Hoofdstuk 1 <;;;;;;;;;;;|===0

'Deze kant op, Farron.' Zei het schoolhoofd. We liepen zijn kantoor en het moment dat Farron binnen kwam schoten zijn ogen door de kamer. De eerste objecten die hij spotte: een gekopiëerd schilderij. Een kast met verscheidene objecten als foto's, boeken(voornamelijk geschiedenisboeken) en een plantje. Hij merkte dat zijn blik te lang bleef hangen bij de geschiedenisboeken. Hij strafte zichzelf direct en vervolgde met observeren. Hij zag een bureau die vol lag met bladeren. Farron zag woorden als: klachten, gepest en schoolboeken. Dat klonk al niet positief. Achter het bureau stond een stoel en voor het bureau stonden twee, veel minder mooie stoelen. Farron keek nog snel even omhoog naar het plafond. Daar hing een enorme lamp, je kon het bijna een kroonluchter noemen. Licht genoeg dus.
Dit hele proces had zich binnen enkele seconden afgespeeld.
'Vind je het zo'n indrukwekkende kamer? Het is niets bijzonders, hoor.' Farron keek op en zag het schoolhoofd vriendelijk naar hem lachen. Hij was te langzaam geweest, het schoolhoofd had gezien dat hij de kamer aan het observeren was, alleen begreep hij blijkbaar niet op wat voor een manier. Farron zuchtte diep, hij was een paar dagen in Nederland en hij kan het nu al niet zelfstandig aan.
Zijn vader stond achter hem. 'Ga zitten, Farron.' Farron nam plaats naast zijn vader en ook het schoolhoofd ging zitten, achter het bureau. Het schoolhoofd vouwde zijn handen en keek Farron doordringend aan.
'Jullie kunnen mij meneer Bos noemen.' Farron wachtte af wat hij nog meer ging zeggen, want dit was nog maar het begin. 'Zo, Farron. Ik heb in je dossier gezien dat je afgelopen woensdag in Nederland bent aangekomen.' Farron knikte. 'Kan jij mij uitleggen waarom je al die jaren in Japan hebt gewoond?'
'Dat staat toch in het dossier, meneer Bos?' Vroeg Farron.
'Dat klopt, maar ik wil het graag van jou zelf horen.' Het voelde alsof hij recht in mijn ziel keek, het was heel ongemakkelijk. Afwachtend keken mijn vader en meneer Bos mij aan.
'Ik woon vanaf mijn vijfde in japan en heb daar tien jaar gewoond, dit kwam omdat -' Plotseling kwamen er allemaal beelden naarboven. Hoe hij als klein kindje afscheid had moeten nemen en met wildvreemde mannen meegenomen werd. Hij dacht dat zijn wereld instortte, totdat hij zijn sensai ontmoette in Japan.
'Ja, Farron?' De stem van meneer Bos trok hem terug naar de realiteit.
'Ik -ehm- ik ben vrijwillig naar Japan gegaan, om daar bij mijn oom te gaan wonen.'
'Vrijwillig? Op vijf jarige leeftijd? Het lijkt me sterk dat je dan al je eigen beslissingen kan maken. Helemaal zulke grote beslissingen. Vertel eens meer.'
'Tsja, ik wist gewoon zeker dat ik naar mijn oom wilde. Het was gewoon een sterk gevoel.' Meneer Bos fronsde.
'Oké,' zei hij. 'En waarom ben je dan terug gegaan naar Nederland en je familie?'
'Omdat mijn ouders het fijner vonden als ik een goede scholing zou krijgen, daarom werd ik terug gestuurd. Ik wist al op mijn zevende dat dit zou gaan gebeuren, dus ik was erop voorbereid.'
'Goed, goed.' zei meneer Bos. 'Nu even over je vrije tijd. Wat zijn je hobbys?' Farron keek zijn vader even aan en die keek met een vastberaden blik terug.
'Ik hou erg veel van sporten in de sportschool.' Zei Farron.
'Verder geen hobby's?' Vroeg meneer Bos. Farron schudde zijn hoofd. 'Ook nooit gehoord van de zogenaamde Playstation 3?' Farron keek hem vragend aan. 'Is dat iets gevaarlijks? Een vijand?'
'Die heeft blijkbaar al wel veel actiefilms gezien, hohoho!' Lachte meneer Bos tegen Farrons vader. Die lachte vrolijk mee.

Farrons vader opende de auto en ze stapten in. Farron keek nors voor zich uit door het raam.
'Dat ging toch helemaal niet zo heel slecht?' Vroeg zijn vader terwijl hij de auto startte.
'Niet slecht? Dat was vreselijk! Ik vroeg of dat Playstate dinges een vijand was! Nota bene een vijand!' Klaagde Farron. Hij keek naar de auto's voor hem.
'Ach, je moet gewoon even wennen aan deze cultuur. Na al die jaren leven op de uitgestrekte vlaktes in Japan moet je weer eventjes op je plek komen in Nederland.'
'Pfff, dat was vreselijk. Hij heeft me zelfs zien observeren! Men, die Nederlanders zijn slim!'
'Farron,' zei zijn vader. Farron keek op. 'Je moet onthouden dat je je training de komende weken even moet loslaten en het leven in Nederland leren kennen. Nog belangrijker is dat je een goed plekje vindt op je nieuwe school. Zal je dat doen?' Farron knikte.
'Ik zal het proberen, pap.'