004.

"Wat stond er precies in die brief?"
"Ik weet het niet precies meer, en ik begreep het niet helemaal. Het enige wat ik nog weet is dat er geen afzender op stond en dat Anderling het niet zo leuk vond dat ik hem gelezen had. Ze werd heel boos, zei dat die zaken niet voor mij bestemd waren en zei dat ik mijn strafwerk ook nog een keer moest overschrijven."
"En de rest van je gesprek? Hoe verliep dat?"
"Niet slecht. Ze liet me uitleggen hoe die wond er gekomen was en liet me toen gaan."
"Ze zei verder niks over die brief?"
"Nee."
Hermelien schenkt me een glimlach. Dit lucht enorm op. Hermelien zal het niet doorvertellen en me een beetje in de gaten houden.
Ze zal het weten als er iets niet pluis is en het me direct vertellen. Kortom. Hermelien is een hele goede vriendin.
"Maargoed, verder met het huiswerk, welke spreuk moest je leren?"
"Iris mutare atramentum"
"Oke, prima. Houd je hand ontspannen maar wel gericht op de inkt - Ja zo. Dan sluit je je ogen even voor de concentratie, dat werkt echt heel goed. Als je ze weer open doet, zeg je gelijk, met kracht in je stem "Iris mutare atramentum". Dan moet het lukken, oke. Ben je klaar? Doe maar dan"
Ik sluit mijn ogen, haal diep adem en open mijn ogen. Als ik geen verandering zie in de inkt, bedenk ik me dat ik bezwering vergeten ben, dom. Nog een keer.
Ik sluit mijn ogen opnieuw, haal nog dieper adem, open mijn ogen, en "Iris mutare atramentum!" Ik kijk naar de inkt, hij gloeit op en kleurt geel, daarna oranje, dan rood, paars, blauw, groen, totdat alle kleuren langzaam verschijnen in de kleine dosis inkt.
"Goedzo! Doop je veer er maar in en schrijf je naam met de regenbooginkt." Hoor ik Hermelien zeggen, maar als ik de dop eraf draai en mijn veer in de inkt gedoopt heb, zijn alle kleuren plotseling verdwenen.
Ik kijk naar Hermelien en die gebaart dat ik het opnieuw moet doen.
Ik leg mijn veer neer en probeer het opnieuw, maar dit keer kom ik niet verder dan het gegloei.
"Je concentratie was weg, opnieuw. Sluit je ogen, ontspan, ja!"
Dit keer lukt het wel weer. Snel doop ik mijn pen in de inkt en schrijf ik mijn naam. De fonkelende kleurtjes maken me vrolijk, ookal voel ik me de laatste tijd helemaal niet meer zo blij. Ik weet niet wat het is, maar alles lijkt wel een grijze wolk depressie.
"Hoi Hermelien, Hoi Ginny!" de stemmen van Ron en Harry wekken me uit mijn gedachten.
Ik kijk ze aan maar als ik Harry zie ga ik gelijk weer verder aan mijn strafwerk. Ik kan gewoon niet naar hem kijken zonder verlegen of rood te worden.
Terwijl ik met een trillende hand verder schrijf, luister ik naar het gesprek van Harry, Ron en Hermelien.
"Dus, jij helpt Ginny met haar strafwerk? Dat had ik niet gedacht Hermelien" Harry's zoete stem klinkt als muziek in mijn oren.
"Nee, ik help haar met haar huiswerk. Haar strafwerk mag ze zelf doen."
"We dachten al. Zeg, we hoorde Marcel zeggen dat hij vannacht iemand hoorde in de gang op de zevende verdieping. Hij was op weg naar de leerlingenkamer om ongeveer 11 uur, en hoorde iemand die hij daarna snel weg zag glippen. Weten jullie ergens van?"
"Nee, ik was 'Duizend Redenen Voor Tovenarij' aan het lezen"
Ik voel ogen in mijn rug prikken. Ik denk na, waar was ik gisteravond? In mijn bed? Nee, pas rond een uur of een. In de leerlingenkamer? Nee, daar was ik rond achtten al klaar... Ik denk na, maar weet het niet.
"Ginny?"
Ik heb echt geen idee, weer een lege plek in mijn geheugen. Het lijkt wel of ik van alles niet mag weten van mijn onderbewustzijn.
"Hoi jongens, ik heb het al rondgevraagd, maar niemand weet ergens van..."
Ik schrik, dat is Marcels stem... als niemand iets weet, dan zal ik het geweest moeten zijn...