7.

Elena Johnson

Ik raakte in paniek en begon helemaal te trillen. Louis sloeg zijn armen stevig om me heen en drukte een kus op mijn kruin. 'Het kan niet,' fluisterde ik. Louis trok me mee en zette ons samen op de bank neer. Louis zei niks en streelde over mijn rug om me te kalmeren. Na een paar minuten was ik weer rustig en draaide mijn hoofd naar Louis toe. 'En nu?' vroeg ik zachtjes. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik wil eerlijk gezegd niet dat je het weg laat halen, maar het blijft je eigen keuze. Ik zal je altijd steunen.' 'Een baby is duur,' zei ik. 'Ik zal bij een supermarkt gaan werken tot ik echt werk heb gevonden.' Ik schudde mijn hoofd. 'Doe dan op z'n minst iets wat je leuk vindt,' zei ik. Louis haalde zijn schouders op. 'Wil je wel een baby?' vroeg hij me toen. Nu was het mijn beurt om mijn schouders op te halen. 'Ik vind het wat vroeg, maar ik denk niet dat ik het weg wil laten halen,' gaf ik toen toe. Louis glimlachte en drukte een kus op mijn wang. 'En over 9 maanden zijn we wel allebei al 23,' zei hij. Ik glimlachte eventjes. Ik legde mijn hoofd tegen Louis' schouder en sloot mijn ogen. Ons leven zou zo drastisch veranderen nu ik in verwachting was. 'Zal ik je bij Niall afzetten, of wil je hier blijven?' vroeg Louis toen. Ik ging weer recht op zitten en keek hem aan. 'Ik moet toch nog iets halen, dus het maakt me niet uit,' zei Louis. 'Doe dan maar,' zei ik en ik kroop met een lichte tegenzin van zijn schoot af. Louis hielp me in zijn jas en pakte mijn hand vast. Samen liepen we naar zijn auto en stapten in. 'Je weet wel dat je nu negen maanden gaan alcohol mag drinken hè,' zei Louis. Ik zuchtte. 'Kan dat monster niet gewoon alsnog weg?' vroeg ik zuchtend. Louis legde zijn hand op mijn been en keek me even vol medelijden aan. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op de weg. 'Het komt echt wel goed Elena, we komen hier samen we doorheen,' zei hij. Ik keek uit mijn raam en sloot mijn ogen even. 'Ik k rijg last van hormonen hè. Ik barst strak in een keer in tranen uit zonder dat er een reden voor is. Ik moet zo veel slapen, ik wordt chagrijnig. Ik krijg dikke tieten en een dikke buik. Je bent dan vast op me uitgekeken,' zei ik en ik raakte weer lichtelijk in paniek. 'Elena, rustig. Ik zou nooit op jou uitgekeken zijn. Je bent en blijft geweldig en het feit dat je nu een wondertje in je buik hebt maakt het dat ik alleen maar liever bij je wil zijn,' zei Louis. Ik keek hem aan en zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij elk woord meende. 'Ik moet foliumzuur gaan slikken. We zijn al te laat. Wil je foliumzuur voor mij gaan halen? En we moeten een afspraak met de dokter maken voor een echt ofzo. Of is er nu nog niks? Er zit nog niks in mijn buik hè. Alleen wat cellen.' Ik ratelde aan een stuk door. 'Elena. Ik zal voor alles zorgen. Ga naar Niall en zorg dat hij je afleid. Ik kom je over een uur weer ophalen, oké?' Ik knikte. Louis drukte een kus op mijn lippen en ik opende de deur. 'Tot straks Elena,' zei hij. Ik glimlachte even en sloot de deur weer. Ik zwaaide naar de auto tot hij uit het zicht was en liep toen langzaam naar de deur. Ik haalde een keer diep adem en drukte op de bel. 'Het duurde even, maar uiteindelijk opende Niall de deur. 'Hey, jou had ik niet verwacht,' grijnsde hij. 'Kom erin!' Ik liep naar binnen en hing mijn jas op. Ik liep achter Niall de woonkamer in en begroette Zayn. 'Waarom kijk je zo serieus?' vroeg hij lichtelijk bezorgd? Ik nam naast hem plaats op de bank en Niall ging naast me zitten. 'Ik ben zwanger,' fluisterde ik terwijl ik voor me uit staarde. 'Echt? Gefeliciteerd Elena. Ik ben zo blij voor je,' zei Zayn en hij gaf me een knuffel. Ik wist een glimlach te produceren, maar Zayn had door dat ik die niet meende. 'Hij is niet gewenst of wel?' vroeg hij toen serieus. Niall had inmiddels mijn hand gepakt en kneep er zachtjes in. Ik haalde mijn schouders op. 'Hij komt alleen te vroeg. We zijn er voor mijn gevoel nog niet klaar voor. Maar volgens mij wil Louis wel heel graag een kind. Hij wil er zelfs voor bij de supermarkt gaan werken,' zei ik. 'Oh,' zei Zayn, die nu duidelijk niet wist wat hij moest zeggen. 'We wonen net twee maanden samen. We zijn nog niet eens verloofd. Louis heeft geen baan. Dat is toch geen goede basis voor een kind,' sprak ik mijn angst hardop uit. 'Lieverd, je hebt nog negen maanden om alles op de rails te krijgen. Er kan in negen maanden zoveel veranderen. Louis kan een baan krijgen, misschien verloven jullie wel. Het is allemaal mogelijk. Je hoeft daar echt niet bang voor te zijn,' zei Niall. Ik zuchtte. 'Kunnen we het alsjeblieft ergens anders over hebben?' vroeg ik voorzichtig. 'Natuurlijk.'