003

2.
Het vliegveld stond vol met mensen en Eva kreeg het benauwd van het vlotte gebabbel dat alle Italianen spraken. Ze verstond er geen woord van, geen hallo zou ze kunnen onderscheiden van een aanbod naar een onbekend land. Met haar handtas stevig tegen zich aan liep ze naar de bagageband om haar koffer er af te halen. Wanneer ze haar koffer had zou het allemaal beginnen, de reis naar Chris. Ze hoopte dat hij zich niet had bedacht en haar nog steeds graag wou zien. Ongeduldig stond ze naast de bagageband en ze keek vluchtig opzij. Een man van ongeveer haar leeftijd zat naar haar te kijken, ze voelde hoe zijn ogen in haar rug brandde en ze deed ongemakkelijk een stap opzij. Ze had het niet op van die gladde jongens. Het haar strak naar achter, een blousje en nette, glimmende schoenen aan hun voeten. Waar bleef die koffer toch? Ze vond de hele situatie met de minuut ongemakkelijker worden. Het was net alsof waar zij ging, de ogen van de gladde Italiaan ook waren.. Hij kleedde haar uit met zijn ogen, in zijn gedachten zo’n gevoel gaf het. Langzaam maar zeker verdwenen alle mensen en stond ze nog met een paar andere mensen te wachten op haar koffer. Gelukkig, daar was hij! Vol opluchting haalde ze haar koffer van de band af en liep zo snel ze kon weg bij de bagage band. Weg van de vieze Italiaan. Eenmaal buiten keek ze om zich heen. Ze had geen idee waar ze zich bevond, het enigste wat ze wist was het adres van Chris en dat ze absoluut een kaart nodig had. Bij het vliegveld was geen taxi te bekennen, ze zou naar de hoofdstraat moeten gaan. Vol goede moed liep ze naar een klein winkeltje waar ze souvenirs verkochten en schafte een kaart aan. Eenmaal met een kaart in haar hand, een zonnebril op haar neus en blij dat het nu allemaal kon beginnen ging ze op haar koffer zitten om te genieten van de zon en de sfeer die hier hing. Het was een verandering met het koude Engeland in Italië. Het zonnetje scheen rijkelijk en iedereen leek hier wel vrolijker dan in Stattford. Blijkbaar kan het zonnetje een mens echt goed doen. Eva zette haar zonnebril recht op haar neus, pakte haar koffers en keek rond. Een taxi, dat had ze nodig want een bus zou haar waarschijnlijk niet naar de plek van bestemming brengen gezien het een afgelegen boerderij was. Met een kaart in haar hand en een verstrooide blik stak Eva de straat over, iets wat absoluut het einde van je leven kon betekenen. Al die auto’s die van links naar rechts reden, ongelooflijk. Dit was ze niet gewend. Toen Eva weer veilig op de stoep stond ging haar blik van links naar rechts. Ze was beland in Italië, een land waar ze niets van af wist, waar ze de taal niet van sprak en waar voor? Voor de liefde. Haar familie zou haar in haar gezicht hebben uitgelachen, wie gaat er nou voor liefde naar een land waar je niets van af weet? Zij dus. Ze stak op goed geluk haar hand in de lucht en bewoog die heen en weer zoals ze het in films ook altijd doen maar zo makkelijk als het in films gaat, gaat het niet in het echte leven. Uiteindelijk, na minuten met haar hand in de lucht te hebben gestaan stopte er een gele taxi naast haar. De opluchting was van haar gezicht af te lezen. Eindelijk, een taxi. Nu hoefde ze niet meer als een eersteklas idioot te zwaaien en hopen dat ze het goed doet. ‘Waar gaat de reis heen dame?’ bromde de man toen ze plaats had genomen op de bank van de taxi. Eva noemde het adres en toen ontspande ze zich, eindelijk ze ging naar Chris toe en niets kon nu nog verkeerd gaan. Ze had haar vlucht gehaald, het overstreken van de hectische straten overleefd en ze had een taxi aan kunnen houden. Een triomfantelijk gevoel werd de baas van haar en ze kon er niets aan doen maar een grote grijns sierde rond haar lippen. Haar gedachten gingen op de vrije loop nu ze zo rustig op de achterbank zat en zacht lachte ze. Dit alles liet haar herinneren aan een foto die haar onlangs werd toegestuurd. “Achterin de taxi zitten en schreeuwen: achtervolg die auto!” Wat zou het leuk zijn om dat werkelijk eens te doen maar het was niets voor haar om dat te doen. Verlegenheid was altijd één van Eva haar zwakke punten geweest. Ze kon prima gek doen maar een drankje hielp daar enorm bij. Al was het er maar één, om iets los te komen. Eva sloot haar ogen, ze voelde hoe moe ze was. ‘Duurt het lang? De rit.’ Vroeg ze voor ze in slaap viel. ‘Een uurtje of twee,’ was het brommende antwoord van de chauffeur en Eva knikte goedkeurend, even slapen dat zou haar goed doen.