De 100e Hongerspelen - 112

“Zullen we even rusten?”, bood Xandrijn na een hele tijd wandelen aan. Ze kwamen moeizaam vooruit. Meteen liet Romina zich op de grond zakken. Xandrijn gaf haar wat te eten, dat ze dankbaar aannam.
“Ik mis papa”, fluisterde ze.
“Dat weet ik, het is normaal”, zei Xandrijn zacht. Plots zweeg hij. Hij hoorde stemmen. Wie zou er in de buurt zijn? Zouden ze hen al hebben opgemerkt? De stemmen waren nog een eindje weg, maar klonken vrij opgetogen. Net alsof ze geen gevaar verwachtten… De beroeps.

“Shit”, vloekte Seija zacht toen ze de beroeps zag naderen. Ze bestudeerde de map. Ian en Selm waren in de buurt, dat was de enige manier om Xandrijn en Romina misschien te kunnen redden. Al was de kans ook groot dat ze zelf dan gewond raakten… De beroeps waren met z’n drieën, dat was best veel. Maar sowieso was het nu te gevaarlijk om alleen te blijven, bij Ian en Selm zou ze het veiligst zijn. De beroeps hadden immers ook zo’n kaart, had Odette gezegd. Misschien hadden ze haar al gezien. Zo snel ze kon rende Seija naar Ian en Selm.



“Die meid uit zeven is in de buurt”, waarschuwde Tim de anderen. “Ze gaat richting die gasten uit acht en twaalf.”
“Dat zijn er drie, laten we ons maar eerst focussen op die gast uit elf en dat kind uit zes. Of zijn die intussen te ver?”
“Nee, dat halen we wel”, zei Tim. “Als we ons haasten.” Jillana en Parel knikten. Ze hielden hun wapens gereed voor de aanval en liepen verder.