Hoofdstuk 5

Eindelijk! Ik ben der!
Ik stap van mijn fiets af en zet die in een fietsenrekje. Ik zie nog geen andere fietsen dus misschien ben ik wel de eerste! Dan heb ik wel heel erg snel gereden, een nieuw record!
Ik veeg met mijn arm langs mijn voorhoofd om wat zweet weg te halen. Niet veel. Gelukkig. Dan kijk ik naar mijn horloge, het is pas 11:55! Vijf minuten te vroeg!
Opgewekt zet ik mijn fiets op slot. En net op dat moment komt er een auto aangereden. Een blauwe mooie gestroomlijnde. Rijke lui.
Ik blijf naar de auto kijken vanuit mijn ooghoeken terwijl ik een klein rugzakje uit mijn fiets tas haal met een paar belangrijke dingen. Met deze tas telt mijn bagage nu maar liefst drie tassen! In dit tasje zitten mijn kaart en wat informatie boekjes. De rest laat ik achter in mijn fiets. Niemand zal het hier stelen.
Er stapt iemand uit de auto. Een jongen met lang zwart haar, achter zijn hoofd heeft hij het in een staart gedaan om het haar uit zijn ogen te houden. Slim. Maar ik merk dat ik mijn ogen niet van zijn gezicht kan houden. Zelfs van deze afstand zie ik dat hij mooie blauwe ogen heeft en een mooie bleke huid. Ik ben jaloers op die huid, op zijn wangen zit een licht blosje. Pas als hij mij aankijkt kijk ik weg en merk ik dat ik in een stomme houding over mijn fiets hang. Snel kom ik overeind en draai ik me stijfjes om. En stap het gebouw binnen.
‘Dankje voor de lift mam, ik pak mijn fiets wel van de fietsen drager. Je kan gaan! Hou van je! Doei!’ De stem van de jongen klinkt op gewekt en mooi. Ik kan niet uitleggen waarom ik zijn stem “mooi” noem. Het is gewoon zo.
Ik loop verder de gang in.