2.5

Ik trok mijn hoofd weg van de best wel knappe twintiger wiens aderen nu zo leeg waren als koekjeskast na Halloween. Zijn slappe lijk smakte tegen het natte beton van het steegje waarin we ons bevonden. Hij was al de vijfde deze avond geweest.
Het brandende gevoel was al na de het tweede lichaam afgenomen, het was een dunne alcoholverslaafde prostituee geweest. Maar het bloed was gewoon zo heerlijk en de sensatie van de dikke vloeistof die een warm gevoel doorheen mijn hele lichaam stuurde was zo overweldigend, dat ik niet de kracht noch de wil had om dan al op te houden.
Ik zag mijn volgende doelwit al, in het licht van de enige lantaarn stond een klein jongetje, waarschijnlijk de zoon van een of andere junkie die haar kind daar had achtergelaten. Ik wilde net naar hem toe gaan terwijl ik me al inbeeldde hoe zijn bloed zou proeven, toen een arm me tegenhield.
‘Nu is het wel genoeg geweest!’ Ik keerde me naar de eigenaar van de stem en keek haar boos aan, maar ging niet tegen haar in. Ze bekeek me langzaam van top tot teen en kwam blijkbaar tot een conclusie.
‘Kom mee, we gaan andere kleren voor je kopen’, pakte ze me bij de pols en begon in de andere richting te lopen met een iets milder gezicht. Ik keek beteuterd naar m’n trui en zag wat ze bedoelde.
Mijn hele outfit zat onder de rode vlekken. Ik besefte voor het eerst wat ik gedaan had, ik had net vijf mensen vermoord en ik was van plan een kind te doden. En het ergste van al was nog dat ik me er niet schuldig over voelde, ik vond het leuk, genoot ervan.
Ik wist zeker dat ik het weer zou doen. Ik begon beetje bij beetje te denken dat wat cafetaria-loner zei over dat ‘vampier’-gedoe toch niet zo’n onzin was geweest. Hoewel ik diep vanbinnen nog altijd hoopte dat dit maar een droom was waaruit ik snel zou ontwaken. Ondertussen waren we aangekomen bij een groot gebouw dat ik meteen herkende als het Atrium Mall Chicago. Ik keek een beetje verbaasd haar richting uit: ‘En hoe wil je daar binnen geraken in het midden van de nacht?’
Ze rolde verveeld met haar ogen: ‘Volg mij gewoon.’
Ze wandelde naar de perfect gladde muur van het atrium en veranderde voor de gelegenheid in spiderwoman, alsof ze haar hele leven niets anders had gedaan dan gebouwen te beklimmen.
Ik stond een beetje dom met open mond naar haar te staren, wat ze blijkbaar doorhad want ze keek al snel geïrriteerd mijn richting uit met een blik die zei dat ik dat ook kon. Wel het was het proberen waard en ze zou het me niet echt in dank afnemen als ik nu zou beginnen klagen over dat het absoluut fysisch onmogelijk was.
Ik zette mijn handen tegen de muur en lachte me inwendig uit om wat ik ging proberen. Mijn voet probeerde steun te vinden op de dunne randjes die zich verspreid over het hele gebouw bevonden. Het verbazingwekkendste was dat dit nog lukte ook, eerst heel traag maar toen tegen een bovenmenselijk tempo klauterde ik het gebouw op.
We bevonden ons nu op een enorm rond dakraam dat ik zo van de andere kant had bewonderd. Ze wind was koud en waaide hard maar het leek me niet te storen. Ik genoot van het uitzicht toen ik iets vervelends in mijn oog voelde. Ik had er nog niet bij stilgestaan, de verschroeiende dorst had tot nu toe mijn gedachten in beslag genomen.
Ik prutste met mijn vinger in mijn ogen tot ik het storende element in mijn hand hield. Ik merkte verbaasd op dat het mijn lenzen waren. Ik keek nog eens rond maar niets aan mijn zicht leek veranderd te zijn, in tegendeel, ik zag nog beter alle details van de stad. Het donker leek ook niets te meer te verhullen.
Toen ik terug naar het dak keek zag ik dat cafetaria-loner zich in het midden van het dak bevond en nu bezig was het raam te forceren. Ik schuifelde voorzichtig naar haar toe bang dat het glas het zou begeven onder mijn gewicht.
Tegen de tijd dat ik haar had bereikt, was ze er in geslaagd het raam open te wrikken. ‘Ga jij maar eerst,’ wees ze naar het gat.
Onzeker boog ik me voorover om mijn overlevingskansen te peilen. Het was zeker zestig meter naar beneden, dat was onmogelijk. Ik wou haar net vertellen dat het een zelfmoordmissie was, toen ik een duw in mijn rug voelde.
Een paar tellen later lag ik op de vloer van de grote hal in het winkelcentrum. Ik hoorde het misselijkmakende geluid van – hopelijk niet mijn botten – iets. Ik durfde niet te bewegen; ik was er zeker van dat minstens alle botten in mijn lichaam gebroken waren. Het meisje landde naast mij en begon richting de trap te wandelen.
Langzaam bewoog ik me terug recht en ik had al snel door dat er helemaal niets mis wat met mijn botten. Ik keek naar mijn voeten en verbaasd merkte ik op dat het de marmeren vloer was die geruïneerd was. Oké vreemd! Snel liep ik achter het meisje aan dat nu in een van de vele galerijen verdween.
Toen ik haar had ingehaald was ze weer bezig een deur te forceren, deze keer van een kledingwinkel.
Het duurde niet lang of we stonden allebei tussen rekken vol kleren die ik van mijn ouders nooit zou mogen dragen. Ze hadden me altijd verboden in winkels van grote ketens te gaan shoppen, waardoor ik op school om de zoveelste reden uit de toon viel.
‘OMG heb je zin om een Hollister trui aan te doen?’ deed ze een hysterische tiener na, zo een van de vele meisje op school die zich populair noemden.
Ik grinnikte voordat ik op m’n gemak tussen de rekken begon te kijken naar de honderden kledingstukken. Het was wel duidelijk dat het de bedoeling was. Ik moest niet lang rondsnuffelen tot ik exact gevonden had wat ik zocht. Ik liep naar de pashokjes met kitscherig rode gordijnen en begon me om te kleden.
Toen ik enkel nog in mijn ondergoed stond besloot ik toch maar even in de spiegel te kijken. Ik had me erop getraind om dat niet meer te doen, ik wist wat ik zou zien: een veel te dik iemand; en de felle lampen hielpen niet veel.
Ik draaide me langzaam om. Ik liet de stapel kleren op de grond vallen en een verbaasd geluidje ontsnapte aan mijn lippen. Er moest iets mis zijn met mijn hersenen, dat bloed had me geen goed gedaan. Ik was opeens slank zoals die modellen in de badpakedities van de Vogue die ik elke maand had gekocht. Het hoopje stof dat op de grond lag zou veel te wijd zijn, dat zag ik nu al. Snel liep ik terug om een kleinere maat te gaan halen, ik keek weer naar mijn spiegelbeeld en het was net hetzelfde als vijf minuten geleden.
Ik trok de kakigroene cargo-broek aan die ik net had uitgekozen en trok het simpele zwarte t-shirt over mijn hoofd. Tevreden stapte ik vanachter het gordijn vandaan, deze kleren zaten comfortabeler dan alle kleren die ik ooit had mogen aandoen. Nu had ik alleen nog een jas nodig. En ik wist precies waar ik die moest halen.
Alsof ik het winkelcentrum van buiten kende, rende ik naar de kampeerwinkel. Een tijdje geleden had ik daar mijn droomjas zien hangen maar uiteraard was die niet duur en ‘classy’ genoeg geweest en had ik hem niet mogen kopen.
De deur vormde geen barrière meer, ik liep er recht doorheen. Ik voelde hoe de deur verbrijzelde en hoe kleine stukjes glas ervan in mijn haar terechtkwamen. Een alarm ging af en ik aarzelde geen seconde om het irritante ding uit de muur te trekken. Het apparaatje protesteerde nog even en toen zweeg het voor eeuwig.
Ik zag mijn jas al hangen, hij was simpel zwart met een paar grijze strepen op. Ik haalde de kleinste maat die ik kon vinden van het schap en stak mijn armen in de mouwen. Hij zat als gegoten, warm maar toch licht en met genoeg bewegingsruimte. Hij was net iets langer dan de gemiddelde jas en binnenin zat nog een zwarte vest bevestigd met rode naden. Mijn outfit was compleet !
‘Misschien zou je iets anders aan je voeten moet doen,’ wees ze nogal verveeld naar mijn voeten.
Mmm, vreemd dat ik niet eerder had opgemerkt dat ik geen schoenen aanhad. Ik keek even rond in de winkel en het duurde niet lang voor ik vond wat ik zocht.
‘Kom mee, weg hier voor de politie komt!’ Ze begon richting de uitgang te lopen en ik kon niet echt anders dan haar volgen.
Toen we langs de hal kwamen haalde ik mijn portemonnee uit de rugzak die ik net nog had meegepikt en legde een som geld neer die de onkosten voor deze avond ruim moest vergoeden.
Het klinkt belachelijk maar ik vond dat het moest. Ik merkte op dat mijn babysitter met een vreemde uitdrukking naar me keek voordat ze verdween in de frisse buitenlucht.
We zaten nu zwijgend naast elkaar in een mediawinkel, ik wist eerst niet goed wat we hier deden maar ik had als snel door dat kleren niet echt belangrijk waren voor haar. Ze was meteen naar een cd-rek gelopen en zonder nog iets te zeggen had ze daar tien minuten lang allemaal cd’s uitgepakt die ze nu zat te beluisteren op haar walk-man. Ondertussen was ik maar even naar de afdeling met geschiedenis en wetenschapsboeken gelopen en nu had ik een hele stapel boeken voor me liggen.
Ik was er altijd al in geïnteresseerd geweest, maar nu leek alles wat ik ooit gevoeld had vertienvoudigd. Ik kon het niet verklaren, maar ik begon steeds meer en meer te geloven in de vampiertheorie. Nu ik er zo over nadacht, ik kon me vroeger ook niet goed beheersen wat eten betrof en ik had vanavond niet minder dan vijf mensen vermoord ook al had ik geen honger – of was het dorst – meer.
Plotseling stond mijn medevampier op en maakte aanstalten om te vertrekken. Voor ze kon weggaan, rende ik naar de kassa en legde daar net als in het winkelcentrum het geld neer voor mijn boeken en haar cd’s.
Toen ik me omdraaide zag ik dat diezelfde uitdrukking weer over haar gezicht viel. Ik keek schuldig naar de grote som geld die nog in mijn portefeuille zat en plots besefte ik het.
‘Je moet me wel een snob hebben gevonden hé, dat ik zo’n rijke ouders had?’ zei ik voorzichtig. Ik probeerde haar reactie te peilen wat nogal moeilijk was, maar toch leek haar gezicht iets te verzachten.
‘Nee, ik kende je niet echt. En iets zei me dat als je altijd alleen in de cafetaria zit, je niet echt bij de populaire groep hoort.’
Ik glimlachte:’ Nee, daar heb je wel gelijk in. Ik ben Ziva trouwens.’
‘Lux’, antwoordde ze terug en toen draaide ze zich om en verdween in de nacht. Misschien zou ik het nog met haar kunnen vinden, dacht ik nog voor ik de boeken in mijn rugzak stopte en snel achter haar aanging.