Let the walls break down (atl) 10

Op dit moment weet ik niet wat ik moet doen: huilend roepen dat ik wil dat hij bij mij komt of huilend in zijn armen vallen. Ik besluit om langs hem weg te lopen naar mijn kamer, zonder huilen. Een betere woordkeuze is dat ik het probeerde. Wanneer ik langs Jack loop neemt hij me bij mijn arm vast en trekt me naar zich toe. Hij dwingt me recht in zijn gezicht te kijken door zijn hand onder mijn kin te duwen. Pas nu merk ik dat hij een gekwetste blik in zijn ogen heeft. De tranen komen in mijn ogen waardoor mijn zicht wazig wordt. Hij trekt me tegen zich aan en knuffelt me. Dan begin ik te huilen. Hij wrijft met zijn hand troostend over mijn rug. "Het spijt me als ik je gekwetst heb, ook als ik je gekwetst heb door zo te roepen tegen je. Ik mis je enorm." fluistert hij. "Het geeft niet Jack. Ik mis je ook." fluister ik huilend terwijl ik mijn armen ook rond hem doe. "Ik breng je wel naar je kamer." Hij neemt me op en brengt me naar mijn kamer.

"Je mag me hier wel neerzetten. Van hier red ik het wel." zeg ik nog steeds huilend. "Stop nou met huilen Ashley, morgen sta ik weer aan je deur. Morgenavond moet je me je kamer uitsleuren als je wil slapen." Hij knuffelt me nog maar eens. "Ik ben bang dat ik je zal verliezen Jack. Ik wil het niet, je bent er veel te speciaal voor." zeg ik zachtjes. "Je zal me ook niet verliezen. Binnen enkele dagen gaan we weer naar huis maar dat betekent niet dat je me nooit meer zal zien. Ik kom hier nog geregeld langs... speciaal voor jou." antwoordt hij. "Ga nu maar slapen." Hij geeft me een kus op mijn hoofd en opent mijn deur. "Slaapwel" Ik weet niet waarom maar ik blijf maar huilen. Stap voor stap ga ik binnen in mijn kamer. "Ashley, stop nou met huilen, meisje. Ik beloof je dat ik hier morgen weer sta." Ik knik. Na een paar minuten aangekeken te worden door Jack lukt het me nog steeds niet te stoppen met huilen.

Hij komt naar me toegestapt en knuffelt me opnieuw. Ik ben hem zo dankbaar dat hij zo goed voor me zorgt. "Ik denk dat ik maar beter hier kan blijven tot je wat rustiger bent." Hij neemt me voor de tweede keer deze avond op en gaat met mij op mijn bed zitten.Hij legt een deken rond me en wiegt me rustig heen en weer. Na enkele minuten lijk ik stilaan te kalmeren en voor ik het goed en wel besef lig ik te slapen.

"Word het niet eens tijd dat je opstaat Ashley!" roept Peyton vanop de gang terwijl ze op de deur klopt. "Geldt ook voor jou, Jack!" roept ze terwijl ze enkele stappen zet te horen aan het geklak van haar hakken. Ik wil me rechtzetten maar voel dan armen rond mij. Wanneer ik achter me kijk merk ik Jack op. Hij zit op mijn bed met mij op zijn schoot, zijn armen rond me. "Jack, wakker worden." fluister ik. Er komt maar geen beweging in hem waardoor ik me ook amper kan bewegen. Ik blaas zachtjes in zijn nek, mijn armen kan ik toch niet bewegen dus dat is de enige mogelijkheid. Hij beweegt zijn hoofd een beetje maar blijft slapen. "Jack, wakker worden" zeg ik iets luider dan daarstraks. Ik blaas opnieuw in zijn nek. "Laat me slapen, nog 5 minuutjes." mompelt hij. "Peyton kwam langs om te zeggen dat we moeten opstaan. Laat mij dan toch minstens los." stel ik voor. "Wat doe jij eigenlijk op mijn kamer?" vraagt hij nog half-slapend. "Jij bent in slaap gevallen in mijn bed. Je bent in mijn kamer. Laat me nu maar los en sta op." lach ik. Hij laat me los maar blijft liggen. "Jack, komaan, opstaan. We moeten nog eten en het is al 11 uur." Hij zucht gewoon eens en blijft nog steeds liggen. "Nog MAAR 11 uur bedoel je." mompelt hij en draait zich zodat hij op mijn bed ligt. "Auw, mijn rug doet pijn." Ik rol eens met mijn ogen. "Komt ervan als je in slaap valt leunend tegen een muur met mij op je schoot. Blijf liggen, ik ga wel wat massage-olie zoeken. Het ziet er naar uit dat je dat wel kan gebruiken." Zijn ogen zijn ineens wijd open. "Jij die mij een massage gaat geven omdat mijn rug pijn doet? Wat krijgen we nu? De wonderen zijn de wereld nog niet uit." lacht hij. "Goed, heb dan maar een hele dag pijn. Kom vooral niet bij mij klagen, ouwe." Ik loop naar de deur en hoor hem met veel 'auw' en 'oeh, pijn' opstaan. Lachend ga ik naar de eetzaal.