Hoofdstuk 1.
Ik had “Set this world on fire” weer aangezet en op repeat gedrukt nadat ik van de wc afkwam, en weer boven was. Ik hoorde de deur beneden open gaan en iemand tegen me schreeuwen, maar ik verstond het niet. ‘Wat zeg je?’ riep ik hard naar beneden. ‘Zet dan ook godverdomme die kutherrie uit!’ hoorde ik iemand boven mijn muziek roepen. Gehoorzaam zette ik mijn cd-speler op pauze en vroeg wat er was. ‘Zet die muziek eens wat zachter voordat de buurman weer zeurt.’ riep mijn vader naar boven. ‘Nee. Het zijn The Janokians, en voor de buurman zet ik hem dus echt niet uit of zachter. Hij heeft maar pech!” Mijn buurman zeurde altijd, en dit was wel de 20ste keer dat mijn vader dat tegen me zei. Nou ja, schreeuwde. Mijn buurman heette Guus, was oud, ergens in de 70 en had daarom ook pigmentvlekken op zijn hoofd. Hij had een vleespetje, dus je zag ze goed en hij had ook 2 gehoorapparaatjes. Hij zeurde al om het kleinste dingentjes, bijvoorbeeld als ik de poortdeur open liet staan, en hij eraan kwam lopen. Dat vond hij onbeschoft omdat wij de mensen dan zo voorbij konden zien komen, of hij ging al zeuren als we de fietsen buiten lieten staan voor heel even, en omdat we geen scheiding tussen onze tuinen hadden, stonden onze fietsen 2 cm in zijn tuin, en daar had hij al problemen mee. Dus met een woord omschreven is het een echte zeikerd. Ik hoorde mijn vader luid zuchtte en hem de woonkamer weer in gaan. Ik zette mijn cd-speler weer verder aan, en ging liep naar mijn bureau toe. Ik pakte mijn laptop ging zitten voor mijn bed - dat was mijn standaard plekje, want ik had ook nog eens vloerverwarming, dus het was lekker warm, en het zat lekker- en klapte hem open, en zette hem aan. Ik melde me aan en opende een tabblad. Twi typte ik en hij sprong al automatisch op twitter. Ik wou me net gaan aanmelden toen ik opeens gebonk hoorde tegen de muur op mijn kamer. Het kwam van de kant bij Guus af. Met een chagrijnig gezicht liep ik in slomotion naar de cd-speler en zette hem op pauze. Ik bonkte terug tegen de muur aan en luisterde naar wat Guus zou doen. ‘Louise!’ hoorde ik hem van de andere kant schreeuwen. ‘Eigenlijk zat ik beneden tv te kijken, maar door jou pokkeherrie hoor ik er niks van. Daarom ben ik speciaal naar boven gelopen om het tegen jou te zeggen, dus zet die troep af.’ ‘Troep?’ riep ik naar de overkant. ‘Dit is geen troep, dit is geen herrie, en dit is geen zooi. Dit zijn The Janoskians, en dit is goede muziek. En ik laat het op staan. Als je er problemen mee hebt ga je maar naar beneden en zet je tv wat harder. Je hebt maar gewoon pech!’ ‘Louise!!!!!’ hoorde ik mijn vader naar boven roepen. ‘Ja?’ vroeg ik en besefte dat ik zo hard had geschreeuwd dat ik de deur nog niet eens open hoorde gaan, beneden. ‘Dus dit wordt wel afgehandeld door je vader? Mooi zo, dan kan ik weer tv kijken.’ hoorde ik Guus nog roepen voordat mijn vader weer een van zijn preken tegen me hield, die ik elke dag te horen kreeg. ‘Ja, pap, ik weet het. Maar Guus hoeft zich ook niet zo aan te stellen.’ Papa keek naar me en schudde zijn hoofd. ‘Je zoekt het maar uit. Het zijn jouw problemen, en niet die van mij.’ zei hij en liep weer naar beneden. ‘Guus!’ riep ik hard. ‘Dit is voor jou! Met alle liefde gedaan!’ Ik zette mijn cd-speler weer aan en zette hem op zijn aller hardst. Zo, die kreeg hij terug met zijn irritante opmerkingen. Ik hoorde een deur dicht gaan, en keek uit het raam naar buiten. Ik zag Guus zijn auto instappen en wegrijden. ‘Fijn.’ dacht ik hardop. ‘Daar ben ik vanavond ook weer vanaf.’ en ik zette het volume weer wat zachter. Nu maar op twitter gaan, dacht ik en meldde me aan.
Er zijn nog geen reacties.