Hoofdstuk 3 - Wennen

'En toen vroeg meneer Maas waar mijn agenda was. Toen zei ik dat ik het wel onthield, maar dat mocht niet: ik moet per sé een agenda hebben.' Vertelde Farron. Ze zaten in de woonkamer en Farron vertelde hoe zijn eerste schooldag was gegaan. Zijn moeder knikte.
'Dat klopt, dat was ik helemaal vergeten. Die halen we vanavond wel even, het is toch koopavond.'
'Wat ik het meest vreemde vond,' ging Farron verder. 'Was die plotselinge gezichtsverandering van Reymond. Ik weet haast zeker dat het geen schijn was!'
'Dat komt omdat hij geïnteresseerd in je was en kennis wilde maken, maar jij wilde aan je wiskunde.' Legde zijn moeder uit.
'O, dus dat was niet zo slim. School is toch belangrijk?'
'Jawel, maar wat één van de belangrijkste dingen aan school is, is dat je sociale contacten krijgt. Verder hoef je je er niet zo druk over te maken. Als Reymond een goede vriend wilt zijn, zal hij vast geduld hebben om je te laten wennen aan de cultuur en hoe het allemaal gaat.'

De volgende dag hoefde Farron pas het tweede uur te beginnen. Om tien voor negen stond Farron bij zijn kluis te prutsen met zijn gloednieuwe agenda. Het was geen bijzondere agenda, gewoon een zwarte. Ineens werd het kluisje van Farron dichtgeslagen. Hij keek op en zag Reymond naast hem staan. Vanbinnen vervloekte Farron zijn agenda en zichzelf. Hij had minder op de agenda moeten letten en meer op zijn omgeving.
'Zeg, wat dacht je ervan om na school met ons naar de Appie te gaan?' Vroeg hij. Farron keek hem lang aan en dacht aan wat zijn moeder gezegd had.
'Dat is goed, maar ik weet eigenlijk niet echt wat de Appie is.' Zei Farron. Het gezicht van Reymond werd vrolijk en hij legde het Farron uit.
'De Appie is een supermarkt. De hele naam is de Albert Heijn, maar de jongeren noemen het graag de Appie.'
'En wat gaan we dan doen in de supermarkt?' Vroeg Farron twijfelachtig.
'Gewoon, wat energy drink kopen en zo!' Zei Reymond alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Farron knikte en Reymond liep weer naar zijn vrienden toe. Farron was benieuwd wat er zo bijzonder was aan die energy drink en sprak met zichzelf af dat hij de rest van de dag weer wat meer moest opletten op zijn instincten.

Na de Nederlandse les was het pauze. Alle leerlingen stormden het lokaal uit, terwijl Farron het lokaal uit sjokte. Hij bakte helemaal niets van Nederlands, terwijl hij dat juist prima kon spreken. Die stomme t's en d's, het is ook allemaal zo ingewikkeld. Hij wisselde zijn boeken bij zijn kluis en liep de aula binnen. De aula is een omgebouwde gymzaal. Het is erg hoog en er is ruimte zat voor de leerlingen. Er staan veel tafels en stoelen en er zijn genoeg verwarmingen. De houten vloer zorgt voor gezelligheid.
Hij keek om zich heen en zag Reymond naar hem seinen. Hij liep naar het groepje toe en zag rechts van hem die jongen uit zijn klas in zijn eentje zitten. Alweer. Hij kreeg even oogcontact met de jongen en liep toen naar Reymond en zijn vrienden.
'Take a seat.' Zei Reymond. Farron ging zitten en een vriend begon een verhaal te vertellen. Stilletjes at Farron zijn brood op.
'Zeg, hoe heette jij ookalweer?' Vroeg een jongen uit het groepje. Farron slikte zijn brood door en vertelde hoe hij heet.
'Bijzondere naam.' Zei de jongen. Farron knikte.
'Ik weet eerlijk gezegd ook niet waar het vandaan komt.'
'Farron is ook nog eens heel sportief!' Zei Reymond. In een flits herkende Farron een bedreiging. Reymonds vuist kwam snel op hem af, Farron reageerde instinctief en pakte de vuist met zijn rechterhand. Hij draaide hem in een seconde om. Een knak geluid kwam van Reymonds arm af. Reymond schreeuwde en keek van zijn arm op naar Farron.
Ineens leek het alsof er helemaal niemand meer in de aula was.
Farron besefte wat hij zonet had gedaan en keek verschrikt op naar Reymond's gezicht. Reymonds gezicht ging van verschrikt, naar pijnlijk en vervolgens naar boos.
'Het spijt me Reymond, Ik - ik bedoelde het niet zo!' Probeerde Farron uit te leggen. Maar hoe kon hij het uitleggen? Ach ja, ik ben een ninja en ik reageerde instinctief, ik kon er ook niets aan doen joh! Hij wist geen uitweg.
Snel stond Farron op, zwaaide zijn tas om zijn schouder en liep met zijn blik strak op de houten vloer gericht naar de uitgang van de aula. Achter zich hoorde hij verontwaardigde geluiden en hij versnelde zijn pas. Vlug ging hij naar zijn kluisje om zijn boeken te pakken en zo snel mogelijk naar huis te gaan.
'Farron?' Hoorde hij achter zich. Snel keek Farron om, om te zien wie het was. Het was de jongen die altijd alleen zat. Farron wist niet zo goed wat hij moest doen, dus hij bleef staren naar de jongen.
'Uhm - hi, ik ben Marv.' Zei de jongen een beetje onzeker.
'Marv?' Vroeg Farron. Aparte naam. Er viel een stilte en Farron pakte zijn laatste boeken om zo snel mogelijk uit school te verdwijnen. Toch hield hem iets tegen, hij had een vertrouwd gevoel bij Marv.
'Gaat het een beetje?' Vroeg Marv.
'Nee, niet echt.' Zuchtte Farron. Hij sloot zijn kluisje en liep richting de uitgang van de school.
'Wat is er gebeurd?'
'Ik heb de arm van Reymond omgedraaid, en het klonk niet echt gezond.'
'Das niet zo slim.' Zei Marv simpel. Ineens begon bij Farron door te dringen dat hij zich helemaal niet schuldig hoefde te voelen tegenover Reymond.
'Wacht eens even!' riep Farron. 'Reymond was degene die mij aanviel! Hij haalde zonder waarschuwing ineens zijn vuist naar me uit!'
'Ooit van een 'boks' gehoord?' vroeg Marv. Farron keek hem vragend aan. 'Dat is een vriendschappelijke stomp, kijk.' En Marv haalde zijn arm langzaam naar achter. Zonder het door te hebben greep Farron Marv zijn vuist snel vast. Marv keek Farron sceptisch aan en Farron liet Marv zijn vuist snel weer los. Marv maakte zijn beweging af en sloeg niet hard tegen Farrons bovenarm aan.
'Zie je? Dat is iets wat jongens onderling doen in Nederland! Maar alleen jongens, by the way. Dus niet bij meisjes.' Voegde Marv er vlug aan toe. Het schuldgevoel begon bij Farron weer binnen te dringen.
'Maar hoe kan ik dat weten?' Vroeg Farron onschuldig.
'Hoe kom jij aan die snelle reflexen?' Vroeg Marv met één wenkbrauw omhoog. Farron begon zich nog ongemakkelijker te voelen.
'Ik train graag in de sportschool.' Zei hij zwak. Marv keek hem nog even aan en schudde toen lachend zijn hoofd.
'Man, jij moet echt oefenen met liegen,' zei Marv vrolijk. 'Je hoeft het niet te zeggen.' Farron begon het steeds beter met Marv te vinden.
'Maar hoe ga ik dit nou oplossen?' Vroeg Farron.
'Door je excuses aan te bieden, of doen ze dat niet in Japan?' Lachte Marv.