002

De brief van Chris bleef me aankijken en ik kon niets anders doen dan voor de zoveelste keer de brief van hem te lezen en voor de zoveelste keer de tranen over mijn wangen voelen lopen. Hun liefde was nog niet over.

Lieve Eva,

Hoelang heb ik er wel niet over gedaan om deze brief aan jou te schrijven? Uren, dagen, misschien wel weken. Ik vind het moeilijk, dat moet ik bekennen om je te schrijven. Na wat er is gebeurd, wat er tussen ons heeft gespeeld en wat ik allemaal heb gezegd in de tijd dat ik nog thuis woonde. Ik was in de war, gepijnigd tot in mijn ziel. Ik kon het niet verdragen dat door mij die jongens zijn overleden, dat kinderen met brandwonden in het ziekenhuis zijn geëindigd en ik ouders hun kind heb afgenomen en ik wil niet dat je zegt dat het niet mijn schuld is, dat ze het me niet kwalijk nemen en dat ik me er over heen moet zetten want het is wel degelijk mijn schuld geweest. Ik heb brieven gekregen, brieven die bijna onleesbaar waren geworden door de tranen. Misschien had ik ze niet moeten lezen omdat een voorgevoel me waarschuwde dat het geen brieven waren om me sterkte te wensen, het waren brieven van ouders, directie en vrienden. Ze namen het me kwalijk Eva, kwalijk dat ik niet beter op had gepast, dat ik niet heb gecontroleerd of alles oké was voor ze rustig naar bed gingen. Eenmaal thuis begon alles door mijn hoofd te spoken, begon ik te beseffen dat ik inderdaad schuldig was aan deze zwarte bladzijde van mijn maar ook andermans leven. Ik snapte niet hoe ik met mezelf kon leven, elke dag weer terwijl andere mensen kapot gingen van verdriet en hun zoon mistte. Ik weet niet hoe ik je het moet vertellen maar op de donderdag voor ik vertrok stond ik bij de trein te wachten tot die een eind aan mijn leven zou maken. De stemmen, het gevecht in mijn hoofd ik werd er zo moe van. Het putte me uit, het knaagde aan me. Ik kon niet met mezelf leven, elke blik in de spiegel, in een raam of zelfs maar op een foto liet me van mezelf walgen. De trein kwam niet op tijd, vertraging heeft er voor gezorgd dat ik hier nog steeds rondloop en deze brief aan jou kan schrijven en daar ben ik blij om. Je bent een geweldig meisje en ik zou je voor geen goud pijn willen doen, wat wij hadden was bijzonder maar ik kon jou niet geven wat je verdiende als ik mezelf zo haatte. Ik moest hier weg, het spijt me dat ik je heb genegeerd, buitengesloten en heb uitgescholden maar het maakte mijn vertrek makkelijker. Zo had ik niets om voor terug te keren omdat ik wist dat jij van me zou walgen of althans, een poging deed tot. In Italië heb ik mijn rust terug gevonden op een boerderij waar ik tot de familie Valletta. Ze hebben me met rust gelaten en er voor gezorgd dat ik een kamer had, schone kleren en eten. Na weken na te hebben gedacht in de olijfboomgaarden, geholpen op de boerderij ben ik stukje bij stukje mezelf weer terug gaan vinden en geaccepteerd dat ik fouten heb gemaakt maar dat ik mezelf niets kwalijk moet nemen. Ik hoop dat je me wilt vergeven en snel naar me toe wilt komen in Italië. Ik heb je gemist.

Liefs,
Chris

De brief wekte van allerlei gedachten bij haar op. Die ene kus, die ene kus waar het altijd bij was gebleven. Die ene kus die alles had overtroffen wat haar was overkomen. Een glimlach sierde rond haar lippen. Het was alsof ze zijn zachte lippen weer de hare voelde, alsof zijn warme adem weer in haar nek voelde, zijn bewegingen toen hij naar haar toeboog, hoe hij die lok uit haar gezicht streek. Het was een magisch moment geweest, een moment waarop haar hele leven had stil gestaan. Het gevoel dat ze toen had was onbeschrijfelijk maar zo geweldig. Die kus bevatte alles wat ze met woorden niet kon zeggen. De kus was zacht, teder en zorgde voor een tintelend gevoel. Zelfs nu. Met een gelukkig gevoel dat door heel haar lichaam stroomde ging ze rechtop in haar bed zitten en staarde naar een foto aan de muur.