002 (Barbara)

Het is pauze, ik zit op een bankje, buiten, het zonnetje schijnt in mijn gezicht en ik heb honger. Maar ik eet niet want daar heb ik geen zin in. Slechte gewoonte.
De jongen van mijn dromen loopt langs, hij is zo knap maar zo onbereikbaar. Blonde krullen, normale lengte, bril. Nee gaan nerd bril of een loser bril of zo. Maar een leuke bril. Ik zie op tegen de vakantie, dan zal ik hem niet zien. Tenminste, de kans is kleiner. Ik moet het positief inzien, ja. Ik naar Zeeland. Saai. Met mijn beste vriendin? Dat maakt het veel leuker. Nog een uurtje, muziek. Heerlijk vak. De bel gaat, en ik loop naar binnen. Ik pak mijn tas van de hoop waar alle tassen liggen, en als er niemand had gelopen, had ik gehuppeld. Ik kom het muziek lokaal binnen, en verheug mij op een leuke muziek les. Niet dus. Alleen het zingen vindt ik leuk.
Zuchtend zitten we dan in de auto, Renée, Christiaan (mijn broertje), mijn moeder, de hond en ik. Ik pak mijn iPod, duw een oordopje in mijn eigen oor, en geef de ander aan Renée. Ik geef haar de iPod, en wacht af welk lied ze uitkiest. Ik kijk naar buiten, en denk aan allerlei dingen. Toch is er een groot ding, die in al mijn fantasieën zit. Een jongen. Zijn naam? Marc. Mijn droomjongen, al weet hij dat zelf nog niet. Na twee uur gereden te hebben, komen we eindelijk aan in Zeeland. Ik stap als eerst uit, omdat ik bij de deur zat, en we zien tegelijkertijd twee sneakers staan. ‘’Boys always wear sneakers.’’ Zucht mijn vriendin. Ik lach. Plots komen die sneakers mij heel bekend voor. Ik val stil. Ik kijk naar Renée, en zij naar mij. Samen schieten we in de lach. ‘’Denk jij wat ik denk?’’ Krijg ik er onder het lachen uit. ‘’Ja, maar dat is nooit mogelijk!’’ We vergeten de schoenen, als mijn moeder ons vraagt om te helpen met de caravan uit te pakken, en onze tent klaar te maken. Gelukkig is mijn tent zo gedaan, aangezien ik een tent heb, die als je die openmaakt, gelijk al klaar staat.