001 - Belladonna Lestrange

Ik legde mijn hoofd tegen het glas aan en keek vanuit mijn ooghoeken naar het meisje wat net was binnen gekomen. Donkerblond haar, samengebonden met een strakke vlecht. lichtgroene ogen die brutaal naar de menigte voor de vertrekkende trein keken. Een smal gezichtje, niet lelijk op zich. Roze lippen. Met een zucht draaide ik met helemaal om naar het raam, om gelijk weer terug te draaien. De deur vloog met en klap open en twee jongens keken lachend de coupé in. 'We kunnen hier nog wel bij toch? Al het andere is vol.' zei een van de jongens. Hij trok het ander jochie - dat precies op hem leek - de coupé binnen en nam plaats zonder op antwoord te wachten. 'Oh, ja natuurlijk mag je hier zitten!' snauwde het meisje tegenover me. Ze keek met een opgetrokken neus naar de twee jongen. 'Nou, sorry hoor mevrouw... eh?' het jochie wat zonet het gevraagd of hij hier mocht zitten. keek het meisje brutaal aan. Gefascineerd keek ik van de een naar de ander en heel even viel mijn blik weer op het ander jongetje. Hij volgde stil de conversatie van zijn tweeling broer en het meisje tegenover me.
'Excuses aanvaard.' het meisje keek de twee jochies arrogant aan voordat ze verder sprak. 'En mijn naam is Rosalinda. Rosalinda Rivers. Onthoud die naam!' ze sprak alsof ze een koningin was, of een beroemdheid. 'Natuurlijk uwe hoogheid.' mompelde ik grijnzend en keek haar afwachtend aan. 'En wie mag jij zijn?' Ze trok haar neus minachtend op. Weer dat neus trekje... Zou dat aangeboren zijn...? Wat vroeg ze nu ook al weer? 'Erm, sorry?' vroeg ik. 'Wie je bent.' snauwde ze. Oh. 'Belladonna. Belladonna Lestrange.' zei ik op de zelfde toon als zij zichzelf had voorgesteld en ik gooide non-chalant mijn bijna zwarte haar over mijn schouders. Ze keek me verbouwereerd aan. Oh, ik hield van mijn naam. 'Lestrange, als in... Bellatrix Lestrange? Dat kan niet.' ze lachte spottend. 'Oh nou, fuck you.' antwoordde ik koeltjes en richtte mijn aandacht op de jongens. 'Jai!' riep spraakzame helft van de tweeling gelijk. 'Jai Brooks! En dit is mijn broer. Luke!' Hij grijnsde breed. Alsof het een hele eer was om die Luke als broer te hebben. 'Nou, het is me een eer.' antwoordde ik droog. Ik draaide me terug naar het raam 'Luke Brooks,' ik keerde me weer om en keek het joch met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Dat begreep ik al. Als je een tweeling bent komt het verrassend genoeg vaak voor dat je de zelfde achternaam hebt.' glimlachte ik sarcastisch en draaide me weer om. Het bleef voor een lange tijd redelijk stil. Alleen de jongens mompelde soms wat. En Rossolindo, of hoe dat kind ook mocht heten, maakte geluidjes waaruit bleek dat ze een redelijke afschuw had voor die twee gozers naast me. Al wist ik niet waarom. 'Waarom haat je deze twee hier.' ik bleef uit het raam kijken. Alsof ik tegen het glas zat te praten. Maar glas praatte niet zo gauw terug, dus ik praatte eigenlijk nooit tegen glas. 'Heb je het tegen mij?' vroeg ze weer uit de hoogte. Raar kind. 'Nee, ik praat tegen mijn denkbeeldige vriend. Hij heet Wilhelm von Fritzelberg. Zeg eens hallo, Wilhelm?' zei ik rustig en draaide me naar het meisje toe. Jai en Luke zaten wanhopige pogingen te doen hun lach in te houden. 'Stik er voorzichtig in.' ik gaf ze een vriendelijk knikje. Het meisje keek me beledigt aan. 'Oh, sorry had ik dat niet mogen zeggen, aller hoogste hoogheid?' ik glimlachte vriendelijk. Eerst keek ze alsof ze net in een citroen had gebeten en toen keek ze alsof ze een smekkie-in-alle-smaken had gegeten met de smaak "oorsmeer" of "kots". 'Ze zijn van het andere soort.' zei ze. 'Het andere soort?' ik keek van de jongens naar haar en weer terug. En weer naar haar. En weer terug. En weer naar haar. 'Dat ze nou een pikkie hebben, betekend niet dat ze vies zijn, Rossolandi.' zei ik hoofdschuddend. Naast me klonken nog meer geluiden die volwassenen als onbeschoft beschrijven. Het meisje tegenover me leek nu wel te kunnen ontploffen. 'Nee, niet dat. En ik heet Rosalinda!' sprak ze tussen haar tanden door. 'Ze zijn geen zuivere familie.' mompelde ze. 'Oooooh!' zei ik overdreven knikkend. 'Dat is nog grotere onzin dan dat jouw kat een hond is!' ik zwaaide met mijn vinger bestraffend voor haar gezicht. 'Dat soort taal wil ik hier niet horen, jongedame!' ik grijnsde naar de jongens, die nu zo rood waren als een tomaat en duidelijk niet wisten of ze nu hard moesten gaan lachen of heel beledigt moesten zijn. Rosalinda - ik wist nu wel haar naam - wilde weer wat zeggen, maar precies op dat moment kwam het snoep karretje langs. En dat was toch echt wat belangrijker.