De 100e Hongerspelen - 114

“Romina, pak een wapen”, siste Xandrijn. “De beroeps kwamen eraan. Zelf greep hij een speer en een mes. Romina keek verbaasd op maar bleef zitten. “Kom op, Romina, we moeten onszelf verdedigen”, spoorde Xandrijn haar aan.
“Nee, dan kan ik terug naar papa”, zei het meisje zacht. Xandrijn staarde haar een moment verbijsterd aan.
“Romina, waag het niet”, schoot hij plots uit. “Je vader heeft zijn leven voor je gegeven, ga jij dat zomaar vergooien? Sta recht, nu!” Romina keek Xandrijn geschrokken aan. “Vooruit, die idioten hebben je vader vermoord, ga jij hen zomaar laten doen? Dit is de enige kans die je zal krijgen om je vader te wreken.”

“Seija had al terug moeten zijn”, zei Vania bezorgd tegen Kayla. “Er zal toch niets gebeurd zijn?”
“Ze heeft de kaart, ze weet het meteen als er andere tributen in de buurt zijn, zodat ze op tijd weg kan komen. Misschien moest ze alleen even omlopen, of zijn Xandrijn en Romina van richting veranderd.”
“Misschien…”, aarzelde Vania.
“Het komt wel goed”, glimlachte Kayla, die best begreep dat Vania er een zorg bij had sinds Rue haar ‘mama’ noemde. “Ik heb in ieder geval nog geen kanon gehoord, dus is er nog niets gebeurd.” Vania knikte, half en half gerust gesteld.



“Kom op, Xandrijn”, gromde Toista. Hij keek naar de mentor van zes. “Hé, denk je dat Romina zal durven vechten?”
“Geen idee”, antwoordde die. “Net degene op wie ze wraak zou willen zijn er nu niet bij.”
“Ik hoop het zo”, zuchtte Toista, zijn ogen op het scherm gericht.
“Nou, in elk geval is er hulp onderweg, als ze het lang genoeg uithouden maken ze een kans.”
“Ik zie Ian er voor aan hen van op afstand neer te schieten”, zei Peeta kalm. “Niet omdat hij wil moorden, maar om Xandrijn te redden.”
“Ik hoop dat ze op tijd zullen zijn dan”, zuchtte Toista.