Nou nee dus

Ik zit tegenover het popje dat ik tot mijn vader heb gedoopt op het bed. Van beneden komt veel lawaai, maar ik wil het niet horen. Boos klem ik mijn handen om mijn oren en kijk het popje smekend aan. Op dat moment vliegt het raam open. Ik schrik op en draai me om, maar er is niemand. Aèra is al een tijdje weg. Ik wou dat ze daar in de vensterbank zat en dat we net als de vorige keer door de kamer konden dansen, maar de vensterbank is leeg. Snel klim ik van mijn bed af en wil het raam dicht doen. Het regent al een tijdje en ik kan me niet meer herinneren wanneer voor het laatst de zon scheen. Ik kijk over de boomtoppen waar Aèra over had gevlogen en kijk naar de horizon. Het voelde net alsof Aèra elk moment daar weer te voorschijn kwam en de zon met zich meenam."Diane, kom je naar beneden?"roept tante van beneden. Mama heeft het auto-ongeluk overleeft, maar moet een tijdje volgens tante in het ziekenhuis blijven. Ze doen allemaal net alsof ik niet snap dat mama niet meer terug komt. Waarom zou ze terug komen? Niet voor mij, hoor. Weer draai ik mij om naar papa maar hij zit daar doodstil op het bed."Pap?"fluister ik zachtjes, maar het blijft stil. Snel ren ik naar mijn bed en grijp hem vast."Ik heb last van nachtmerrie's."fluister ik in zijn oor en klem papa dicht tegen mij aan."Mijn nachtlampje doet het ook nog steeds niet, maar ik durf het niet aan tante te vertellen. Wat zou ze ervan zeggen, een vijfjarige die nog niet zonder nachtlampje kan slapen?"Ik duw het popje nog dichter tegen me aan. Plots hoor ik voetstappen van achter de deur."Kom op Diane. Je kan niet de hele dag op je kamer blijven zitten,"zegt tante terwijl ze over de overloop loopt."Laat me met rust,"mompel ik boos. Begrijpt ze dan echt niets. Ik wil niet naar beneden en ze mag al helemaal niet naar mijn kamer."Diane zit je hier?"weerklinkt er achter de deur en er wordt op de deur geklopt."Ik kom binnen." Langzaam gaat de deurklink omlaag. Ik reik mijn hand uit naar het draai slot, maar voordat ik hem aanraakte klikte hij op slot. Wild begint de deur te rammelen."Doe open,"roept tante van achter de deur. Ik kruip naar het uiterste hoekje van mijn kamer en klem papa dicht tegen me aan. Kwam mama nou maar, maar ze komt niet. Plots hoor ik een zacht gerinkel en stroomt er rook uit alle kleine hoekjes waar de schaduwen zich eerder verstopt hadden. Diep haal ik adem bang om flauw te vallen. De rook verzamelt zich in het midden van de kamer en ik voel mijn lichaam bevriezen. Een ijzige kou hult de hele kamer en er verschijnen ijskristallen op het raam. Ik probeerde niet hyper te gaan ventileren en klemde papa nog iets dichter tegen mij aan. De gedaante die bij papa's bed stond en die ik zag in de auto stond nu recht voor me. Adem stokte in mijn keel. Daar stond hij recht voor me met zijn bloeddorstige ogen op mij gericht en het enige wat ik kon denken was wat is hij lang. De gedaante was bijna twee meter misschien nog wel langer. De gedaante beweegt zijn hoofd naar de de deur die plots begint te rammelen."Diane wat gebeurt er?"gilt tante. De gedaante draait zijn hoofd weer naar mij en op zijn gezicht is alleen een grote angstaanjagende grijns te zien."Gaat u mij pijn doen?"vraag ik angstig, maar de gedaante geeft geen antwoord. Plots valt de gedaante maar in plaats van hard op de grond te vallen veranderd ze in zwarte rook slierten die weer in de kleine hoekjes verdwijnen. Met open mond staar ik naar het midden van de kamer."Nou nee dus"