What is Love?

'En, ga jij nog iets interessants doen?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.
'Slapen, slapen en trainen, trainen, totdat ik er dood bij neerval.' Hij grinnikte.
'Wat klink je pessimistisch.'
'Ik heb een slaaptekort, wat wil je?' mompelde ik. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en staarde naar het tafelblad. Nu verveelde ik me weer. Ik pakte een potlood en ging iets in mijn schrift tekenen. Een slapend engeltje op een wolkje.
'Wat zou ik graag een Cupido zijn.'
'Hoezo dat?' vroeg Jasper.
'Slapen op heerlijke zacht wolkjes, rondvliegen zonder moeite, geen eten hoeven te eten, mensen verliefd maken, omdat dat schijnbaar leuk is.'
'Schijnbaar?'
'Ja.'
'Hoe bedoel je? Ken je dat gevoel zelf niet?'
'Nee,' mompelde ik een beetje beschaamd. 'En eigenlijk heb ik daar de tijd niet voor ook.' Jasper keek me bedenkelijk aan en ik besloot hem nu maar eens terug aan te kijken, in plaats van naar een punt voorin de klas te staren.
'Je mist ook niet veel,' zei hij traag. Ik keek in zijn ogen. Ze neigden tussen bruin en een soort oker. Een hele mooie, zachte kleur. Hij knipperde met zijn ogen en even voelde ik een tinteling door mijn onderbuik gaan, alsof die daar opgeroepen moest worden. 'Soms krijg je er gewoon buikpijn van.'
'Of kun je die persoon nooit meer laten gaan. Alhoewel, je zou ze waarschijnlijk nooit meer wíllen laten gaan.' Hij knikte. De leraar kwam binnen en de les begon al snel. Jasper zat al die tijd onbeweeglijk. Het leek wel alsof hij niet eens ademde, zo stil zat hij.

De dag ging gelukkig snel om en de Dextro hielp. Mijn training, met Alice, ging ook verbazingwekkend goed. Alsof ik in één keer een boost had gekregen. Na de training hield ik Alice nog even op.
'Hé, heb je al gegeten?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. 'Wil je bij mij komen eten?' Ze was even stil.
'Ik denk dat er al eten voor me klaarstaat. Sorry, misschien een ander keertje.' Ik knikte.
'Ga je vanavond mee joggen?' vroeg ik. Ze knikte.
'Dat lijkt me een goed idee! Waar spreken we af?'
'Waar komt voor jou het beste uit?'
'Ik kom wel naar je toe.' Ik knikte.

Eenmaal thuis aangekomen, maakte ik iets te eten klaar en ging ik douchen. Marloes had me gebeld en ik belde haar meteen terug.
'Met Loes,' nam ze op.
'Hé, je had me gebeld,' viel ik meteen met de deur in huis.
'Ja, dat klopt. Ik hoorde vanmiddag iets...'
'Wat dan?' vroeg ik verbaasd.
'Jasper Hale praat plotseling?'
'Uh... dat lijkt me wel, want ik heb wel een heel gesprek met hem gevoerd.' Ze grinnikte. 'Hij praat nooit met iemand anders dan zijn familie. Volgens mij heeft hij een oogje op je.' Ik zuchtte
'Ga niet meteen zulke dingen denken-'
'Vind jij hem ook leuk?' vroeg ze me meteen.
'Marloes! Ik-'
'Dat lijkt me een ja. Wat leuk!'
'Nee.'
'Je zit nog in de ontkenningsfase.'
'Nee.'
'Probeer het nu maar niet te ontkennen. Ieder meisje zou iets met hem willen.' Ik schudde mijn hoofd, wat ze natuurlijk niet kon zien.
'Ik heb geen tijd voor jongens,' zei ik. 'En daarbij voel ik niets voor hem. Je kunt er een leuk gesprek mee voeren, maar that's it.'
'Je draait nog wel bij,' zei ze lachend. Als Marloes verliefd was, was ineens de hele wereld verliefd. Als je van haar logica uitging dan. Nee, ik voelde niets voor Jasper, dacht ik. Die rare kriebel in mijn buik, was waarschijnlijk gewoon een storing van mijn lichaam. Al had ik niet echt het idee dat het met mezelf te maken had. Het verwarde me.
'Ik ga me klaarmaken, ik ga zo joggen. Doei, lieverd,' zei ik.
'Ik bel je nog. Morgen heb ik die date met Edward!' Waarschijnlijk maakte ze een sprongetje, want ik hoorde een doffe bonk.
'Veel succes. Ik wil alles horen.' Ze grinnikte.
'Komt goed. Tot morgen dan!' En ze hing op. Snel rende ik de trap op om mijn kleren voor het joggen te pakken.

Reacties?