02.

'Wat hadden jullie dan bij die laatste vraag?' vraagt Emma aan Noah en mij terwijl we na het wiskunde-examen in de gang staan te wachten. 'Ik had iets van dertig ofzo,' antwoordt Noah met een bedenkelijk gezicht, 'dat kan dus nooit kloppen.' Ik glimlach, 'ik heb volgens mij ook wel zoiets hoor.' Ineens zwaait de deur van het gymlokaal open en komt Femke naar buiten gestormd. 'Ik heb zó gefaald!' gilt ze. Ze gaat met haar rug tegen de muur staan en laat zichzelf dan op de grond zakken. 'Ik kan net zo goed dit schooljaar meteen weer overdoen.' Noah zucht, 'Fem, wedden dat je gewoon met een ruime voldoende slaagt? Je moet niet zo onzeker over jezelf zijn.' Femke rolt met haar ogen, 'jullie hebben makkelijk praten. Jullie zijn goed in wiskunde.' Net op het moment dat ik ietwat geïrriteerd wil reageren, komt Jasper het gymlokaal uitlopen. 'Hé Femke,' zegt hij glimlachend, 'hoe ging je examen?' Ik slik mijn woorden in en zie hoe Femke begint te blozen. 'Goed!' antwoordt ze, 'maar dat is alleen dankzij jouw uitleg!' Als Jasper glimlacht en met Femke de gang uit loopt, kijken mijn vriendinnen en ik elkaar aan en lopen we lachend achter hen aan de school uit.

'Dus je hebt je wiskundeknobbel goed z'n werk laten doen?' vraagt Thomas 's avonds aan de telefoon. 'Ik hoop het,' antwoord ik, 'als ik niet slaag, dan... dan...' Ik zucht. 'Je slaagt wel,' stelt Thomas me gerust, 'en zo niet: dan spijbel je gewoon het hele volgende schooljaar en ga je alsnog naar de toneelacademie.' 'Tuurlijk!' roep ik zogenaamd enthousiast uit, 'waarom eigenlijk ook niet?' Ik hoor Thomas lachen in mijn oor, 'je slaagt wel.' Ik knik naar de hoorn en speel met mijn vingers met het telefoonsnoer. 'Maar hoe was jouw dag?' vraag ik snel, 'we hebben alleen nog maar over mij gepraat.' Ik hoor dat Thomas een slok drinken neemt, 'jij bent toch ook veel interessanter!' Ik glimlach en voel hoe mijn hart iets sneller begint te kloppen, maar ik probeer het te negeren. 'Maar het was vreselijk,' zegt Thomas dan, 'we hebben de hele dag vlindertjes gefilmd.' Ik schiet in de lach, 'echt? Helpt dat je carrière als filmmaker vooruit?' Ik hoor Thomas grinniken, 'nee, maar volgens mijn leraar is het filmen van vlindertjes een essentieel punt op mijn CV.' Zijn stem klinkt spottend, waardoor ik nog harder begin te lachen. 'Dan denk ik toch dat het maken van mijn wiskunde-examen vandaag wat nuttiger was.' 'Inderdaad,' grinnikt Thomas, 'maar ik moet gaan! Hanna gilt dat ik een spelletje met haar moet doen.' 'Prima, veel plezier,' antwoord ik, 'zie ik je morgen?' Ik hoor Thomas aan de andere kant van de lijn tegen zijn zusje praten. 'Sorry,' zegt hij dan, 'is goed! Zullen we weer eens samen bij Fred gaan eten?' Ik glimlach, 'ja, leuk! Lekker! Tot morgen!'

Na een warme douche, wat onderzoek naar de toneelacademie en het doorlezen van drie geschiedenis samenvattingen, ben ik eindelijk klaar om in bed te duiken. Ik pak een fotoalbum van mijn boekenplank en ga daarmee onder de dekens liggen. Meteen bij de eerste foto schiet ik in de lach. Het is een foto van twee jaar geleden, waar ik met Emma naar een concert van onze favoriete band ging. Ik snap nog steeds niet dat ik me ooit zo lachwekkend heb kunnen kleden. Ik sla de bladzijde om en zo beland ik in een uurtje herinneringen ophalen en glimlachen. Op een gegeven moment zie ik een foto van mij en Thomas in zijn voortuin. Hij was toen net naast ons komen wonen en meteen de eerste keer dat we elkaar ontmoetten, besloten we samen te gaan kaarten bij hem thuis. Het was mooi weer en we gingen in onze zomerkleding buiten op een kleedje liggen. Ik glimlach, we hadden toen al de grootste lol met elkaar. Ik zucht en denk terug aan het moment dat Thomas me knuffelde en dat ik voor het eerst vlinders in mijn buik voelde. Dat moet nu al wel een jaar geleden zijn... Ik sla het fotoalbum dicht en knip mijn nachtlampje uit. Ik krijg een vrolijk gevoel als ik er weer aan denk dat we morgen weer samen bij Fred gaan eten, onze favoriete snackbarhouder. Ik glimlach, draai me nog een keer om, gaap en val dan in slaap.