060 mundi aequilibrio

Ik zat naast mijn moeder, ze was haar mak-up aan het doen. 'Mam, waarom is pap altijd aan het werk, en gaat hij nooit mee naar het bal?'vroeg ik mama, ik was 5 jaar, ik wist van niks. 'Papa heeft het druk Mundi, heel druk' zei ze poeslief, ik begreep het nog niet helemaal, mama vertelde dat op het bal, het gezellig was er, en iedereen danste! Later zou ik ook naar het bal gaan, en zal ik mijn man tegen komen. Mijn moeder was mijn vaders alles, ik wist niet of hij van mij hield, mama zei van wel, maar dat hij het zo moeilijk vond om het te laten blijken. Ik vroeg me welles af hoe het zou zijn als mama er niet mee was, maar daar kwam ik snel genoeg achter. We zaten samen te zingen toen er een man de kamer binnen kwam, een donkere verschijning van wie ik niets af wist, mama wel. Ik zag aan haar blik de getoonde angst, die niet verborgen bleef. De donkere verschijning stak zonder enige aanwijzing een mes in mijn moeders hart, ik gilde luid, terwijl mijnmoeder langzaam doodbloedde. Mijn vader sprong de kamer binnen, de verschijning maakte dat hij weg kwam, en mijn vader knielde bij mijn bijna doodde moeder tegen, er ging maar 1 gedachte door mijn hoofd; Hoe zou het zijn als je moeder dood was? Was ik dan een wees? Was ik dan zielig? Zou ik moeten huilen?, die gedachtes volgde daarna ook. Mijn vader lied mij alleen, bang en getraumatiseerd in een hoekje zitten. 'Zorg goed voor onze kleine Mundi' waren mijn moeders laatste woorden, voordat ze stierf.



Deze gedachte stond nog in mijn hoofd gegrift, het was precies zo, in mijn woorden, ik zou het nooit vergeten. Toen ik ouder werd vertelde mijn vader dat ik nergens goed voor was, en dat ik voor mijn neven nichten mocht zorgen, tot dat mijn drie nichten gevonden waren, en ik hun moest helpen met demonen verslaan, ALS ze gevonden werden. toen mijn zorg niet langer nodig was, mocht ik gaan jagen voor mijn familie, en ben ik zo geworden wie ik ben.