De 100e Hongerspelen - 111

“Ze is een ontzettend lief kind”, knikte Seija begrijpend. “Ik zal haar ook moeilijk kunnen missen als ik de arena uit kom. Maar ze hoort bij jou.”

“Maar is het wel gezond? Ik bedoel, ze, ze noemt me mama. Wat, wat als er met mij iets gebeurt? Of alleen nog maar als ze terug moet naar elf en ik naar twaalf.”
“Nee, misschien is het inderdaad niet gezond”, zei Seija. “Maar dat zal ze niet begrijpen, je kunt haar niet afwijzen. En je haalt het wel, jullie komen die arena uit, dat weet ik zeker. En als je terug in het Capitool bent vinden we wel een manier om Rue met jou mee naar twaalf te laten gaan.”
“Ik hoop het”, zuchtte Vania.
“Het komt goed”, zei Seija zacht.

Eens Peeta er ook was ging Katniss terug naar hun appartement. Ze wilde voor Adriënne kunnen zorgen, al moest dat op een veel te strenge manier naar haar zin. Ze liep naar haar kamer en deed de deur open.
“Katniss”, klonk Adriënnes geschrokken stem. Katniss keek om zich heen, ze zag Adriënne niet.
“Adriënne?”
“Katniss, hier, naast het bed”, riep Adriënne zacht. Katniss liep naar het bed en zag Adriënne er naast liggen.
“Wat lig jij hier te doen?”, vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen.
“Ik, ik… Ik voelde me niet zo goed en, en ik wou even op bed gaan liggen maar toen viel ik en ik raak niet meer recht.”
“Kom hier.” Katniss boog zich over haar vriendin en tilde haar op. Met wat moeite legde ze Adriënne op het bed.
“Bedankt”, fluisterde Adriënne zacht. “Ik, de remmen van mijn rolstoel zijn stuk en hij rolde weg toen ik eruit wou en…”
“Al goed”, zei Katniss streng. “Heb je nog iets nodig? Of gaat het weer.”
“Zou, zou ik iets mogen drinken?” Katniss knikte.
“Ik laat het brengen.” Ze liep de kamer weer uit en liet een avox om drinken gaan.



“Mama, we hebben water gehaald”, riep Rue toen zij en Kayla terug waren.
“Goed zo”, zei Vania hartelijk. Ze wees Kayla waar die het water kon zetten. “Zullen we nu wat bessen gaan plukken?”
“Samen?”, vroeg Rue meteen, en ze nam Vania’s hand.
“Samen”, knikte Vania. “Kayla, help jij Seija met hout sprokkelen?”
“Nee”, zei Seija. Ze keek op. “Xandrijn en Romina zijn in de buurt, ik ga hen halen.”
“Oh, fijn”, zei Vania oprecht. “Ga dan maar met twee.”
“Het is niet ver, ik ga alleen”, zei Seija. “Kayla blijft wel bij jullie.” Ze keek Vania strak aan. Juist ja, besefte Vania. Zij mocht niet zonder bewaking achter blijven.