017||Edward Anthony Masen Cullen

Edward Anthony Masen Cullen

Ik keek glimlachend op van mijn boek toen Cecelia en Emmett weer binnenkwamen. Ze waren vrolijk aan het lachn en op de een of andere manier had zij hem zover gekregen dat ze op zijn rug mocht zitten. Ze was me wel een persoonlijkheid Cecelia. Ze had het voor elkaar gekregen om het hoofd van elke jongen hier op hol te brengen. Wat er met Jasper was gebeurd had niet echt bijzondere uitleg nodig, hij was smoorverliefd op haar geweest toen ze nog menselijk waren en haar aanwezigheid haalde al die herinneringen en gevoelens weer naar boven. Emmett was nooit zo dol op Alice, Jasper of mij geweest als dat hij op Cecelia was. Hoewel de meesten mensen Alice mochten had Cecelia net een extra soort van onschuld en naiëvitieit over zich heen waardoor je je amper aan haar kon irriteren. Cecelia's komst had mij zeker een stuk vrolijker gemaakt, ik was immers niet meer de enige die tussen de kleffende koppeltjes hier thuis zat en zelf niemand had maar dat was niet alles. Ik wist niet hoe ik het moest omschrijven, ik wist niet eens wat het was maar ik had eenspeciaal gevoel bij Cecelia. Ik geloofde niet dat het verliefdheid was, ik wist hoe dat hooorde te voelen, ik had genoeg gedachten gelezen. Het was een soort spanning die tussen ons twee hing los nog van het gedoe met Jasper. Misschien kwam het enkel door het feit dat zoveel mensen dachten dat we eens stel waren of in elk geval gevoelens voor elkaar hadden dat elke aanraking een extra lading had gekregen. Alles was net op het randje. Een broerzusknuffel, wanneer ik haar optilde of mijn arm om haar schouder sloeg. Alles was zo net op het randje. Suggereerde een diepere betekenis waardoor alles met zo veel meer voorzichtigheid ging tussen ons twee als tussen haar en bijvoorbeeld Emmett. Emmett was trouwens de enige die nog helemaal niets door leek te hebben van het feit dat Cecelia's aanwezigheid en Jaspers rothumeur met elkaar in verband stonden.