-13-

Zijn kamer is toch moeilijker te vinden dan ik dacht. Ik ben inmiddels op de eerste verdieping en kan kamer 3b gewoon niet vinden. Nog een keer kijk ik alle bordjes langs op de plattegrond. Kamer 3b is er gewoon niet ik weet het zeker. Er komt iemand achter me staan, hij steekt zijn hand uit naar de plattegrond en wijst precies naar kamer 3b. Hoe weet hij dat ik daar moet zijn? Ik draai me om, om te kijken wie het is. Mijn wangen kleuren rood als ik zie dat het David is. 'uhhmm, dankje.' is het enige dat ik weet uit te brengen. 'Graag gedaan.' Lacht hij. We lopen samen naar Liam's kamer. Het bordje naast de deur geeft aan dat hier 3b moet zijn. Ik open de deur en zie gelijk het sipe gezichtje van Liam. Hij springt bijna zijn bed uit als hij me opmerkt. Karen duwt hem snel terug en legt hem weer neer. Ik trek een kort sprintje naar zijn bed en sluit eindelijk mijn armen op hem heen. Mijn kleine jongetje light gewoon in een koud donker ziekenhuis.  'Ik ben zo blij dat je er bent Med.' Zijn kleine stemmetje heeft wat kronkeltjes, maar er komt wel een zin uit. De tranen die beginnen te komen moet ik met veel moeiten bedwingen. Liam hoort hier niet te liggen. Hij hoort thuis te spelen. Een bal over te gooien ouzo. Het kan me allemaal niet schelen zolang hij maar niet hier is. 'Ik ben ook blij dat ik bij jou ben Liam.' De fake glimlach die ik met moeite op mijn gezicht pers, is beter dan verwacht. Liam's glimlach komt ook weer een beetje terug. Iets wat me goed doet! David is inmiddels op een stoel gaan zitten bij het raam. Hij kijkt op van het tijdschrift dat hij leest, glimlacht en leest weer verder. Niet zo interessant ben ik. 'Is dat je vriendje.'Vraag Liam onzeker. 'Nee jog, gekkie! Ik zou ju toch nooit verlaten.' Zeg ik wat lacherig. De mooie glimlach van Liam komt gelijk terug. 'Als je uit het ziekenhuis bent, gaan we weer naar het park oké? dan gaan we weer vliegeren.' Ik verheugde me er gewoon op. Liam hielt me soms gewoon weer een beetje jong. Laat me de kleine dingen van het leven, die volwassenen vaak niet meer zien, zien. 'Tuurlijk doen we dat med.' antwoord hij opgewekt. 'Gaan we dan nu eerst kleuren?' Het is geen vraag meer eigenlijk. Hij heeft gewoon zin om te kleuren. Liam stond al met een doos stiften en een paar vellen papier voor mijn neus. Aan het kleine tafeltje, waar Liam is gaan zitten staan nog twee stoeltjes.  Ik ga door mijn hurken, ga op een van de twee zitten en stoot nog net niet mijn knieën. 'Wat ga je tekenen.' vraagt Liam. 'Ik ga jou teken, oke?!' Zonder dat Liam opkijkt van zijn tekenen knikt hij. Ik begin was schetsen te tekenen op mijn blaadje. De schetsen worden lijnen en al snel komen de contouren van Liam's gezicht op mijn blaadje. De harde klap van de deur laat me enorm schrikken. Liam en ik kijken beide op van ons blaadje en kijk richting de deur. Karen komt de kamer binnen, wenkt me en zegt: 'Medley, kan ik je even spreken?' kort knik ik. Ik wurm me onder het tafeltje vandaan en loop richting Karen. 'Liam zijn nieren werken niet meer helemaal. Hij moet hier geopereerd aan worden en zal veel medicijnen nodig hebben.' De vele informatie die Karen me meedeelt moet ik even laten bezinken.  Zei ze nu net dat Liam moet worden geopereerd?!