005.

"Ginny? Waarom zeg je niks? Wat is er?" Hermelien kijkt me radeloos aan.
"Ik, euhm, nee, het is niets."
"Ohjawel, er is wel iets, anders ben je niet zo stil, en zeker niet als ik wat vraag."
Ik voel het bloed zich in mijn wangen verzamelen als ik zie dat Marcel, Ron en Harry ook nog steeds heel bezorgd naar me kijken.
"Sorry..." zeg ik, en ik sta op en loop weg. De leerlingkamer uit, de gang op, de trap af, een deur door, een kamer in.
Ergens heb ik het gevoel dat ik hier eerder geweest ben. Ik kijk de kamer rond, het is een toilet. Het ziet er verlaten uit, alsof het nooit gebruikt word. Verder lijkt er niks mis mee te zijn. Ik kan me niet herinneren of ik hier nou echt eerder ben geweest, of het een verbeelding is. Er hangt een rare sfeer in de kamer, een sfeer waarbij je normaal gesproken gelijk weg loopt. Maar ik loop niet weg. Ik blijf staan.
Ik voel me hier op mijn plaats, ookal vind ik het diep van binnen heel eng en heb ik het een klein beetje benauwd.
Ik sluit de deur van de kamer, zet twee stappen verder naar binnen en ga zitten.
Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen en begin te huilen. De laatste tijd voel ik me misselijk, moe en vreemd.
Mijn concentratie staat op nul en ik ben steeds langer met mijn huiswerk bezig, waardoor ik soms pas heel laat op bed lig.
Daarom was ik zo blij dat Hermelien me wou helpen, als ik het samen doe, ben ik veel sneller klaar.
Maar hoe vroeg ik ook naar bed ga, het lijkt me alleen maar moeier te maken.
Vooral de zwarte plekken in mijn geheugen zijn vervelend. Het lijkt alsof ik geheimen heb voor mezelf, alsof er iets met me gebeurd waar ik geen weet van mag of kan hebben. Ik voel me zo anders, en niemand zal het begrijpen. Gabrielle is ook steeds chagerijnig en de andere meiden van Griffoendor lijken niks door te hebben. Ik zou zo graag aan iedereen willen laten weten wat ik voel, maar ik kan het gewoon niet. Ik durf het zelfs niet aan Hermelien te vertellen. Maar ik ben bang, bang voor slecht nieuws denk ik. Of voor iets heel anders, misschien ben ik wel gewoon bang dat ze denkt dat ik me aanstel en me niet meer wil helpen, of dat ze het stom vind en me voor gek zet. Maar ik weet dat ze dat nooit zal doen. Ik voel me eenzaam. Ik weet dat ik het aan iemand moet vertellen. Misschien moet ik het wel gewoon vertellen aan dat meisje van Ravenklauw, zei is ook altijd afwezig en word gepest. Misschien doet het haar en mij wel goed. Ja, dat moet ik doen, zodra ik haar zie zal ik het haar vertellen.
Diep in mijn gedachten verzonken, hoor ik opeens een stem. Ik ben even bang dat het Hermelien is.
"Ahh, jij weer. Dacht ik wel. Er is hier in jaren niemand meer geweest"
Als ik mijn hoofd ophef om te kijken wie het is, kijk ik recht in twee bijna doorzichtige ogen.
"Wat kom je hier steeds doen?"
Het duurt een paar seconden voordat ik besef dat het een geest is die tegen me praat.
"Sorry, maar kunt u dat herhalen?"
Vraag ik een tikje verlegen, ik had dit bezoek niet verwacht en heb door de verwarring niet gehoord wat ze zei.
"Ik vroeg wat je hier vandaag kwam doen. En eigenlijk vraag ik me ook af wat je hier uberhaupt te zoeken hebt"
"Ik wou even alleen zijn. Wie bent u? En wat doet u hier? Hoort u niet in de Grote Zaal te zijn om met de andere geesten bij te kletsen?"
"Jenny. Misschien ken je me beter onder de naam 'Jammerende Jenny' zo sta ik jammer genoeg bekend. In de Grote Zaal heb ik niks te zoeken, iedereen scheld me toch alleen maar uit, of gooit eten naar me toe. Waarom beantwoord je mijn vragen nu wel en vorige keren niet? Zie je me nu opeens wel staan?"
Ik kijk de geest, die me gemeen aankijkt, verward aan.
"Vorige keer? U moet me verwarren met iemand anders. Ik ben hier nog nooit eerder geweest"
"Nog nooit eerder geweest? HAHAHAHA. Laat me niet lachen. Een meisje zoals jij kom je niet elke dag tegen hoor. Ik herken je heus wel. Nou, vertel, wat heb je in mijn toilet te zoeken?"
"Uw toilet?"
Ik begreep opeens waarom het hier zo uitgestorven was. Met zo'n onaardige geest heeft niemand graag contact.
"Mijn toilet ja. Ik zit hier al vanaf mijn dood. En ik word eigenlijk niet graag gestoord, en als ik gestoord word, wel door een aardig iemand. Niet door iemand die me negeerd of hier dom in een dagboek gaat zitten schrijven. Waar is je dagboek eigenlijk?"
Ik denk na, mijn dagboek! Dat is degene waaraan ik moet vragen wat er met aan de hand is, degene wie ik dit alles schaamteloos kan vertellen! Natuurlijk! Dat had ik veel eerder moeten bedenken...