They are watching me

Daar sta ik dan. Op dat podium achter de microfoon die net iets te hoog staat voor mij. Wil ik er in kunnen praten moet ik op m’n tenen staat. Dat moet er ontzettend belachelijk uitzien.
Meteen beginnen mijn tenen nog erger te jeuken dan ze al deden. O god, hoe ga ik dit ooit voor elkaar krijgen?
In mijn hoofd herhaal ik de mantra die ik al dagen voor mezelf opzeg. Doe het voor Charlie, doe het voor Londen.
Doe het voor Charlie, doe het voor Londen. Langzaam kijk ik de zaal in. De adem stokt me in de keel.
Er moeten minstens honderd mensen in de zaal zitten. Honderd mensen die allemaal kijken naar … mij! “Shit” Vloek ik zachtjes. De mensen verwachten natuurlijk werkelijk van mij dat ik ga praten.

Ik denk eraan hoe belachelijk het eruit gaat zien als ik daar drie minuten op mijn tenen ga staan, dus pak ik de microfoon uit de houder. Ik haal diep adem. Ik zal toch gewoon moeten. “Geachte leden van de jury” begin ik formeel. Help, ik voel de tranen opkomen.
Onderdruk ze Yael. Je bent geen klein kind meer. “Zoals mijn teamgenoot u net al heeft verteld debatteren wij vandaag voor de stelling Nederland en België moeten een natie worden”. Wie op aarde heeft deze belachelijk stelling bedacht?
Waarom gaat deze stelling niet gewoon over schapen die vaker bij varkens in de modder moeten rollen?
Terwijl ik verder probeer te gaan met mijn verhaal voel ik het bloed steeds verder naar mijn hoofd trekken.
Ik had echt andere schoenen aan moeten trekken, denk ik terwijl ik hard met mijn ene voet op de andere trap.
Godsamme, waarom jeuken m’n tenen zo erg? Ergens uit de zaal klinkt gelach. Dit moet er zo idioot uitzien. “
Dus eigenlijk zijn Nederland en België door gemeenschappelijk geschiedenis die beide landen delen ontzettend aan elkaar verbonden”.
Waarom Charlie? Als we nu niet naar Londen mogen, dan doe ik je wat! “Hoewel het Nederlands en de Belgische taal misschien van elkaar verschillen is er een mogelijkheid om een brug te leggen binnen deze twee talen”. Ik begrijp zelf niet eens wat ik allemaal vertel.

In de zaal zie ik de verlossende handen omhoog gaan. Nog een halve minuut. Ik ben in ieder geval nog niet begonnen met huilen en ik geloof dat mensen in de zaal ook nog werkelijk kunnen horen wat ik zeg. Tien, negen. Oke Yael, maak je zin af en dan ben je er vanaf. Voor nu in ieder geval. Drie, twee en een! Alles in mijn lijf schreeuwt dat ik weg moet van het podium. Voetje voor voetje schuifel ik weg.
Als ik achter de gordijnen verdwijn, sprint ik naar de eerste en beste wc. Ik hoor Charlie achter me aankomen. “Yael, wacht! Wat ga je doen. We zijn nog niet klaar. Kom terug!” “Stik erin Charlie”! Roep ik terug. Terwijl ik boven de wc hang komt alles wat ik die dag gegeten heb naar boven. Achter me hoor ik Charlie. “Yael, wat ben je aan het doen?” Zodra ze de eerste geluiden uit mijn mond hoort komen, voel ik twee armen om me heen.
“Rustig maar meissie. Je deed het hartstikke goed. Je mag echt trots zijn op jezelf. Yael, echt waar. Je deed het super”. Ik voel me helemaal niet rustiger worden door Charlie’s geruststellende woorden. Integendeel, ik voel me alleen maar slechter. Met horten en stoten begin ik te huilen. “En nuhuuu, zit ik hieeehieer en … en … en … verpest ik alleheees”. “Yael, lieverd, je verpest helemaal niets. Jij bent de reden dat we hier zijn.
Jij bent de reden dat er nog een uitzicht is op Londen. Zonder jou zat ik nu thuis te balen en alle Youtube filmpjes van mijn grote geliefde onder te spammen. Dat weet je zelf ook wel.” Door deze woorden van Charlie kalmeer ik wel een beetje. “Ik was zo bang dat ik over de jury zou overgeven.” Fluister ik zacht. Charlie kijkt me grijzend aan. “Ze zouden je dan in ieder geval niet vergeten.” Zegt ze met een stralende lach.