De 100e Hongerspelen - 113

“Kom mama, we gaan bessen plukken.” Rue nam Vania’s hand. Vania keek naar het meisje. Ondanks wat ze net met Seija had besproken knielde ze bij het meisje neer.
“Rue, ik ben je mama toch niet”, zei ze zacht. “Ik ben gewoon Vania.”
“Jawel, jij bent mijn mama”, zei Rue overtuigd.
“Je kent me net Rue, als ik je mama was had je me al veel langer gekend.”
“Jij bent mijn nieuwe mama”, zei Rue. “Jij bent lief en je zorgt voor mij.”
“Dat heeft Seija toch ook gedaan? En Toista en Carsta.”
“Jij was voor Seija, jij bent mijn mama. Oom Toista en tante Carsta zijn ook lief, maar jij bent veel liever.” Vania zuchtte, maar besefte dat ze Rue niet zou kunnen ompraten.
“En je echte mama dan?”, deed ze toch een laatste poging.
“Die ken ik niet, ze is dood. Jij bent nu mijn echte mama.”
“Goed dan”, kon Vania niet anders dan akkoord gaan. “Als jij dat wilt.”
“Ja, dat wil ik”, zei Rue overtuigd. “Kom mama, nu moeten we bessen gaan plukken, je hebt het daarjuist zelf gezegd.”
“Goed dan, we gaan bessen plukken”, glimlachte Vania. Ze stond op en liep samen met Rue en Kayla naar de struiken.

“Ian, Selm!”, Seija kwam aangerend. Geschrokken draaiden de jongens zich om.
“Wat is er?” Ze waren net terug bij elkaar, Ian was er in geslaagd twee dieren te schieten.
“Romina en Xandrijn zijn in de buurt, ik wilde hen gaan halen, maar de beroeps gaan op hen af!” Seija keek op de kaart. “Oh nee, dat halen we nooit!”
“Toch proberen”, zei Ian zonder aarzelen. “Xandrijn is sterk, met wat geluk kan hij zichzelf en Romina verdedigen tot wij er zijn. Met hoeveel zijn de beroeps?”
“Drie.”
“Goed, we gaan. Ga ons voor, Seija”, zei Selm kalm. Meteen rende Seija weg, gevolgd door de jongens.