Hoofdstuk 3

Ik grinnikte kort, waardoor Sneep me meteen een woedende blik toe wierp. Ik was wel gewend dat hij zo deed, gelukkig. ‘Kom op Severus we kunnen toch opnieuw beginnen?' Vroeg ik. Ik had zelf niet zo’n zin, om een heel jaar ruzie met hem te hebben. Ondanks dat we dat op school ook altijd deden. ‘Nee,' mompelde hij nors. ‘En noem me geen Severus.’ ‘Moet ik je dan Secreetje noemen?’ Vroeg ik hem. Zijn blik werd mogelijk nog chagrijniger. ‘Hmm of Veertje vindt je dat beter?' Vroeg ik vriendelijk. Met een ruk draaide hij zich om. ‘Niemand mag mij zo noemen.’ Hij duwde iets in mijn hand. ‘Hier je sleutel einde van de gang links en dan is er maar één deur.' Allerlei verwensingen naar mijn hoofd mompelend liep hij weg. Ik glimlachte even tevreden. Kom op Jolyn, wel vriendelijk blijven, herinnerde ik mijzelf. Anders heb je weer een heel jaar ruzie met die freak. Ik haalde mijn schouders op en vervolgde de weg naar mijn kamer. Ik was er nog nooit geweest maar zijn instructies, die hopelijk te vertrouwen waren, waren duidelijk en makkelijk. Nog geen vijf minuten later, had ik al gevonden. Ik stak de sleutel in het slot en draaide hem om. Zacht duwde ik de klink naar beneden en deed de deur open. Ik stapte een lichte kamer binnen. De muren waren rood en het plafond was wit. Op de vloer lagen houten planken, die licht van kleur waren. Er stond een groot bed, met witte doorschijnende gordijnen. Dezelfde gordijnen hingen ook voor het raam. Ik liep naar de aangrenzende badkamer. De tegels op de vloer waren wit en die op de muur lichtblauw. Ik zag mijzelf in de grote staande spiegel in de hoek. Mijn rode haar, stak fel af tegen mijn bleke huid en mijn groene ogen stonden fel. Mijn toiletspullen waren door de huiselfen al op hun plaats gelegd. Ik liep terug naar mijn kamer en liet mijn blik er nog even overheen gaan. Pas toen viel de piano op. Hij was wit en er stond een kaartje op. Verbaast liep ik er op af en pakte het kaartje op. “Blijf spelen,” het was simpel en in sierlijke letters geschreven. Albus. Er was geen twijfel meer mogelijk, hij had hem neergezet. Ik zuchtte en zette het kaartje weer terug. Gefrustreerd, dat was het woord dat mij beschreef op dit moment. Waarom moest hij zo nodig die piano neer zetten? Het was geen heimwee, maar Zweinstein en een piano deden me te veel. Ik moest denken aan Lily, Ariana en Sofie. Dood, behalve ik. ‘Verdomme,' schreeuwde ik. Boos schopte ik mijn schoenen uit en liet me op het bed zakken. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en probeerde niet te huilen. Huilen zat er niet in. Ik moest iedereen straks nog onder ogen komen. Ik zuchtte even en klapte mijn koffer open. Mijn kleren lagen nog precies hetzelfde. Netjes op stapeltjes. Ik had bedacht dat ik ze dan makkelijk weg kon leggen. Ik pakte mijn koffer helemaal uit, boeken in de simpele houten kast, kleren in de kast en mijn spullen om les te geven op het donkere bureau. Het bureau was het enige donkere dat er was. Persoonlijk vond ik het fijn, donker was niet bepaald mijn favoriet. Zachtjes werd er op de deur geklopt. Ik gooide mijn sokken nog even snel onder het bed, anders leek ik meteen zo slordig. Ik opende de deur en er stond een kleine huiself. ‘Kan ik je helpen?' Vroeg ik vriendelijk. ‘Mevrouw het eten wordt over tien minuten opgediend mevrouw.’ Ik glimlachte even, huiselven waren altijd zo vriendelijk. ‘Dankjewel ik zal er zijn.’ De huiself knikte en verdween weer. Ik gooide mijn kast open en keek over mijn kleren heen. Ik pakte mijn zwarte broek met een hoge taille. Een wit hemdje en rood vestje. Snel kleedde ik me om en zocht naar geschikte schoenen. Ik zag mijn rode hakken staan. Ik twijfelde, maar besloot ze toch aan te trekken. Voor ik mijn rechtervoet in mijn schoen stopte besloot ik eerst de enkelband om te doen. Anders zou ik meteen voor schut staan. Godzijdank waren mijn schoenen dicht. Ik stond op wankelde even, maar hervond mijn evenwicht. Ik gooide mijn deur open en verzamelde in de tijd die ik nodig had om naar de grote zaal te komen, alle moed die ik in me had. Niet heel veel dus. Ik opende de deur van de grote zaal en stapte naar binnen. Iedereen was er al een keek me aan. Ik kreeg het spontaan benauwd.