Love #Eight

Ik was uiteindelijk klaar met het hele huis - wat zo'n drie uur duurde - toen Liam thuiskwam. Mijn handen waren rood en verbrand omdat ik het water te heet had gedaan. Toch had ik doorgewerkt, waardoor ze nu helemaal openlagen.
"Wat is er gebeurt?!" riep Liam toen hij ma zag zitten op de trap. Hij zette zijn boodschappentassen neer op de grond en snelde naar me toe.
"Ik moest werken" mompelde ik terwijl ik ze bekeek.
"Van wie?" riep hij kwaad. Ik kromp lichtjes in elkaar en keek hem aan.
"Van mijn vader" piepte ik. Het was waar, mijn vader had me mijn hele leven dit laten doen. Omdat het mijn werk was, had hij gezegd. Omdat het zo hoorde. Liam trok me omhoog, sleurde me aan mijn shirt mee de keuken in. Hij rommelde in een paar kastjes en toen hij zich omdraaide kroop ik angstig in elkaar.
"Wat is er?" vroeg Liam zacht, en ik keek verbaasd op. Waar zou die pak slaag blijven? Als ik ongehoorzaam was, of maar iets fout deed werd ik al geslagen. Ik keek Liam verbaasd aan. Wou hij me niet slaan. Liam liet het onderwerp zitten en pakte voorzichtig mijn linkerhand vast, die het meest toegetakeld was. Hij begon het te verbinden. Ik keek hem raar aan, dit hoorde niet. Mijn vader deed dit ook normaal nooit. Ik liet het maar zitten. Liam verbond mijn handen zo, dat ik mijn vingers nog kon gebruiken. Daar had hij een aantal pleisters op de open wondjes geplakt.


I'm going now, enjoy! (: x