Hoofdstuk 42

De volgende dag liepen we na de les naar Hagrid toe. We klopten op de deur en kregen een kop dampende thee voor ons. Hagrid leek me te herkennen. ‘Lucinda de laatste keer dat ik je zag was je nog zo’n kleine meissie.’ Ik had Hagrid eigenlijk nooit gesproken, maar Harry leek hem goed te kennen. ‘Ik wist niet dat u me kende.’ zeg ik verbaast. ‘Zeg maar je meissie. Je was er toen met kerstmis, het hele kasteel was weg van je. Ik mot toegeven, je was ook erg schattig. Vooral toen je die gek van een Sneep om de hals vloog, kweet nog steeds nie waarvan je hem kent.’ ‘Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat ook niet weet.’ ‘Maar dat is eigenlijk niet waar we voor kwamen Hagrid,’ onderbrak Harry ons gesprek over mij. Ik was hem daar dankbaar voor, over mezelf praten vond ik altijd al ongemakkelijk. ‘Ik en Luce kwamen gisteren een hond tegen met drie koppen en we vroegen ons af of jij misschien wist waar die vandaag kwam.’ ‘Jullie zijn op de derde verdieping geweest?’ ‘Per ongelijk,’ zeg ik snel. ‘Maar in ieder geval gaat dat jullie niks aan, dat is iets tussen Perkamentus en Nicolaas Flamel.’ ‘Nicolaas Flamel?’ Vragen we in koor. ‘Ik heb al te veel gezegd, jullie motten terug naar het kasteel het is al laat.’ Snel werkte Hagrid ons de deur uit, ons verbaast achterlatend. ‘Heeft jou vader wel eens is verteld over ene Nicolaas Flamel?’ ‘Nee pappa geeft het daar nooit over gehad,’ mompel ik. ‘Misschien dat Hermelien of Ron iets weet?’ ‘Ja misschien.’ In de leerlingenkamer vertellen we gelijk het hele verhaal aan Ron en Hermelien. ‘Sukkels als jullie naar de derde verdieping gaan neem mij dan mee,’ zegt Ron en hij geeft ons beide een klap voor onze kop. ‘Nee jullie moeten helemaal niet daar komen,’ valt Hermelien uit. ‘Sorry,’ mompelen Harry en ik. ‘Maar goed ik ga het uitzoeken, want er zal hier vast wel een reden voor zijn.’ ‘Misschien dat ik mijn vader ook nog even kan uithoren, maar als het iets gevaarlijks is zal hij het me niet vertellen.’ ‘Dat is ook wel begrijpelijk,’ mompelt Ron. Een tijdje was het stil. ‘Ik stel voor dat we morgen in de bieb kijken,’ zei Hermelien. ‘Ik haat de bieb,’ mompelde Ron. Ik sloeg hem op zijn schouder. ‘Stel je niet toch niet zo aan. Ik weet zeker dat het iets bewaakt,’ zei ik. ‘Iets bewaakt. Dat is nog helemaal niet zo slecht bedacht Luce!’ Riep Harry. ‘Ssst gek niet de hele leerlingenkamer hoeft het te horen,’ siste ik toen een aantal mensen verstoord op keken. ‘Sorry,’ mompelde Harry. ‘Nou ja zie maar wat jullie doen, maar ik ga naar bed.’ Ik sprong op, zwaaide even en liep toen naar mijn slaapzaal. Ik trok mijn pyjama aan en pakte een boek uit mijn nachtkastje. Al snel viel ik in slaap.

Die ochtend werd ik wakker door de wekker die piepte. Geïrriteerd zette ik het ding af. Daarna besefte ik pas dat mijn boek van gisteravond, op mijn hoofd lag. Ik lachte even en sprong uit bed. Ik trok mijn gewaad aan en besloot Hermelien ook maar wakker te maken. Stilletjes sloop ik naar haar bed toe. Soepel sprong ik op haar bed en begon te springen. ‘Wakker worden, wakker worden, wak wak wakkeeer wooorrdeeen!’ Zong ik lachend. ‘Hmmm Lucee ik wil slapen,’ bromde Hermelien. Niet van plan om op te geven begon ik nog harder te springen. ‘Wakker worden, wakker worden, wak wak wakkkeeer woordeeen Hermelieeen je moet nog poetsen, douchen, strijken, wassen, drogen, wakkeer woordden!’ Lachend bleef ik springen, totdat Hermelien plots overeind veerde en me zonder pardon van haar bed afduwde. ‘Je wordt hartelijk bedankt voor dat warme welkom,’ grinnikte ik. ‘Zegt de gene die op mijn bed stond te springen en te zingen,’ zegt Hermelien. ‘Dat zeg ik inderdaad en nou opschieten. We moeten naar de les en daarna naar de bieb,’ zei terwijl ik Hermelien de badkamer in duwde.