[Twincest] Kaulitz: Wel of Niet? [Twincest] 51

Shit! (Zeg ff in reactie wa je van da plaatje vind )
[Tom PoV]: Gapend open ik mijn ogen en druk me nog tegen het warme lichaam naast me aan. Als ik de geur diep insnuif, ruik ik een lichte damesparfum. Ik schiet meteen overeind en kijk wat er ligt. Een blond meisje knippert en glimlacht. "Goeiemorgen Tom." kreunt ze, en streelt mijn arm. Ik spring uit bed. "WIE BEN JIJ?!" brul ik verbijsterd. "Merel... Weet je gister niet meer?" vraagt ze, en kijkt me verleidelijk aan. "Kom terug in bed..." fluistert ze, en een koude wind stroomt door de kamer. Ik ril en kijk in de spiegel. Geen wonder dat het koud is, ik ben naakt! Hysterisch ren ik de kamer door, terwijl ik me in sneltreinvaart aankleedt. "Wat is er Tommy?" vragend kijkt... (hoe heette ze ook alweer? Oh ja, Merel) Merel me aan en ik rits mijn broek dicht. "Ik hoor hier verdomme helemaal niet te zijn! Waar ben ik überhaupt?!" schreeuw ik, en kijk uit het raam. "In mijn flat. Maak je niet druk, schatje." zegt Merel (toch?) rustig, en gebaart dat ik bij haar moet komen. Ik kijk haar met afgrijzen aan en doe een stap naar achter. "Bekijk het lekker!" spuug ik bijna uit, en ren de kamer uit.
Zodra ik buiten sta, begint het prompt te regenen. FIJN! Ik knijp mijn handen tot vuisten en begin te lopen. Ik ken het hier totáál niet. Ik duw mijn handen in mijn zakken en voel mijn broek en vest langzaam zwaarder worden van de regen. Bill, het spijt me. Dit was niet mijn bedoeling! Dan zie ik een kaart van de stad. Als door god gered loop ik ernaartoe. Met mijn vinger volg ik de route 'Hier bent u' tot het ziekenhuis. Een flinke wandel. Wat heb ik in godsnaam gedaan daar? Het feit dat ik NAAKT wakker werd, zegt mij genoeg. Schuldgevoel overspoelt me. Wat heb ik mezelf... nee, wat heb ik Bill aangedaan? Tom, je houdt godverdomme van hem! Binnensmonds grom ik zacht. Ik voel tranen prikken achter mijn ogen, er ontsnapt een traan die op mijn shirt druppelt. Hoe kon dit gebeuren? Ik stop met lopen en kijk naar de grond. VERDOMME! Ik knijp mijn handen tot vuisten en knijp mijn ogen dicht. Tom, lul! Je doet ook weer niks goed! roep ik in mijn hoofd tegen mezelf. Dan begin ik te rennen. De regen striemt in mijn gezicht en ik ren blind door. Als ik eindelijk stil blijf staan om op adem te komen sta ik pal voor het ziekenhuis. Als een bezetene ren ik naar binnen en vraag, bijna schreeuwend waar Bill is. "Oh. Die is vanmorgen uit het ziekenhuis ontslagen." zegt het meisje achter de balie ongestoord, en ik ren meteen weer naar buiten.
Als ik voor onze huisdeur sta wil ik de sleutel in het slot steken. Ik kan het niet... Hoe kan ik Bill ooit nog onder ogen komen? Zo sta ik nog 5 minuten te piekeren, terwijl ik totaal doorweekt raak. Als ik dan eindelijk de deur openmaak, komt Bill meteen aangelopen. "Tom! Gott, ik ben zó blij dat je er weer bent!" roept hij vrolijk, en slaat zijn armen om me heen. Zomaar uit het niets welt een snik in me op. Geschrokken kijkt Bill op. "Wat is er?" vraagt hij. Ik haal mijn neus op. Dan hou ik het niet meer uit en duw Bill van me af. Ik ren naar boven, naar mijn kamer. Ik smijt de deur achter me dicht en sla tegen de muur. Waarom doe ik ook ALTIJD ALLES FÓÚT?! Wil ik uitschreeuwen, amar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik laat me in een hoekje op de grond zakken en voor ik het weet, rollen er tranen over mijn wangen.
[Bill PoV]: Als ik de deur hoor opengaan, weet ik meteen dat het Tom is. Ik dartel en blij heen. "Tom! Ik ben zó blij dat je er weer bent!" roep ik vrolijk, en sla mijn armen om hem heen. Toms warmte dringt door zijn natgeregende kleding heen en maakt me duizelig. Dan hoor ik hem zacht snikken. Tom, snikken? Ik kijk hem aan. "Wat is er?" vraag ik verbijsterd. Hij snikt nog eens. Dan duwt hij me van zich af. Hij rent naar boven en even later hoor ik zijn deur dichtslaan. Een harde bonk volgt, en verbijsterd blijf ik even staan. Ik moet even bevatten wat er net gebeurde. Dna loop ik zachtjes de trap op en spiek door een kiertje van Toms deur. In de hoek zit een snikkend hoopje mense, en zacht duw ik de deur open. "Tom?" fluister ik, en loop naar hem toe. Ik kniel naast hem neer maar durf hem niet aan te raken. Is dit Tom? Sterke nergens-bang-voor-Tom? Deze Tom ken ik niet! "Het-het spijt me..." snikt het balletje, en ik voel tranen opwellen. Ik sla mijn armen om hem heen en voel hem verstijven. "Wat is er gebeurd, Tom?" vraag ik zacht. "Disco... Merel... Vanmorgen..." versta ik alleen maar. Het is genoeg voor mij. "Te veel gedronken?" vraag ik, en voorzichtig gaat Toms pet op en neer. Ik hef zijn gezicht op en kijk hem aan. "Ve-vergeef je me?" snuft hij, en ik glimlach vertederd. "Natuurlijk." zeg ik zacht, en Tom geeft me een klein kusje op mijn mond. Een gelukkig gevoel verspreid zich door mijn lichaam. "Tom?" fluister ik bij zijn oor. "Hmm?" hoor ik hem. "Hou je van me?" vraag ik, en meteen kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Lekker klotemoment om zoiets te vragen!