Dag 3 - Belofte

Dat je in het leven niets vanzelfsprekend mag nemen, dat heb ik de afgelopen maanden wel geleerd. Het heeft me veel moeite gekost, maar nu beleef ik elke dag opnieuw ten volle. Pluk de dag is mijn motto geworden. Niemand kan precies voorspellen wanneer ik mijn laatste adem zal uitblazen, maar ik geniet van elk moment dat ik nog kan doorbrengen met de mensen waarvan ik hou. Vandaag kan mijn laatste dag zijn, dat besef ik. Alleen schrikt dat feit me niet langer af. Ik ben voorbereid en bovendien heeft het ook geen zin om mezelf te wentelen in die eeuwige spiraal van negatieve gevoelens.
Het feit dat ik terug kracht gekregen heb komt allemaal door Bill. Met veel geduld is hij erin geslaagd mij nieuw leven in te blazen. Ik weet dat hij daarvoor veel van zichzelf heeft moeten opgeven.
De hemel kleurt rood en oranje en ik besef dat dit het perfecte moment is om dit te doen. Ik voel Bill’s arm om mijn schouder terwijl we samen kijken naar de zon die een spel aan het spelen is met de wolken om dan uiteindelijk te verdwijnen. “Dit is mooi, vind je niet?” fluistert hij in mijn oor. Net zoals vroeger gaan mijn nekhaartjes overeind staan als zijn warme adem mij bereikt. Het is goed dat de rust over ons teruggekeerd is. Er is geen last meer die we met ons meesleuren. Ik heb het tot een deel van mij gemaakt, ik heb het geaccepteerd. Ik knik, neem zijn vrije hand vast en streel zijn vingers. Het is werkelijk een prachtige zomeravond, warm en af en toe een briesje, net alsof dit het werk is van de weergoden. Bill buigt zijn hoofd en plaatst een kusje op mijn wang waarna hij zijn neus tegen mijn sjaal drukt om de geur van mijn parfum op te snuiven.

Ons romantisch moment wordt verstoord door de gasbrander die opnieuw aangezet wordt door de ballonvaarder, maar veel merken we er eigenlijk niet van. Alles draait om ons. Dit is niet de meest verrassende verrassing die hij me al gegeven heeft, maar het is wel de beste. Dat net omdat het zo simpel is. We genieten van de natuur en van elkaar. Er is niets zo primitief als dat.
Na een tijdje rits ik mijn jas open. Het is hierboven veel te warm. Bill kijkt me vragend aan en ik beantwoord zijn blik door alleen maar naar hem te kijken. Ik word hier niet zieker van. Als ik mijn jas opvouw en op de bodem van de mand leg voel ik het doosje met pillen in een van de zakken. Ik weet dat Bill opgelucht is dat ik ze terug meer en regelmatiger inneem. Ik doe het vooral voor hem en voor de tijd ze me extra schenken met hem. Het is niet omdat ik klaar ben om afscheid te nemen, dat hij dat daarom ook al is. Ik ga terug wat dichter tegen hem aanleunen en laat mijn blik over de huizen en weiden glijden die langzamerhand kleiner worden. “Bedankt dat je naar België bent gekomen, Bill.” In plaats van te antwoorden veegt hij een traan weg uit mijn ooghoek. “Ik hou van je.” Mijn handen klemmen zich om de rand van de mand terwijl ik lichtjes voorover hel. “Beloof me dat je blijft leven.” Ik kijk hem met opzet niet aan, ik weet hoe zijn gezichtsexpressie eruit zal zien. Net zoals ik weet dat hij ongemakkelijk zal slikken en zijn ogen zal neerslaan om me dan vervolgens schuin aan te kijken. Hij neemt me vast en trekt me dicht tegen zijn lichaam aan. Hij zucht luid, maar ik stoor me er niet aan. Het is de bedoeling dat hij zijn gevoelens niet verbergt. Door zijn plotse beweging verlies ik mijn sjaal die maar half rond mijn nek gewikkeld zat. Zijn handen strekken zich nog uit, maar het is te laat. De dunne rode stof zakt steeds verder weg. Vreemd genoeg maakt het me niet veel uit. Rood heeft me altijd al doen denken aan mijn nachtmerries en aan de kleur van bloed, mijn bloed dat ziek is. Bovendien is er meer in het leven dan dat soort materiële zaken.
“Beloof je het me?” herhaal ik. “Je weet dat ik dat niet kan beloven, zoiets zal tijd kosten.” Zijn grootste taak was niet de liefde van zijn leven vinden, maar is wel het leren leven zonder. “Ik zal nooit weggaan uit je hart”, zeg ik en ik kus zijn lippen. Gelijktijdig met dat gebaar verdwijnt de laatste blik van de zon. Ik bedank het lot voor alweer een moment van uitstel.