schattig.' Emma lachte hardop. Ik kon haar grijns bijna door de telefoon heen zien.
'Vertel!,' drong ik aan.
'Hij zei dat hij dat vroeg omdat hij je op een date mee wou vragen.'
'Wat?'
'Kom op, Audrey! Die had je aan kunnen zien komen!'
'Wat heb je gezegd?,' vroeg ik. Ik hoorde dat ik behoorlijk paniekerig klonk en ik dwong mezelf tot kalmte.
'Dat ga ik jou niet vertellen. Maar maak je klaar voor een onhandige vraag van Rick.' Ze lachte, maar ze klonk al snel weer wat serieuzer. 'Ik heb je dit niet voor niets verteld. Wat ga je antwoorden?'
'Dat weet ik niet!,' riep ik wanhopig. 'Ik mag hem heel graag, maar een date?'
Ik liet me op mijn bed zakken en zuchtte.
'Kom op, Audrey. Je weet nu dat David je verdriet niet waard was. Ga verder met je leven!'
Ik wist best dat Emma gelijk had. Nu ik de waarheid wist, moest ik dit achter me laten. Het was alleen zo moeilijk.
'Ik weet het...'
Ik stond op van mijn bed en liet mijn vingers over het papier waarop ik de brief aan David had geschreven glijden. Ik liet mijn ogen snel over het papier glijden. In tegenstelling tot mijn eerste brieven was deze kort en het stond alleen maar vol met hatelijkheden.
'Goed,' zei ik. 'Als hij me vraagt, geef ik hem een kans. Maar je moet weten dat ik hem echt alleen als een vriend zie.'
'Misschien nu. Ik ben blij dat je hem een kans wilt geven. Hij vindt je echt heel leuk. Ik kan het aan hem zien.'
ik zuchtte. 'Verwacht nu niet te veel van me, Emma.'
'Zal ik niet doen. Maar vertel me of hij een goede zoener is.'
'Emma!'
Ze lachte. 'Succes ermee! Ik moet gaan nu. Doei.'
'Doei.'

Ik hing op en ging aan mijn bureau zitten om verder te gaan zitten leren. Maar ik kon me niet meer concentreren. Was het wel slim geweest om Emma te beloven dat ik met hem uit zou gaan? Straks werd die hele date niets en was onze opbloeiende vriendschap voorgoed geruïneerd.
Had ik dan nooit een dagje rust?

Dank jullie allemaal voor de geweldige reacties! Vooral van die van Symtoms was ik heel erg onder de indruk. Dank je wel!