O9. Why?

Het weekend was tergend langzaam voorbij gegaan. Harry had nog gevraagd of ik hem alsnog wiskunde uit wilde leggen, maar ik had hem teruggestuurd dat ik geen tijd had. Het was een leugen. Ik had heel het weekend niks te doen en werd gek van mezelf. Als mamma weg was kroop ik achter mijn piano en oefende de muziek van No Air. Het leidde me af, en dat was fijn. Vandaag moest ik zelf met de bus naar school, omdat ik ook Harry's lift naar school had afgewezen. Nu zat ik achter in de klas op de achterkant van mijn pen te bijten. Ondertussen probeerde ik Harry's blikken te ontwijken, maar af en toe faalde ik en keek ik hem veel te lang aan. Als ik de blik van Louis dan voelde keek ik snel weer weg. De bel ging, wat betekende dat we pauze hadden. Ik moest met Eleanor voor de wiskunde olympiade oefenen. Ik hoopte dat het mijn gedachten van Harry af zou kunnen zetten. Ik liep naar het wiskundelokaal en zag dat de anderen er al zaten. 'Hey Olivia. I'm glad you came,' begroette Eleanor me. Ik glimlachte en ging bij ze aan tafel zitten. 'Congratulations,' glimlachte ze toen. Ik keek haar verbaasd aan. 'On what?' vroeg ik. 'You are in the final of the music competition,' verduidelijkte Eleanor zichzelf. Ik schudde mijn hoofd. 'I quited,' zei ik terwijl ik naar het tafelblad keek. 'Why?' vroeg Ali op haar beurt. Ik haalde mijn schouders op. Ik had geen zin om hun het hele verhaal te vertellen. Ze hadden gelukkig snel genoeg door dat ik er niet over wilde praten. Heel de pauze lang oefende we wiskunde. Het ging goed en Danielle, Ali en Eleanor waren razend enthousiast over mij. Ik voelde me eindelijk een beetje op mijn plek. Toen de bel aangaf dat de pauze voorbij was beloofde ik ze dat ik er morgen weer zou zijn. Ik pakte mijn spullen en verliet het lokaal. Ik was het lokaal net uit toen ik bij mij pols werd vastgegrepen. Ik draaide me om en zag Harry staan. 'Why? I only wanna know why. That's the only thing I ask,' zei hij. Ik wendde mijn blik naar de grond en zocht in mijn hoofd naar de juiste woorden. 'I... I already told you that it's going to fast for me. I need time to figer everything out for myself.' 'What do you need to figer out?' vroeg hij. 'The whole singing thing, us, you,' zei ik zachtjes. 'I understand it, but will you please not shut me out of you're life? You told me we were friends. Let me help you, with everything, as a friend,' zei Harry. Ik haalde mijn schouders op. 'I don't know if we still can be friends,' zei ik voorzichtig zonder hem aan te kijken. 'Why? What did I do to you?' 'Nothing. You did nothing wrong,' zei ik tegen hem. 'It's me.' 'Bullshit Olivia. Has Louis told you something again?' vroeg hij toen. Ik sloot mijn ogen even en schudde mijn hoofd. 'He has nothing to do with this, Harry. It is my dicision,' zei ik. Harry zuchtte diep. 'Well, It was nice to be friends with you. Take care.' Daarna draaide hij zich om en liep weg. Tranen welden op in mijn ogen. Waarom stootte ik alle goede gingen weg uit mijn leven. Ik keek hem na tot hij uit het zicht was verdwenen. Met mijn mauw veegde ik wat tranen weg. De bel gaf aan dat ik te laat was. Fijn, als ik pech had moest ik ook nog nablijven. Ik liep naar de wc en bekeek mezelf in de spiegel. Ik veegde de tranen weg en snoot mijn neus een keer. Toen je niet meer kon zien dat ik gehuild had verliet ik de wc's en liep naar het lokaal waar ik les had. Zoals verwacht mocht ik weer nablijven. Ik ging op mijn plek zitten en pakte mijn spullen voor me. Ik kon me echt niet op het verhaal van de leraar concentreren. Mijn gedachten dwaalden steeds weer af naar Harry. Een constante pijn had zich op de plek van mijn hart in mijn borst gevestigd. Harry moest zich gewoon op zijn voetbal concentreren. Ik zou me op wiskunde concentreren en dan zou er niks aan de hand zijn. We zouden beide doen waar we goed in waren en dat zou voor ons beide het beste zijn. 'Olivia!' De leraar sloeg met zijn liniaal op de tafel en ik schoot overeind van de schrik. 'Do you know the anwser?' vroeg hij. 'No, sir,' zei ik zachtjes. 'Pay attention Olivia!' zei hij voor hij zich weer omdraaide en terug naar het bord liep om iets op te schrijven. Ik zag Eleanor even bezorgd naar me kijken en ik schudde lichtjes mijn hoofd. Ik maakte me meer zorgen over het nablijven. Wat zou ik mijn moeder deze keer moeten vertellen. 'Mister Styles. No cellphones! When are you guys finally gonna learn that I always see you use them,' zei hij terwijl hij Harry's telefoon in zijn la opborg. 'I'll see you during detention,' zei hij en alsof er niks was gebeurd hervatte hij zijn les. Ik zag Harry even over zijn schouders naar mij kijken, maar keek snel weg.

Ik liep het nablijf lokaal in en zag dat er vandaag maar weinig mensen waren. Ik nam plaats en keek nog een keer rond. Er zat nog niemand van onze jaarlaag, alleen maar jongere leerlingen. Harry kwam het lokaal in lopen en zijn ogen ontmoetten gelijk die van mij. Ik wendde mijn blik af naar mijn tafelblad en beet op mijn lip. Natuurlijk nam Harry het tafeltje naast me in beslag. 'I miss you Olivia. I miss you as my friend,' zei hij zachtjes tegen mij. Ik slikte. Ik miste hem ook, meer dan ik had verwacht. Ik had me in één week zo aan hem gehecht. Ik zei echter niks en probeerde me op een punt in de verte te concentreren. De leraar kwam binnen en begon met het uitdelen van blaadjes. 'Copy some text, it doesn't matter which one. I have something important to do, I'll be back in half an hour. Don't go anywhere,' zei hij voor hij zich weer omdraaide en het lokaal uitliep. Ik pakte een willekeurig boek uit mijn tas en sloeg hem open. Het was aardrijkskunde. Ik pakte een pen en begon met schrijven. 'I know you miss me to. You're just to subborn to admit it. But it doesn't matter. You will found out yourself eventually,' fluisterde hij terwijl hij zich ook over zijn boek heen boog. Ik kon me niet meer op de woorden in mijn boek concentreren. Harry's woorden spookten door mijn hoofd. Hij had gelijk. Ik miste het ook. Ik gaf het ook aan mezelf toe, alleen niet aan hem. Ik wist niet meer wat ik met mezelf moest doen. Ik wilde bij hem zijn, vrienden met hem zijn. Maar ik wilde gewoon niet zingen. Ik wilde Harry niet afleiden van zijn voetbal. Ik keek even naar Harry. Zijn krullen vielen voor zijn ogen terwijl hij geconcentreerd aan het schrijven was. 'Harry,' fluisterde ik bijna onhoorbaar. Hij had het gehoord, want hij keek op en glimlachte licht. Ik beet op mijn lip en schudde mijn hoofd. 'I'm sorry,' zei ik. Ik boog me snel weer over mijn werk en kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom zei ik niet gewoon tegen hem dat ik hem ook miste. Was ik dan zo bang voor Louis en zijn vriendjes? Ik wist dat dat het niet was. Ik was meer bang voor mezelf. Ik was bang voor wat er zou gebeuren als ik Harry echt mijn leven in zou laten. Ik was bezig te komende schade te beperken door afstand tussen mij en Harry op te bouwen. Het was laf, dat wist ik ook wel. Mijn vader zou me hebben gezegd dat ik het risico zou moeten nemen, maar nu mijn vader er niet was, wilde ik het risico niet nemen. Als ik het deed was de kans dat ik mijn moeder teleur zou stellen alleen maar groter. Na zijn kampioenswedstrijd. Dan zou ik weer met hem gaan praten. Dan zou het vast ook morgen van Louis. Dan hadden ze toch niks belangrijks meer te doen. Dan kon ik hem niet meer afleiden. Toen bedacht ik me dat ik nog naar mevrouw Walker om te vertellen dat Harry en ik niet meer mee zouden doen. Harry had er niks meer tegen in te brengen. Daarnaast was het voor hem ook beter. Zijn vrienden zouden hem niet dumpen en hij kon zijn populaire status behouden. Ik was blij dat ik er voor mezelf eindelijk uit was. Ik boog me weer over mijn tekst en ging verder met overschrijven.