Inzending Opdracht 2 MrsPayne1

Het was al weer de 5e dag op de Titanic. Wat gaan de dagen hier toch snel. Het is hier echt prachtig en er is alles wat er in een gewone stad ook is. De eerste dag keek ik mijn ogen uit. Zo veel luxe en zo veel eten had ik nog nooit gezien! Ik had deze reis van mijn ouders gekregen als cadeautje omdat ik geslaagd was. Helaas hadden ze niet genoeg geld voor meer kaartjes zodat ik alleen moest gaan. De eerste dag op het schip heb ik wel gelijk vrienden gemaakt. Met een jongen, hij is echt heel aardig en heeft ook niet zo veel geld. Jack, dat was zijn naam. Hij is echt super knap en we hadden gelijk veel plezier samen. Ook hij was hier in z'n eentje naar toe gekomen. Hij vertelde dat hij het kaartje had ''gewonnen''. Maar verder wilde hij er niks over vertellen. Ook vertelde hij dat hij verliefd is. Op een meisje dat ook hier op het schip zit. Het probleem is alleen dat zij wel rijk is en dat het daardoor waarschijnlijk niks zal worden. Hij heeft een keer met haar gepraat, maar toen kwam haar moeder en je raad het al...Die was laaiend. Want tja, hoe durft zo'n rijke jonge vrouw nou met zo'n straatschoffie te praten. Ze werd door haar moeder mee getrokken en toen was ze weg. Jack zag er best zielig uit toen hij dat vertelde dus ik besloot om iets leuks te gaan doen. Ik nam hem mee naar het bovendek waar de rijke mensen zaten en daar hebben we de boel op stelten gezet. Dat was echt lachen! Daarna zijn we naar het restaurant gegaan en hebben ons helemaal vol gegeten!

Vandaag had ik bedacht dat ik lekker ging relaxen in het zwembad in het onderste deel. Het was koud buiten dus het was geen goed idee om naar het buitenzwembad te gaan. Ik liep naar mijn kast toe en haalde daar een handdoek uit. Het was een handdoek van het schip zelf. Hij was licht blauw met het logo er op. Een rondje met daarin een schip, de Titanic, en in het rondje de letters Titanic. Het was een fijne, zachte handdoek. Ik kleedde me om en liep naar het zwembad toe.

Die avond zat ik samen met Jack aan het diner. Het was heerlijk! En er was zo veel! Ze hadden wel 10 verschillende soorten vlees, 7 soorten vis, 12 salades, kreeft,, een overvloed aan smaken ijs en als laatste hadden ze fruit dat zo was gesneden dat het er uit zag als allemaal bloemetjes! Misschien was er zelfs nog wel meer maar daar waren we niet aan toegekomen. We zaten gezellig te babbelen toen er opeens een keiharde schok door de boot heen geen. Het eten viel van de tafels, obers vielen op de grond, wijnglazen spatten uit elkaar. Het was vreselijk! Mijn hart ging tekeer als een gek. Geschrokken keek in Jack aan. '' W-Wat was dat?'' vraag ik hakkelend. Jack keek ook angstig uit zijn ogen maar toen hij zag hoe onzeker ik was kwam er een rustige blik op zijn gezicht. ''Ik heb geen idee Robin. Maar volgens mij is er iets niet goed. Kom dan lopen we naar boven, kunnen we kijken of we-'' Er komt een man binnen gerend, zo te zien een lid van de bemannig, met een gezicht vol paniek. ''Het schip staat op zinken!'' Schreeuwt hij. Heel even, heel even maar, leek het of de tijd stil staat. Iedereen is stil en geschrokken... Gelijk daarna begint de chaos. Mensen schreeuwen door elkaar heen,stoelen vallen op de grond, iedereen probeert tegelijk door die ene deur heen te komen, mensen worden op de grond geduwd en boven ons horen we het zelfde gebeuren. Het is net een nachtmerrie waar uit je niet meer wakker wordt. Geschrokken kijk ik Jack aan.Hij pakt allebei mijn handen vast en kijkt me met een dringende blik aan. ''Zorg dat je veilig buiten komt! Ik ga Rose zoeken en kom dan naar jou!'' Gelijk rent hij weg, duwt zich door de menigte en verdwijnt door de deur. Kom op Robin! Waarom sta je hier nog! Je moet maken dat je hier weg komt! Zeg ik tegen mezelf. Snel ren ik ook naar de deur en prop me door de menigte heen. Ik ren naar het dek toe. Op het dek heerst er de zelfde chaos als in het restaurant. Iedereen probeert als eerste met zijn gezin in de reddingsboten te komen. Daar is het veilig, hier niet. Achter me hoor ik twee bemanningsleden met elkaar praten. ''Er zijn te weinig reddingsboten voor iedereen! Wat moeten we doen!'' vraagt het ene bemanningslid. ''Alle rijke, kinderen en vrouwen in de reddingsboten!''. Ow nee! Ik ben niet rijk genoeg en niemand die voor me zorgt. Ik zal het alleen moeten doen. ''En de rest dan?'' vraagt weer het zelfde bemanningslid. ''Die moeten het zelf maar uitzoeken...'' Je hoort dat hij het erg vindt dat er te weinig boten zijn. Ik hoor hun voetstappen en zie ze weg rennen om de passagiers proberen te redden. Hopeloos...Ik voel dat ik scheef begin te staan en ik kijk verder naar de situatie van het schip. Ik zie hoe het achterdek steeds verder, beetje bij beetje, omhoog kantelt. Snel kijk ik naar de voorkant van het schip en zie dat die steeds dichterbij het water komt. Zo snel als mijn voeten me kunnen dragen ren ik naar de achterkant van het schip. Ik zie nergens iets wat me zou kunnen redden. Ik raak in paniek. Ik voel hoe ik nog schever begin te staan en dat het niet lang meer duurt voordat ik hier niet meer normaal kan staan. Snel grijp ik de reling vast. Ik kijk onder me en zie daar dat de voorkant van de Titanic al helemaal onderwater ligt. Langzaam komen mijn voeten van de vloer en zweef ik in de lucht. De enige houvast die ik heb is de reling. Ik probeer me daar zo goed mogelijk aan vast te houden maar merk als snel dat ik niet sterk genoeg ben. Ik ben gewoon verdomme niet sterk genoeg! Ik vloek in mezelf! Waarom moet ik juist nú van die slappe armpjes hebben?! Ik weet niet meer hoelang ik hier al hang maar ik voel wel dat mijn armen beginnen te verzuren. Als ik onder me kijk zie ik het water steeds dichterbij komen. Niet loslaten! Niet loslaten! Niet loslaten! mompel ik in mezelf. Dan, laat ik toch los. Ik kon het niet meer volhouden. Ik voel hoe ik val, steeds verder en verder. Ik doe mijn ogen dicht. Het voelt vrij. Ik voel me vrij als een vogel die op zijn gemak door de lucht heen vliegt. Het voelt heerlijk! Plotseling word mijn mooie droom verstoord. Ik knal keihard met mijn hoofd tegen een van de rookbuizen aan. Gelijk word het licht in mijn hoofd en als ik mijn ogen open doe zie ik niks, alleen maar zwart. Ik voel een barstende hoofdpijn. Langzaam glij ik van de buis af. Weer dat zelfde vrije gevoel. Ik voel de wind weer langs mijn lichaam en voor de rest voel ik helemaal niks. Ik voel ook echt helemaal niks meer. De pijn in mijn hoofd wordt steeds minder. En ik voel me best fijn zo, vrij als een vogel met de wind door mijn vleugels. Of, is dit het gevoel als je dood gaat? Niet over nadenken, gewoon genieten! Ik denk allang niet meer aan het schip waar ik langs vlieg, alles wat er onder mijn gebeurd, aan Jack, of aan mijn familie. Het genieten duurde niet lang meer, met een schok raak ik het ijskoude water onder me. Opeens ben ik geen vogel meer, maar een vis. Alles om mij heen is water. Hmmm....een vis, ja dat kan ook...Een vogel vind ik toch fijner dan een vis maar dat maakt niks uit. Dan merk ik dat ik geen adem meer over heb en zo snel als dat lukt probeer ik boven te komen. Als ik hijgend en kuchend boven water kom is het eerste wat ik zie de mooie lichtjes op het schip. Ik blijf erna staren, die mooie lichtjes wil ik thuis ook wel. Weetje, volgens mij heb ik net echt een harde klap tegen mijn kop aan gekregen. Misschien heb ik nu wel een hersenschudding. Weer kijk ik naar de lichtjes van het schip. Dan komt er een stuk hout langs drijven. Ik steek mijn hand uit om het te pakken maar ik zak weer weg in het koude water. Ik moet wel blijven zwemmen slimpie! Als ik mijn ogen onder water open doe zie ik dat het water rood kleurt. Vreemd...Dan bedenk ik me weer dat ik tegen een enorme buis ben aangenknald.Snel zwem ik omhoog en voel ik met een hand aan mijn hoofd. Auw! Dat doet zeer! Als ik naar mijn hand kijk zie ik dat mijn hand nu ook rood kleurt, net als het water. Ik zwem naar het stuk hout toe en pak het stevig beet. Ik kijk of ik er op kan gaan zitten en dat lukt. Kijk, ik heb nu mijn eigen reddingsbootje. ''Bij deze doop ik je om als.....ehm.....Jack! Omdat ik op je kan vertrouwen.'' Yeei! Nu heb ik een eigen boot mét naam! Dan dringt het tot me door dat ik het ijskoud heb. Ik ril als een nat hondje. Ik trek mijn knieën op zodat ze niet meer in het koude water komen maar het verandert niks aan de kou. Na een tijdje voel ik me steeds zwakker worden en ik voel hoe het stuk hout natter en natter word. Langzaam zakt het stuk hout naar de bodem. Ik moet het nu op eigen kracht verder doen....Ik probeer te blijven watertrappelen maar mijn lichaam is beslag genomen door de kou. Ik word licht in mijn hoofd. Ik voel hoe ik stop met watertrappelen en hoe het water steeds hoger komt. Dan, ben ik weer helemaal omgeven door water. Net als een vis. Ik zak steeds dieper en dieper weg. Het licht van boven wordt steeds kleiner en langzaam word alles zwart voor mijn ogen....