Love #Eleven

Ik draaide me om, tenminste dat was mijn plan. Iemand had me vastgegrepen, toen ik mijn ogen opende zag ik dat het Niall was. Hij zag er erg schattig uit. Hij zag er áltijd schattig uit, dat je dat maar even weet. Ik was nog steeds moe, dus binnen vijf minuten lag ik al weer te slapen.

"Shhtt! Stil!" hoorde ik vaag iemand sissen.
"Maak ze niet wakker, ze zijn schattig samen" siste weer iemand anders. Ik opende mijn ogen en keek weer recht in het gezicht van Niall, die nog sliep. Maar nu lag ik op mijn rug, met mijn - nog steeds pijnlijke handen - armen om hem heengeslagen lag hij helemaal opgekruld op mijn buik. Ik keek op en zag Liam, Louis en Zayn achter het bed staan. Liam had een camera in zijn handen en Louis greens. Mijn rug deed pijn, maar dat was waarschijnlijk omdat ik op mijn rug lag en Niall nog bovenop me lag ook. Ik hoorde een geluidje van mijn buik afkomen, Niall dus. Hij opende zijn ogen, en ik hoorde hem een verschrikt gilletje slaken toen hij zag dat Liam, Louis en Zayn in de kamer stonden. Nu zag ik pas Harry's krullen achter Louis' rug vandaan komen. Hij stond achter hem en had ook en belagelijk grote grijns op zijn gezicht. Niall keek mijn kant op, met grote ogen. Ik keek hem heel droog aan, en hij schoot meteen weg. Alleen schoot hij zo ver, dat hij van het bed af viel. Zayn schoot in de lach, en ik schoot meteen overeind, de pijn in mijn rug negerend - ja, hij deed behoorlijk pijn. Ik ging over de rand hangen en zag Niall languit op zijn buik op de grond liggen. Ik zat op mijn knieën en mijn handen leunend op de rand, dus ik had niet door dat Louis achter me stond. Totdat ik een duw kreeg en van het bed afvloog, een koprol maakte en op een pijnlijke manier tegen de muur aan knalde (moet je ff fantaseren dat justin daar ligt met een grappige face *lacht keihard om aanzicht in gedachten*). Liam, Zayn, Harry en Louis hadden het niet meer. Louis lag languit op het bed te lachen, Zayn viel lachend bovenop hem en Harry hield zich vast aan de kledingkast van Niall terwijl Liam op zijn kont viel. Niall lag nog languit op de grond en rolde zich op zijn rug, waarna hij rechtop ging zitten.Ik lag tussen Niall's bureau en een bank, dus ik kwam hier nooit weg. Ja, ik kwam er wel weg maar dan breek ik mijn nek geloof ik. Niall stond op en rukte aan mijn armen, waardoor ik achteruit vloog en weer op mijn rug knalde. Mijn gezicht vertrok en ik stond op, om Niall - die weer omgevallen was - omhoog te trekken. De rest had nog steeds de slappe lach. Mijn rug deed ontzettend veel pijn, maar daar trok ik me niks van aan. Ik lipe naar de keuken om voor Niall en mezelf een ontbijt te maken. Ik vond het nog raar dat ik gewoon eten kreeg. Het bleek dus dat mensen anders waren dan dat mijn vader me in mijn hoofd gestampt had.