Hoofdstuk 6

Ik hoor zijn voetstappen achter me als ik al bij de grote ingang ben van het kamertje waar ik moet zijn. Zou ik op hem wachten? Nee, dat zou raar zijn. Ik duw de deur open. De deur gaat niet open.
‘Je moet trekken,’ roept de jongen van achter me. Blijkbaar kan hij heel snel lopen want hij is nu al bijna bij de deur.
‘Dankje,’ mompel ik beschaamd. Waarom overkomen zulke dingen mij nou altijd als er iemand in de buurt is. Oké, ze overkomen me ook als er niemand in de buurt is.
Ik ga naar binnen op de voet gevolgd door de jongen. We stappen een wit kamertje in.
‘Welkom, ik ben blij dat jullie hier vandaag zijn. Lieve trainers in opleiding!’ Hoor ik een stem heel hard en duidelijk articulerend zeggen. Verbaast kijk ik de kant op van de stem. Een man staat met zijn rug onze kant op en kijkt in een spiegel terwijl hij met zijn stropdas worstelt.
‘Nee, dat wordt hem niet. Wie noemt de nieuwe trainers nou nog “trainers in opleiding”? Dat klinkt raar… Welkom. Ik ben Professor White, ik verwelkom jullie, de nieuwe trainers!’ Net als hij dat zegt ziet hij ons vanuit de spiegel hem ongelovig aan kijken.
‘Eh, eh, eh,’ mompelen ik en de jongen in koor.
‘Oh, hallo en welkom, ‘ zegt professor White die nu zijn stem lijkt te hebben verloren.
‘Hoi?’ Mompel ik.
‘Hallo,’ zegt de jongen.
‘Euh, eum… Welkom! Ik ben Professor White. Ik ver-’ Begint professor White.
‘Stop maar! We weten het!’ Zegt de jongen snel terwijl hij een hand omhoog steekt ten teken dat professor White niet meer hoeft te zeggen.
‘O, oké. We missen trouwens nog iemand… waar is de jonge dame Leila?’ Vraagt professor White.
‘Hier,’ zegt een tuttige stem van achteren. Ik kijk om en zie daar… Nou ja… Leila is een mooi meisje. Lang blond haar wat golvend langs haar gezicht valt. Mooie ronde lippen, grote ogen omhult door zwarte wimpers, een lang lichaam met mooie vormen en een mooie stem. Jammer dat ze zo’n gemeen en verwent kind is.
‘Sorry dat ik jullie heb laten wachten,’ zegt ze. Maar ze meent het natuurlijk niet.
‘Is niet erg, laten we maar beginnen,’ zegt professor White, die duidelijk haar sarcasme niet heeft opgemerkt.