018||Cecelia Eleanore Graves

Cecelia Eleanore Graves

Ik liep door het bos om te gaan jagen toen er plotseling een blonde gedaante voor mijn neus opdook. 'Cece ik moet echt met je praten,' zei Jasper.
Dit was de eerste keer dat ik hem echt hoorde smeken. De eerste keerdat ik hem zo wanhopig zag en hoorde als dat hij nu was. 'Wat is er Jasper? Er is niets om over te praten.'
'Er is vroeger.'
'Vroeger is geweest Jasper. Het is er niet meer. Je bent getrouwd, je houdt van Alice en ze houdt meer van jou als ik ooit heb gedaan, als ik ooit toe in staat zal zijn.'
'Ik hield van jouw Cece. Ik houdt nog steeds van je.Ik realiseerde het me pas toen ik je daar weer zag staan. Na al die tijd dook je weer op in mijn leven.'
Hij zakte door zijn knieën en legde zijn hoofd in zijn handen. Na een tijdje keek hij op. 'Ik had nooit weg moeten gaan, je vroeg me om te blijven. Ik had naar je moeten luisteren dan hadden we een normaal leven gehad.'
'Maar je bleef niet Jasper. Je bent wel vertrokken. Je moet in het nu leven, met de concequenties van je keuzes toen anders vernield het verleden je toekomst.'
'Wanneer ben jij zo wijs geworden?'
'Ik heb de afgelopen eeuwen niet bepaald uit mijn neus zitten eten,' zei ik. 'Ga terug naar Alice. Je houdt van haar en zij kan je gelukkiger maken als ik ooit zal kunnen.'
'Dus je houdt niet van me. Je zou niet gelukkig met me zijn geweest.'
'Jawel Jasper. Je bent mijn beste vriend en waarschijnlijk de beste echtgenoot die ik me kan voorstellen maar het zou nu niet meer werken tussen ons. Je hebt iemand nodig die evenveel van jou houdt als jij van haar. Dat ben ik niet, zal ik ook nooit kunnen worden.'
Hij stond op en liep langs me heen. 'Jasper?'
'Cece?' vroeg hij terwijl hij zich naar me toe draaide.
'Bedankt.'
'Waarom?'
'Omdat je van me hield.'