Inzending Opdracht 2 Walcottx1D

Vandaag was het eindelijk zo ver, ik ging mee met de Titanic! Na lang sparen had ik dan eindelijk genoeg geld om mee te mogen.
Mijn vader had een eigen snoepwinkeltje, en op vrijdag en zaterdag middag hielp ik hem altijd. Natuurlijk verdiende dat niet genoeg, dus had ik ook nog een baantje als bar vrouw in de plaatselijke club. Elke vrijdag, zaterdag en zondag avond stond ik achter de bar. Samen met de fooitjes die ik regelmatig kreeg, verdiende ik best goed.
Om drie uur zou de Titanic vertrekken, maar ik was om elf uur al niet meer te houden om naar de haven te gaan, waar mijn vader en moeder me zouden uitzwaaien.
Om half een kwamen we in de haven aan, tijd genoeg dus om nog even te winkelen. Nadat we in verschillende kledingwinkels geweest waren, waaronder de America Today en de Abercrombie & Fitch, kwamen we bij een heel schattig cafeetje. Omdat we nog ongeveer een uur hadden, besloten we nog even wat te gaan drinken met wat gebak. “Lieverd, omdat we willen dat je ons alles verteld zodra je thuis komt en niks vergeet, hebben we een cadeautje voor je.” Afwachtend keek ik mijn ouders aan. Zodra ik het pakje in mijn handen kreeg, maakte ik het nieuwsgierig open. Met grote ogen keek ik ze aan. “Wauw, dat hadden jullie echt niet hoeven doen!” In mijn handen had ik een spiksplinternieuwe camera. Een van mijn vele hobby’s was fotograferen dus dit kwam geweldig uit.
Nadat we hadden afgerekend was het alweer half drie en liepen we rustig naar de boot toe. Eenmaal aangekomen bij de loopbrug die toegang gaf naar de ingang van de boot, keek ik mijn ouders aan. “Ik ga jullie missen.” zei ik zachtjes. Ik was altijd heel slecht in afscheid nemen. “Wij jou ook lieverd.” Toen ik mijn moeder aankeek zag ik dat ze tranen in haar ogen had. Snel zette ik een stap naar voren om de opkomende tranen weg te vegen. “Ik hou heel erg van jullie, nooit vergeten he?” –“Nooit.” zeiden ze tegelijk. Lachend gaf ik ze nog een dikke knuffel voordat ik mijn koffer pakte en naar binnen liep. Nog een keer draaide ik me om, om te zwaaien, daarna liep ik vol goede moed naar binnen zodat ik mijn kamer kon zoeken.
Na bijna een hele week op de boot gezeten te hebben, kende ik eindelijk de weg een beetje. Overdag lag ik meestal boven op het dek bij een van de vele zwembaden. ’s Middags ging ik iedere keer een nieuw gedeelte van het schip ontdekken en ’s avonds ging ik gezellig met een groepje ‘dineren’ zoals ze dat hier zo mooi noemden. Ik had ze op de eerste avond ontmoet in de club. Het klikte meteen tussen ons en sindsdien ging ik met ze om. Vaak lagen ze ook bij–

Midden in de zin word ik onderbroken door mijn vader die roept dat we kunnen eten. Verbaast kijk ik naar de klok die aan mijn muur hangt. Ik was zo verdiept in mijn boek dat ik de tijd helemaal was vergeten.
Snel leg ik mijn boek weg en stommel ik naar beneden. Daar aangekomen schuif ik aan tafel en zie ik dat er is gedekt voor 5 mensen. Fronsend kijk ik mijn moeder aan. “Waarom is er voor 5 mensen gedekt?” – “Je broer neemt-” Midden in haar zin gaat de voordeur open en klinkt er veel gelach en gestommel. Dat kunnen toch nooit 2 mensen zijn.. En gelijk had ik, Jake, mijn broer had niet een, maar 3 vrienden mee genomen. Ondertussen schept papa de macaroni op en begin ik te eten.
Een voor een komen de jongens de kamer binnen lopen en begroetten ze mij en mijn ouders. “Sorry mam, maar Luke en Thom wilden mijn lieftallige zusje wel eens zien.” Met een grijns kijkt hij me aan. Met een blos kijk ik naar de grond. “Helemaal goed, papa heeft toch genoeg gemaakt. Maar waar is Jesse dan? Die zou je toch eerst mee nemen?”
Jesse? Jesse Kings, de jongen waarop ik al een crush heb sinds hij de eerste keer hier was? En ja hoor, daar komt hij binnen gelopen. Uit angst dat ik hem de hele tijd zou aanstaren zat ik alleen maar naar mijn eten te kijken.
Opeens hoor ik mijn naam vallen. “Wat is er?”- “Papa vroeg wat je net boven zat te doen.” herhaald mijn moeder de vraag. “Oh niets bijzonders. Ik zat een boek te lezen, de moderne versie van de Titanic.” Met een gemene grijns kijkt mijn broer me aan. Uit ervaring weet ik dat er nu een kut opmerking gaat komen. “Mm, ik weet wel iemand waarmee jij de Titanic na zou willen spelen, inclusief de seksscène in de auto.” Met grote ogen kijk ik hem aan. Weet hij van mijn geheime crush, die nu niet zo geheim meer blijkt te zijn? “En weetje wat het leuke is,” vervolgd hij zijn zin, “hij zit hier aan tafel en zijn naam begint met een J.”
Zodra hij dat gezegd heeft spring ik op en vlucht ik naar boven. Daar aangekomen laat ik me vallen op mijn bed. Ik wist dat broers gemeen konden zijn, maar dit gaat echt te ver. Na een paar minuten ben ik weer gekalmeerd en pak ik mijn boek op om verder te lezen. Na even zoeken heb ik dan eindelijk de goede bladzijde te pakken, en verdrink ik weer in de wereld waar alles kan…

-mij naast het zwembad.
Die avond gingen we weer met zijn allen eten. Dit keer stond er als voorgerecht meloen met parmaham op het menu. Dat werd gevolgd door het hoofdgerecht wat absoluut niet te eten was. Daarom vertrokken we met z’n allen naar de snackbar die ook op het schip zat.
Nadat iedereen zijn patatje ophad, wilden we nog wat gaan doen, maar niemand had zin om naar de club te gaan. Uiteindelijk kwam ik op het idee, lekker cliché, om Truth or Dare te spelen.
Even later zaten we in de kamer van Mike. Na een paar vragen was Ian aan de beurt. “Heb je een crush op iemand van de boot en zo ja wie?” Gosh, we zijn vandaag lekker cliché bezig. Langzaam werd hij rood. “Ja, uhm. Het is Loïs.” Geschrokken keek ik hem aan. Ík? Waarom ik? Langzaam kwam ik overeind. “Ik denk dat ik even een luchtje ga scheppen.” zei ik stamelend.
Eenmaal buiten liep ik naar de punt van het dek waar ik tegen de reling aan ging staan. Rustig blies de wind door mijn haar heen en kon ik me eindelijk ontspannen. Dan bedenk ik me dat ik me voor het eerst niet meer zo alleen voel. Al die jaren op de basisschool en middelbare school waren een hel. Nooit voelde ik me ergens tussen passen. En nu, nu heb ik opeens een hele vriendengroep om mij heen. Eindelijk weet ik hoe het voelt om gelukkig te zijn.
En alsof god mij haat, werd mijn gelukkige moment verpest door een harde klap. Geschrokken keek ik op, maar ik zag helemaal niks. Na nog even goed rond gekeken te hebben kwam ik tot de ontdekking dat er niks aan de hand was, en ging ik weer rustig tegen de reling aan staan. Op dat moment ging er weer een schok door het schip heen, ditmaal harder dan de vorige. Onrustig keek ik om mij heen. Ik voelde dat er iets niet goed was, en ik wilde het gaan vragen maar er was helemaal geen personeel.
Zodra ik wat meer naar het midden dek liep zag ik al meer mensen. De eerste de beste matroos schoot ik aan. “Pardon meneer, weet U misschien wat er aan de hand is?”- “Het spijt me mevrouw, we kunnen er nog niks over zeggen, maar maakt U zich niet al te druk. Het is niks ernstigs.”
Enigszins gerustgesteld liep ik weer naar de boeg toe, dit was echt mijn favoriete plekje. Na een paar minuten had ik opeens het gevoel dat ik steeds meer omhoog ging. Na even naar beneden te hebben gekeken kwam ik erachter dat- dat echt zo was!
Geschrokken keek ik op. Wat was hier aan de hand? Paniekerig keek ik om mij heen? Waarom was er hier nou geen personeel? De boeg ging steeds verder de lucht in, waardoor ik mij niet meer kon verplaatsen zonder dat ik om viel. Wat was dit nou? Het leek wel alsof het schip aan het zinken was..
Alsof de goden mijn gedachtes gehoord hadden brak op dat moment het midden dek. Met een ongelofelijke snelheid zoefde de boeg weer richting het water. Nog nooit in mijn leven was ik zo bang geweest. Ik had ooit een keer gelezen dat als je aan het gillen was, je- je angst verminderde. Dus wat deed ik, gillen. Maar ik zal je eerlijk zeggen, het hielp niks. Steeds sneller zag ik het wateroppervlak op me af komen, en bereide ik me voor op de klap. Met mijn ogen dicht wachtte ik af…
Steeds sneller werd ik onderwater gezogen in een draaikolk. Ik wist dat ik dit niet zou overleven, maar ik voelde totaal geen angst. Het enige waar ik aan dacht, waren alle mooie momenten die ik in mijn 18 jaar beleefd had. Mijn ouders, mijn rijbewijs halen, maar vooral mijn vrienden die ik op het schip had gemaakt.
Langzaam werd het zwart voor mijn ogen, en zakte ik naar beneden. Naar een nieuwe wereld waar alles mogelijk was.

Met een zucht klap ik het boek dicht. Het verhaal was net zo mooi geschreven als de originele versie met Jack en Rose.
Zodra ik een klop op de deur hoor wrijf ik snel met mijn mouw langs mijn oog om de tranen weg te vegen. “Binnen.” Zodra hij naar binnen stapt, zie ik pas wie het is. Fronsend kijk ik hem aan. “Jesse, wat doe je hier, moet je niet bij Jake zijn?” – “Uhm, ik wil eigenlijk even met je praten. Wat Jake zei, is dat echt waar?”
Zachtjes zucht ik. “Moeten we het hier echt over hebben?” – “Ja, want ik denk dat wij namelijk de perfecte Jack en Rose zijn.” Langzaam kijk ik omhoog, zoekend naar zijn ogen om te kijken of hij de waarheid spreekt.
Heel voorzichtig komt zijn hoofd steeds dichterbij, totdat zijn lippen enkele centimeters verwijderd zijn van de mijne. Vragend kijkt hij me aan, en als antwoord druk ik mijn lippen op die van hem.

“I’ll never let you go, Jesse.”