001

1.
“Wat en als zijn twee woorden zo onbedreigd als woorden maar kunnen zijn. Maar als je ze naast elkaar zet hebben ze de kracht je voor de rest van je leven te achtervolgen. Ik weet niet hoe je verhaal is geëindigd maar als je gevoelens van toe, gevoelens van ware liefde waren, dan is het nooit te laat. Als het toen ware liefde was, waarom nu niet meer? Je hebt alleen de moed nodig om je hart te volgen. Ik weet niet hoe het voelt om een liefde zoals die van Juliet te hebben. Een liefde om geliefden voor achter te laten, een liefde om oceanen voor over te steken maar als ik het ooit het ook zo mag voelen, weet ik dat ik de moed zal hebben om het te vast te grijpen en het nooit meer te laten gaan.”

Haar helderblauwe ogen vulden zich met tranen bij het denken aan deze woorden. Steeds weer doken ze in haar gedachten op en lieten haar niet meer met rust. Haar gedachten waren in twee strijd, een strijd die ze niet kon staken, een strijd waar ze niet tussen kon komen. Het enige wat ze kon doen was afwachten wat zou winnen. Met moeite liet Eva zich terug zakken in haar kussen en sloot haar ogen in de hoop dat ze eindelijk rust zou vinden in haar hoofd. Het duurde lang voor ze eindelijk in een lichte, vermoeiende slaap viel.
Het was nu twee jaar geleden dat ze Chris had ontmoet op een zomerschool waar ze les gaf samen met hem. Ze waren collega’s en vanaf het eerste moment had het geklikt maar er was iets gebeurd wat ze niet aan had zien komen en ook niet had kunnen voorkomen. ’s Nachts brandde het hoofdgebouw af van de jongenszalen, het was een verschrikkelijke nacht geweest en de vlammen en het geschreeuw kwamen weer in haar gedachten op alsof het gister was in plaats van twee jaar geleden. Drie jongens waren omgekomen toen het gebouw instortte en Eva moest moeite doen om niet te huilen. Eva opende haar ogen en zag in gedachten hoe Chris de deur met moeite openmaakte en buiten kwam met een klein groepje jongens achter zich aan. De kinderen huilden en smeekten om hun ouders en liepen naar hun vrienden toe. Dat ze onder de brandwonden zaten deerde hen op dat moment niet. Het enigste wat ze wilden was een troostende arm om hen heen. De brand betekende het einde voor de zomerschool. Ouders waren boos op de leiding dat dit was gebeurd, het had niet mogen gebeuren. Het had ook tijden geduurd voor de brieven vol verwijten van sommige ouders waren gestopt. Het was een vreselijke tijd geweest en ook Chris had het hard getroffen. Hij kon maar niet vergeten hoe de drie jongens waren overleden, hoe anderen onder de brandwonden zaten. Het martelde hem, het maakte hem kapot. Wat het einde betekende voor de zomerschool betekende ook het einde van wat er tussen haar en Chris had gespeeld. Chris kon het niet aan om haar bij zich in de buurt te hebben. Hij verstootte haar, zijn ouders en zijn vrienden en begon een nieuwe leven in Italië.

Hoe vaak hadden haar vingers niet over de kaart gegleden van Chris die hij vier maanden geleden had gestuurd? Hij zei dat het hem goed afging, dat hij langzaam tot rust kwam maar nooit terug zou keren naar deze plek, waar hij vandaan kwam en zulke herinneringen had. Hij vroeg of ze langs kwam, in de vakantie maar ze wist niet of ze dat zou trekken. Ze had nooit aan hem vertelt wat haar werkelijke gevoelens waren voor hem en hij had haar ook nooit vertelt dat hij iets voor haar voelde. Misschien bedoelde hij deze uitnodiging wel vriendschappelijk, of niet kaatste een stemmetje terug en Eva kreeg de neiging om met haar hoofd tegen de muur aan te bonzen. Ze werd gek van dat eeuwige gevecht dat plaats vond in haar hoofd, een gevecht waar ze nooit iets aan zou kunnen doen. Ga op zijn uitnodiging in, hij wil je zien en jij hem. Wat houd je tegen? ‘Van alles,’ fluisterde ze hardop tegen zichzelf en ze ging midden in haar kamer op de grond zitten en staarde voor zich uit. Op dit soort momenten miste ze haar moeder om zich heen, die af en toe naar haar toe kwam om te vragen of het wel goed ging maar ze woonde al sinds haar achttiende op haarzelf omdat ze niet overweg kon met de nieuwe vriend van haar vader en zijn kinderen. Voor een laatste keer keek ze naar de brief en een kleine glimlach verscheen rond haar lippen. Ze zou naar hem toe komen, deze vakantie en dan zou haar alles duidelijk worden. Zij had de moed om naar hem toe te gaan, hij was alles voor haar geweest in die tijd dat ze samen les gaven op zomerschool. Hij had de wonden geheeld die nooit hadden kunnen helen.