Hoofdstuk 1,

Mijn vingers glijden over de witte toetsen van de piano. De melodie die ik al zo vaak gehoord heb, al zo vaak zelf gespeeld heb. Ik haal even diep adem, voordat ik, zachtjes mee zing. Zo’n moment, als ik achter mij helderrode piano zit, is het enige moment dat ik mijn plankenkoorts voor een kort moment verlies. De laatste noot, verlaat de ruimte en opeens is het akelig stil. Een zucht rolt over mijn lippen, bij de gedachten dat ik mijn eigen huisje zat verlaten. Ik blij om weer terug te gaan, terug te gaan naar Zweinstein mijn vertrouwde thuis. Ik zal het hier missen maar ik hoop dat, dat het waard is. Ik zucht nog een keer, waarna ik mijn vingers weer op de toetsen leg. Ik begin aan een nieuwe melodie, maar hij wordt ruw onderbroken door de snerpende bel. Ik bijt zachtjes op mijn lip, als ik op sta en de deur open trek. Zijn lange baard glanst in het vroege ochtend licht. Een grote glimlach siert zijn gezicht, zoals hij altijd heeft. ‘Jolyn,’ zegt hij opgewekt. ‘Wat fijn jou weer te zien.’ Ik glimlach even. ‘Albus’, antwoord ik. ‘Ook fijn jou weer te zien.’ Ik stap aan de kant om hem binnen te laten. Ik sluit de deur weer, als hij eenmaal binnen staat. ‘Klaar om les te geven?' Vraagt Albus. Ik glimlach even om zijn enthousiasme, maar knik enkel. ‘Kijk even rond dan pak ik mijn koffer,' zeg ik tegen Albus waarna ik naar mijn slaapkamer verdwijn. Met veel gesleep, moeite en pijn aan mijn enkel krijg ik mijn koffer naar de woonkamer. ‘Je hebt een mooi optrekje,’ zegt Albus met een glimlachje. ‘Ik wist niet dat je piano speelt.’ Lichtelijk verbaast kijkt hij me aan. Ik bijt kort op mijn lip, dat moest ik toch eens afleren. ‘Uhmm,’ zeg ik twijfelend. ‘Misschien een beetje.’ Peinzend kijk ik hem aan. Hij zou toch niet willen dat ik speel? Helaas voor mij, lijkt hij mijn gedachten te kunnen lezen. ‘Laat eens wat horen,’ zegt hij enthousiast. Moeilijk kijk ik hem aan. ‘Weet je Albus,’ zeg ik dan toch maar met mijn blik op de grond gericht. ‘Er is een bepaalde reden dat je niet wist, dat ik piano speel. Dat is dat ik echt dood ga van de plankenkoorts.’ Grinnikend trekt Albus me richting de piano. ‘Kom, kom Jolyn doe maar gewoon alsof ik er niet ben.’ Hij ze me neer op de piano kruk en ik staar hem nors aan. ‘Moet het nou echt?' Vraag ik geïrriteerd. Hij knikt en ik weet dat er geen beginnen aan is. Als Albus iets heeft bedacht, krijg je dat niet snel meer uit zijn hoofd. ‘Goed dan,’ zucht ik. Ik draai me om naar de piano en ik speel twijfelend de zelfde melodie als vanochtend. Het zingen laat ik achter wegen, dit was erg genoeg. ‘Ik snap niet waarom je plankenkoorts hebt,’ mompelt Albus. Ik zucht nog een keer. ‘Ik denk dat het een goed moment is om te gaan,’ zeg ik. ‘We hebben nog een lange dag te gaan.’ ‘Dat is een goed idee zoals
altijd,’ zegt hij. ‘Als je zo vriendelijk wilt zijn mijn arm te nemen.’ Hij zwiept met zijn toverstok en mijn koffer verdwijnt. Die zal nu vast wel op Zweintein staan. Ik pak Albus bij zijn arm en ik voelde de nog niet zo bekende ruk aan mijn navel. Ik was zelf niet zo dol op verschijnselen en deed het daarom niet zo vaak. Alleen als het echt noodzakelijk was, zoals vandaag. Nog voor ik met mijn groene ogen kon knipperen, stond ik op Zweinstein hogeschool voor hekserij en Hocus-Pocus. Ik volg Albus op de voet naar het kasteel toe. Ik had mijn komst anders verwacht. Ik herinner me nog zo goed, hoe ons groepje altijd onder een bepaalde boom bij het meer zat. Hoe we samen lol trapte. Hoe ons groepje James, Sirius, Remus en Peter pestte, of nou ja elkaar lastig vielen dan. Ons groepje van vier meisjes. Ik, Lily, Ariana en Sofie. Allemaal dood, behalve ik. Ik onderdruk de neiging te gaan gillen en met dingen te gaan gooien. Mijn aankomst, blijkt nog pijnlijk te zijn als ik had gedacht. ‘Jolyn,’ de zachte stem van Albus onderbreekt mijn inwendige gemurmel. Verbaast staar ik hem. ‘Je moet jezelf niet zoveel verwijten.' ‘H.. Hoe?' Vraag ik. ‘Ik ben het schoolhoofd het zou raar zijn als ik niet wist wat er gebeurde,' was zijn antwoord. Ik knipperde met mijn ogen. Hij wist echt teveel, zoals altijd.