Hoofdstuk 9~ Nicholas Samuel Archibald Collingwood

Nadat het lichaam van Nancy al het bloed kwijt was, merkte ik dat Elisabeth weer bewust werd van de situatie. Ze zou het waarschijnlijk even zwaar hebben als ze beseft had wat ze had gedaan. Het was begrijpelijk, normaal voor elke jonge vampier. Ze dacht nog ontzettend menselijk, omdat dit haar eerste paar uur na de tranformatie is. Ze moest nog wennen aan haar nieuwe manier van leven. Ik pakte haar schouders vast en voelde haar even schrikken. Ze draaide haar gezicht om. Het verdriet en de schrik was van haar gezicht af te lezen.
'Het is allemaal goed Elisabeth.' Ik sprak haar nog was meer bemoedigende woorden in, maar ze vrolijkte niet echt op. Er zat nog wat bloed om haar mond en dat veegde ik weg. Ze had het nog redelijk netjes gedaan. Het was beter dan mijn eerste keer, netter. Ik wist het nog best goed, de eerste keer dat je bloed drinkt, het is niet iets was je snel vergeet. De kick, de sensatie die nog uren, soms zelf dagen, blijft nazinderen in je aders.
Micajah had mij gevraagd toen ik nog mens was, of ik een vampier wou worden. Zijn opvolger. Ik had ja gezegd en voor ik het wist was het zover. Ik moest eraan geloven. Hij had een mens een steegje in gelokt en Micajah liet mij mijn gang gaan en gaf af en toe kleine aanwijzingen. Elisabeth had er duidelijk wat meer moeite mee, maar ik zou haar helpen en Micajah volgens mij ook wel.
'Elisabeth, wat zou je graag willen weten?' vroeg hij aan haar. Ze keek op naar hem en werd iets rustiger. Micajah kwam aanlopen en zette een stoel naast het bed.
'Ik zou willen weten wie mij dit aan heeft gedaan.' zei ze. Micajah trok een droevige, meelevende blik op zijn gezicht omdat hij het niet wist en er waarschijnlijk ook niet achter kon komen. Hij zuchtte even.
'Ik weet het niet.' gaf hij volmondig toe. 'Maar Elisabeth. Ik ben eigenlijk ook best wel een beetje benieuwd naar jou. Nicholas vertelde mij dat je achternaam Bennett was. Dat is een zeer speciale achternaam, omdat het in onze wereld bekend staat als de achternaam van de heksengeneratie.' zei hij. Ze keek verbaast.
'Ja, dat klopt. Ik ben, of was in dit geval, een heks. Net als mijn moeder. Ik zou haar opvolgen, maar dat gaat nu niet meer.' vertelde Elisabeth.
'Heb je je krachten nog?' vroeg ik haar zonder veel hoop. Heksen behielden hun krachten na een transformatie nooit. Elisabeth haalde haar schouders op. Ze wist het niet, dus misschien was er wel een kans.
'Probeer het!' moedigde ik haar aan. 'Doe iets makkelijks. Zoals een kaars aansteken? Is dat makkelijk?' Ze knikte.
'Ik kon altijd heel erg gemakkelijk een soort vuur of lichtbol in mijn hand houden. Dat kan ik wel proberen?' Elisabeth opende haar hand en ik zag dat Micajah opeens nog geinterreseerder keek. Ze sloot haar ogen en sloeg een diepte zucht. Ik zag dat ze zich concentreerde. En toen gebeurde het. Een flits. Boven haar hand. Er vormde zich een bolletje. Ik wist niet goed of het nou vuur of licht was, maar het was warm en gevaarlijk, voor een vampier dan toch. Ze opende haar ogen en keek naar haar hand. Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
'Het is gelukt! Ik kan nog steeds mijn moeder opvolgen!' riep ze enthousiast. 'Elisabeth, ik moet je teleur stellen. Dat gaat helaas niet meer.' zei Micajah.