Ten.

Gracie

Er waren alweer twee maanden voorbij gegaan en al die tijd had ik geen contact gehad met Harry. Het deed pijn dat ik hem nooit meer sprak. Het deed zoveel pijn. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan hem dacht. Mijn verliefdheid was zeker nog niet over. Ik denk ook niet dat mijn verliefdheid ooit over zou gaan. Vandaag zou Harry weer thuiskomen. Nu voor 2 weken. Nog langer dan de vorige keer. Hij kwam net thuis van zijn tour door Amerika. Ik durfde hem haast niet onder ogen te komen, ik schaamde me dat ik hem nooit opgebeld had. Hij was vast boos. Logisch. Ik had het volledig verpest. Ik werd uit m'n gedachten gehaald door de bel. Mijn handen begonnnen automatisch te trillen en ik liet mezelf op bed vallen terwijl ik m'n gezicht ik de dekens drukte. Harry was er weer. Mijn broer. Lieve Harry. Ik hoorde zijn bekende stem van beneden. Die stem die ik in al geen twee maanden meer gehoord had. Een steek in m'n hart zorgde voor tranen in m'n ogen en ik kromp even in elkaar. Waarom deed de liefde zoveel pijn? 'Gracie, kom je? Harry is er weer!' Riep m'n moeder van beneden. 'Ja, ik kom!' Probeerde ik zo normaal mogelijk te zeggen. Ik zuchtte even diep en ging overeind zitten. De spiegel die tegenover m'n bed hing verraadde dat ik er vreselijk slecht uitzag. Piekhaar, wallen onder m'n ogen. Ik knipperde een paar keek met m'n ogen om in ieder geval de tranen terug te dringen en streek even door m'n haar om het te fatsoeneren. Daarna stond ik zenuwachtig op en liep stilletjes naar beneden toe. Bij elke stap leek m'n maag zich een stukje om te keren en misselijkheid kwam opzetten. Het liefst was ik teruggerend naar boven maar ik hield toch vol en liep toen de woonkamer binnen. Mijn oog viel meteen op Harry die op de bank zat en ik hield m'n adem in. Hij zag er zo slecht uit. Zijn ogen waren rooddoorlopen, net als mij had hij gigantische wallen en zijn wangen waren ingevallen. Ik zag meteen dat hij bijna amper nog wat at en dat deed me zeer. Had ik hier voor gezorgd? Was dit mijn schuld? Alleen al bij dat idee begon ik te trillen en leken de tranen elk moment als watervallen naar beneden te stromen. Toch hield ik me in en ik stapte op Harry af. 'Hai.' Zei ik wat ongemakkelijk. 'Hai.' Harry liet even een grijns zien maar zijn ogen deden niet mee. Ik voelde de tranen alweer achter m'n ogen prikken en blijkbaar merkte Harry dat want hij sloeg z'n armen om me heen en drukte me tegen zich aan. Dat was het moment dat ik m'n tranen niet langer kon bedwingen en dus liet ik ze maar gaan. Het kon me niet eens meer schelen dat papa en mama gewoon bij ons in de kamer zaten. 'Ik heb je zo gemist harry.' Huilde ik. 'Ik jou ook Grace, meer dan je zult denken.' Het voelde zo fijn om Harry's armen om me heen te hebben. Zijn warmte en geur die mij omringden. Het liefst had ik hier voor altijd willen blijven staan. Wij, met z'n tweetjes. Natuurlijk kon dit niet en even later voelde ik hoe Harry langzaam zijn armen van me af liet glijden. Mama en papa leken het nieteens zo raar te vinden dat ik aan het huilen was. Zij dachten waarschijnlijk dat we elkaar gewoon echt gemist hadden terwijl er natuurlijk veel meer achterzat. Even later zaten we met z'n allen in de woonkamer terwijl Harry als gewoonlijk vertelde over al zijn avonturen op de tour. 'Je bent wel magerder geworden Harry, hoe komt dat?' Mama keek hem bezorgd aan terwijl ik gespannen m'n adem inhield. Het viel mama ook al op. 'Oh, je kent het wel. Met alle drukte en optredens en interviews enzo vergeet ik soms gewoon te eten. Er is verder niks aan de hand hoor. Komt wel goed.' Heel even zag ik hoe hij zijn blik op me wierp maar daarna meteen weer de andere kant opkeek. Hij loog. Het lag inderdaad aan mij dat hij zo weinig at. Ik wist het nu zeker. 'Nou, wat dat eten betreft, ik heb net een hele kom lasagne gemaakt zodat je goed kunt eten. Wie heeft er trek?' Mama wachtte niet eens op antwoord maar liep vrolijk naar de keuken om de schaal lasagne in de oven te zetten. 'Is het goed als ik even mijn koffer uit ga pakken?' Vroeg Harry toen. 'Ja hoor schat. De lasagne duurt nog wel zo'n 20 minuten.' Zei mama vanuit de keuken. Harry stond op en keek me even strak aan voor hij de kamer uit liep. Moest ik met hem mee gaan? Ik deed het altijd, het zou opvallen als ik het niet deed. Zenuwachtig stond ik op en liep de trap op naar Harry's kamer. Harry zat met zijn rug richting de deur op bed en bijtend op mijn lip liep ik de kamer binnen. 'Harry?' Harry draaide zich om. De blik in zijn ogen deed me zoveel pijn dat ik snel wegkeek. 'Hoe gaat het met je grace?' Vroeg Harry schor. Ik ging naast hem op bed zitten. 'Dat kan ik beter aan jou vragen.' Harry haalde zijn schouders op. 'Beetje veel stress maar voor de rest gaat het prima.' 'Stress voor wat?' Vroeg ik. 'Standaard, de drukte, interviews, optredens, alles.' Harry keek me even snel aan en ik wist dat hij niet de hele waardheid sprak. 'Maar harry, een jaar geleden had je hier helemaal geen last van.' 'Ja, maar we worden steeds populairder, het wordt drukker allemaal.' Ik keek Harry van opzij aan en kreeg opeens enorm de neiging hem te zoenen. Ik wilde hem aanraken, de moedervlekjes in zijn nek zoenen, met mijn handen door zijn haren woelen. Het was zo moeilijk me in te houden. Ik balde mijn handen tot vuisten wat Harry zag. 'Met jou gaat het ook nog steeds niet goed of wel? Betekent die jongen zoveel voor je?' Harry legde zijn hand rustgevend over mijn zojuist gevormde vuist heen. Zijn aanraking kwam binnen als een donderslag en langzaam knikte ik. 'Waarom mag ik niet weten wie de jongen is grace?' Fluisterde Harry. 'Misschien kan ik helpen?' Ik schudde resoluut mijn hoofd. 'Nee Harry, het is te ingewikkeld. Ik moet het gewoon nog even een plekje zien te geven. Het komt wel goed.' Ik probeerde te glimlachten maar Harry bleef me bezorgd aankijken. 'Ik maak me zorgen om je. Het doet me pijn je zo te zien, grace.' Zijn woorden raakten me diep en ik moest moeite doen mijn tranen te bedwingen. Troostend sloeg Harry zijn armen om me heen en meteen sloeg ik ook mijn armen om die van hem terwijl ik mijn gezicht tegen zijn borst legde. We bleven zo een tijdje zitten, zonder enig woord met elkaar te wisselen. Op de een of andere manier maakte me het rustig, ik wilde dat het moment voor eeuwig duurde. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar Harry's hart dat ik zachtjes hoor kloppen. Het was perfect. Harry was perfect en ik vroeg me echt af hoe lang ik het vol ging houden. Hoe lang kon ik het volhouden mijn gevoelens voor Harry te verbergen? Ik was echt bang dat het binnenkort een keer fout zou gaan. Mijn verlangens waren te groot, het kostte iedere keer weer zoveel moeite ze terug te dringen. Het zou een keer fout gaan, dat was zeker en daar wilde ik liever niet aan denken. Want als dat zou gebeuren was ik er geweest. Zeker weten.