004

Eva voelde hoe de auto afremde en uiteindelijk stopte. Ze wist het, ze waren aangekomen bij de plek van bestemming, de plek waar Chris op haar wachtte. Ze betaalde de man en bedankte hem hartelijk waarna ze uitstapte en haar koffer uit de kofferbak pakte. Pas toen de taxi weer wegreed keek Eva om zich heen. Het was een heerlijke plek, rustig, afgelegen en overal waar je keek zag je bloemen, olijfbomen en de zon maakte alles nog mooier dan het al was. Ze snapte waarom Chris graag op deze plek was. Het was een plek vol rust die je niet snel vind. Vol spanning liep ze naar de voordeur waar ze aan de ouderwetse bel trok. Een harde bel verstoorde haar gedachten maar ze was al snel weer op aarde toen ze zag wie de deur open deed. Chris. Hij was niets veranderd, hij had dezelfde gelaatstrekken, dezelfde vriendelijke ogen en rond zijn lippen stond die eeuwig durende glimlach waar ze zo van hield. Iets onbeholpen stond hij tegen over haar, de verwarring zag ze in zijn ogen en ze deed een stap naar achter. Wou hij haar hier niet hebben? Had hij zich bedacht over zijn uitnodiging maar was daar niets over doorgekomen? Wat had haar bezield dat ze werkelijk waar naar Italië was gekomen voor hem? Hij hoefde haar niet meer, ze was niet meer de Eva die hij zich herinnerde. Ze wou zich net omdraaien tot hij zijn stem hoorde. De stem drong tot diep in haar door. Het was die diepe, iets schorre stem als hij zijn emoties niet onder controle had. ‘Eva?’ vroeg hij zacht en de verwarring verdween bij het uitspreken van haar naam uit zijn ogen. Een kleine glinstering en een blije lach rond zijn lippen verscheen in zijn vertrouwde gezicht en de angst verliet haar lichaam. Hij was blij haar te zien. Chris kwam naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Het voelde als thuiskomen, zijn armen om haar heen, zijn warme adem in haar nek en de o zo bekende geur van Chris die haar tegemoet kwam. ‘Ik heb je gemist,’ fluisterde hij zacht in haar oor voor hij haar losliet en haar van top tot teen bekeek. ‘Je bent niets veranderd,’ constateerde hij en Eva glimlachte even naar hem. Chris was niets veranderd, enkel die verwarde blik was weg samen met de rimpels in zijn voorhoofd die hij altijd had. Hij was rustiger geworden. Hij gebaarde naar haar dat ze binnen moest komen. ‘Ik wil je voorstellen aan de familie Valetta.’ Hij pakte haar koffer van haar over en zette die in de gang neer waarna hij haar hand pakte. Eva wist het zeker, zo hoorde het te zijn. Zij en Chris, geen schuldgevoelens, geen angst en geen vriendin. Alleen hun twee. Eva en Chris.

De familie Valetta bestond uit een oude vrouw en een man die er net zo oud uit zag maar wat wel duidelijk was, was dat ze zich hier helemaal thuis voelde. Afgelegen van de drukke wereld zodat ze alles op hun eigen moment konden doen. Op het moment dat Eva dat besefte viel er een soort druk van haar schouder af, ze had geen druk meer om alles op tijd af te hebben, geen deadlines meer, geen stress enkel en alleen genieten van het warme weer en Chris zijn aanwezigheid om haar heen. Een glimlach als nog nooit tevoren verscheen rond haar lippen en ze keek stralen naar Chris. ‘Ik ben blij dat je me hebt uitgenodigd om hier de vakantie door te brengen op een plek als deze. Ik snap nu waarom je niet meer terug wou komen naar Stattford.’ Eva nam plaats aan de grote eettafel van de familie Valetta en stelde zich voor aan de twee oude mensen die Martha en Enrico heette. Eva genoot van het eten dat haar werd voorgezet. Nog nooit had ze zo’n vriendelijke familie ontmoet als deze. De mensen thuis waren ook vriendelijk maar op een andere manier als Martha en Enrico voor haar waren. De vriendelijkheid en warmte die zij afstraalde was gemeend en niet gespeeld zoals vele mensen thuis deden. Met een zucht nam ze het laatste hapje van de tiramisu. ‘Chris heeft ons vertelt van je komst, er staat een kamer voor je klaar. Als je klaar bent met eten laat Chris het je wel zien. Niet waar Chris?’ Martha keek met een kleine glimlach naar Chris die knikte, opstond en vragend naar haar keek. ‘Ben je klaar of ben je van plan het bordje nog af te likken?’ Eva schudde haar hoofd en keek naar Martha. ‘Weet u zeker dat ik nergens mee moet helpen?’ Martha schudde haar hoofd en zei stellig: ‘Absoluut niet, morgen is er een nieuwe dag en kun je met genoeg klusjes helpen dus geniet nog maar van je rust.’ Eva volgde Chris naar boven en verbaasde zich er over hoe deze oude mensen het volhielden hier. Het leek haar zwaar werk al die olijvenbomen leeg halen, verpakken en de dieren verzorgen. Ze was blij dat ze iets voor deze mensen terug kon doen en niet hoefde te betalen voor haar verblijf. Als je ons helpt met het leven om de boerderij heen kan je hier van mij part hier wonen zonder kosten te betalen had Martha haar vertelt. ‘Ik wist niet zeker of je zou komen dus de kamer is nog niet helemaal klaar. Ik hoop dat je het niet erg vind? Morgen maak ik je kamer verder in orde.’ Eva reageerde niet en liep de kamer in. Het raam keek uit de tuin waar een vijver met gekleurde bloemen was. Alle rust die ze ervaarde toen ze aankwam was ook hier weer te vinden. Met een zucht ging ze op het bed zitten. Ze was bekaf, het was een lange reis geweest voor ze eindelijk hier was gekomen. ‘De kamer is prima, maak je niet druk.’ Eva keek de kamer rond. Er was niets mis met de kamer, er was een bed, een spiegel, een kast om haar kleren in op te ruimen en de muren had een zacht gele kleur. Het enigste wat ze miste was een bos bloemen die het misschien wat meer sfeer zou geven. Chris knikte en stond onhandig in de deuropening. ‘Ik ben echt blij dat je hier bent,’ mompelde hij en Eva keek naar hem op en even verscheen er een kleine twinkeling in haar ogen toen hij dat zei. Chris was niet bepaald een jongen die vertelde over zijn gevoelens. Dat was hem duur te komen te staan na de brand twee jaar geleden. ‘Ik laat je alleen, ik zie je morgen.’ Chris draaide zich om en sloot de deur van de kamer achter zich dicht. Eva was even verbaasd van het abrupte afscheid maar ze was te moe om er over na te denken. Ze trok haar schoenen uit en kroop onder de dekens en voor ze het wist was ze in een diepe slaap beland.