[Twincest] Kaulitz: Wel of Niet? [Twincest] 45

Gelukkig.
[Bill PoV]: Heel stil ligt Tom na te denken. "Weet je, Bill... Ik weet waarom ik zo boos werd..." zegt hij dan opeens, en gaat rechtop zitten. "Ik -" begint hij. Maar dan komt er een dokter naar binnen. "Zeg, jongeman! Het is geen bezoekuur!" zegt hij boos, en stuurt Tom weg. Wat had hij willen zeggen? "En, hoe gaat het vandaag met de patiënt?" vraagt hij aan mij, en pakt zijn klembordje. Ik grom wat en de man krabbelt wat op het blaadje. "Mooi." zegt hij, en vervolgens gaat hij weer weg. "Lang leve het hoekje." hoor ik Tom grinniken. Even later komt hij weer naast het bed zitten. "Wat ik dus wilde zeggen:" Gaat hij onverstoord verder. "Bill, ik hou van je." Stilte. Hoelang heb ik wel niet op die woorden moeten wachten? "Ik ook... van jou..." weet ik met héél veel moeite uit mijn keel te persen. Tom blijft stil. Maar dan aait hij zacht over mijn arm. "Heel lang wist ik niet wat het was, Bill. Maar toen Angie net wegreed, voelde ik me zoveel rustiger. Ik wou het neit aan mezelf toegeven. Wie word er nou verliefd op zijn twéélingbroer?" Ik pak zijn hand losjes vast en draai mijn gezicht naar hem toe. "Wat er ook gebeurd..." begin ik, maar hij laat me mijn zin niet afmaken. Hij buigt zich naar me toe en geeft zacht een kusje op mijn lippen. "Niks zeggen." fluistert hij dan, en kust me weer. Dit zou echt een kutmoment zijn om betrapt te worden. Zenuwachtig kijk ik naar de deur, maar die blijft gesloten. "Für dich gehe ich 1000 Meere weit." fluister ik schor, en Tom glimlacht naar me. "Ga nu maar, Tom. Anders krijg je problemen." zeg ik, en mijn keel voelt aan als schuurpapier. Hij staat op en lacht nog een keer. Hij knijpt bemoedigend in mijn hand en laat hem dan los. "Hou van je!" zegt hij nog zacht, voordat hij de deur uitstapt.