006

4.
Toen Eva haar ogen opende was scheen het zonlicht door de gordijnen heen. Blijkbaar was ze gisteravond in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. Even voelde ze zich schuldig dat ze zo asociaal was geweest maar dat gevoel verdween al snel. Ze was moe, had een lange reis gehad. Het was meer dan normaal dat ze een paar uur had geslapen. Even gaapte ze voor ze uit haar bed stapte, een simpel jurkje pakte en naar de badkamer liep. Ze twijfelde, wel of geen douche. Ze was niet gek op de douche, ze ging liever in een bad dat vol was met sop. Heerlijk dat kleine uurtje wat ze volledig aan zichzelf bestede. Ze legde haar kleding op de wastafel en stapte onder de douche. Wel net zo fris. Onder de douche werd al het geluid buitengesloten. Enkel en alleen het geluid van het water dat op haar lichaam en de vloer kwam was te horen. Rust. Stilte. Eva genoot van de rust die hier in het huis heerste. Na een douche kleedde ze zich aan en maakte ze klaar om naar het dorp te gaan. Vanmiddag zou ze de lunch verzorgen nam ze zich voor. Met een goed gevoel liep ze de trap af en kwam de keuken binnen waar Enrico, Martha en Chris zaten. Het leek wel alsof gisteravond alweer weken geleden was en ze nam tegenover Chris plaats. Alle drie vouwde ze hun handen en Enrico sprak in rap Italiaans het gebed uit voor ze begonnen aan hun ontbijt. Eva keek verbaasd toe, blijkbaar was het een gewoonte om te bidden voor je eten. Iets wat zij thuis nooit had gedaan maar voor iedereen hier heel gewoon was. ‘Heb je lekker geslapen Eva?’ vroeg Martha aan haar toen ze de broodjes doorgaf en Eva knikte terwijl ze een broodje aan nam. ‘Ja, ik was zo moe van de reis. Sorry dat ik de hele avond in mijn bed ben gebleven.’ Chris grinnikte zachtjes en ze gaf hem onder de tafel een zachte trap aan. ‘Hou je mond Chris,’ mompelde Eva voor ze begon aan haar ontbijt en ze in stilte haar brood op at.

Nadat de keuken op was geruimd pakte Eva haar tas en zei dat ze naar het dorp ging. Ze had beloofd dat zij vanavond voor het avondeten zou zorgen, als dank dat ze hier mocht blijven logeren zolang ze wou. Net toen ze wou vragen of Chris ook mee ging kwam hij op haar afgelopen. ‘Je dacht toch niet dat ik je alleen weg zou laten gaan?’ mompelde hij zachtjes in haar oor toen hij achter haar stond. Eva wist even niet wat ze moest zeggen, ze was het niet meer gewend dat Chris zo dicht bij haar was. Het leek wel, of ze bang voor hem was maar na enkele seconden voelde ze hoe haar lichaam zich ontspande en draaide ze zich om naar Chris en glimlachte. ‘Ik had geen seconde getwijfeld dat je me alleen weg zou laten gaan,’ antwoorde ze hem en ze pakte zijn hand vast. ‘We zijn op tijd terug,’ beloofde ze Martha en die knikte met een kleine glimlach. Ze wou eigenlijk dat Chris haar hielp met de druiven plukken maar ze zag hoe blij ze waren dat ze even samen weg konden dus zei ze niets en ging verder met het snijden van het vlees. Met een gelukzalig gevoel liep Eva naast Chris over het zandpad richting het dorp. Door de warmte en het weinige regen dat er viel was het stoffig en kon ze niet te veel zeggen zonder dat haar mond vol kwam met het zand dat opwaaide bij elke stap die ze zette. Tijdens het lopen waren ze beide stil geweest, alsof ze geen behoefte hadden aan woorden maar alleen aan elkaars aanwezigheid. Na een stille wandeling kwamen ze aan in het dorp waar de gezelligheid van allerlei gevoelens in Eva opwekte. Ze had tegenstrijdige gevoelens over alles. Zonder Chris zou ze hier nooit zijn geweest, zonder het ongeluk twee jaar geleden waren ze hier beide niet geweest, zonder de dood van die twee jongens. Er stond zoveel naars tegenover hun samen zijn dat ze op een bepaalde manier er niet van kon genieten en ze keek opzij naar Chris. Ook hij had een rimpel in zijn voorhoofd, iets wat ze hem nog niet had zien doen. ‘Kom,’ zei ze zacht en ze trok hem zacht mee naar een bankje iets verderop uit de zon. ‘Kunnen we dit wel maken Chris? Er is zoveel gebeurd en nu zitten wij hier samen in de zon, ver weg van thuis te genieten van dit alles.’ Ze keek hem wanhopig aan. Ze wist het niet, hij moest de doorslag geven van wat ze zouden moeten doen. ‘Daar zat ik ook aan te denken maar moeten we niet verder gaan met ons leven en genieten van wat we nu samen mee kunnen maken? We moeten niet blijven leven in het verleden maar ons richten op de toekomst en ook al is onze toekomst niet voor altijd samen, we zijn nu samen en daar draait het om. Ik wil niets liever dan jou om me heen, ik heb je gemist de afgelopen twee jaar. Meer dan ik ooit met woorden kan zeggen en dat is nu duidelijk, nu jij hier bent.’ Hij pakte haar hand vast en keek haar aan. ‘Beloof me dat je jezelf niet onderdompelt in medelijden en schuldgevoelens. Wij konden er niets aan doen.’ Eva knikte met moeite. Chris had gelijk maar ze vond het moeilijk om zich daar bij neer te leggen. Soms was het alsof het gister gebeurd was in plaats van twee jaar geleden. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze uiteindelijk en ze legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen. Ze voelde hoe hij zijn arm om haar middel legde en haar iets dichter tegen zich aan trok. Ze voelde zich veilig in zijn armen, veiliger dan ze zich ooit had gevoeld. Zo hoorde het te zijn. Eva moest onbewust glimlachen. Hoe vaak had ze wel niet in een boek geleze hoe de liefde tussen twee mensen was? Hoe vaak had ze van vriendinnen wel niet gehoord hoe gelukkig ze waren met hun vriendje? Altijd had ze geloofd dat echte liefde een sprookje was, iets wat bedacht was en bedrog bij zich droeg. Het kon nooit altijd goed gaan en toen de brand uitbrak en ze Chris kwijt raakte was ze er van overtuigd dat de liefde niet voor haar was weggelegd. Waarom zou ze hem anders kwijt raken? Maar nu ze hier was bij Chris merkte ze dat de liefde niet alleen maar wrok, bedrog en jaloezie bij zich droeg maar dat het samen ging. ‘We moeten boodschappen gaan doen Chris,’ zei Eva en ze stond op en keek naar Chris. Hij knikte.